Amber moest helaas op 2 juni alweer weg. Maar weet je, dit zijn de cadeautjes. Alles voelt intens, alles voelt goed. De liefde voor je kinderen laat zich toch nooit in woorden vangen. En laten we eerlijk zijn: in Portugal wonen is bepaald geen straf. We hebben geen seconde spijt gehad. Natuurlijk verkijk je je hier op dingen, net zoals je dat in Nederland ook kunt doen. Maar als we het nieuws uit Nederland volgen, elke dag, op afstand, dan weten we: we zitten hier beter.
Cocky en Chris kwamen ook in de Algarve aan, en ik mocht meteen mijn technische gaven op Chris’ telefoon loslaten. Wat ben ik toch een natuurtalent, haha. Daarna hebben we ze heerlijk laten genieten van NuMa.
We bezochten ook Astrid en Serge in Fuseta. Een stel waar wij diepe bewondering voor hebben. Wij denken soms dat wij te maken hebben met tegenslagen, maar zij… zij spelen in een hogere Portugese divisie. En toch hebben ze daar een waar paleis neergezet. Respect. En voor ons meteen een mooie gelegenheid om Fuseta te ontdekken. Wat een fijne plek. Daar komen we zeker terug.
Op 10 juni bezochten we Lagos op een vrije dag: Dia de Portugal. De nationale feestdag ter ere van dichter Luís de Camões. Mooie sfeer, mooi weer, mooie mensen, Portugal op zijn best.
Op 12 juni kwamen Victor en M. Dat blijft even een ding, want zoals eerder geschreven is dat hoofdstuk gesloten. Uit respect voor Victor hou ik het daarbij. Wij waren vooral ontzettend blij dat Victor bij ons was. En dus hebben we alles gedaan: lekker eten, strand, shoppen, nog meer eten, quality time in de hoogste versnelling.
Natuurlijk hopen we dat Victor volgend jaar een zorgeloze vakantie heeft. En dan natuurlijk in ons eigen huis.
Ja… dat huis. In juni bleef het een hoofdpijndossier. We bleven hoop houden, maar ik denk dat het juist toen lastiger werd. Je kunt omgaan met wachten, als je maar een datum weet.
Zeg mensen dat je 1 augustus de sleutel krijgt? Prima. Dan werk je ergens naartoe.
Maar zeggen dat het ook september kan zijn. Of oktober. Of, waarom ook niet, 2026…?
Daar word je zenuwachtig van. En ik kan als schrijver nu zeggen: die onrust zit sinds die tijd diep in onze aderen. Niet fijn.
Het enige wat ik nu kan doen is de boze heks uit mei 2025 precies hetzelfde toewensen. Precies hetzelfde.
Op 26 juni vertrok Victor weer. Maar gelukkig konden we op 27 juni mama en Martijn verwelkomen. Dat was zó fijn. De zomer brulde inmiddels volop, lange dagen, warme avonden. Godzijdank hebben we airco.
Met een beetje geluk konden we op 28 juni mama en Martijn het huis laten zien. Helemaal klaar. Af. Perfect.
Behalve dan… geen sleutel.
Geef een reactie