25 juli 2023, gingen we kijken en vonden deze plek, haalbaar binnen ons budget, op fietsafstand naar het strand, restaurants, op de rand van Ferragudo. Ferragudo waar we graag in wilde wonen was simpelweg niet haalbaar in ons budget. We hadden niet een miljoen op de plank liggen en dat zijn toch de bedragen waar je al gauw aan moet denken. Nu zal het iets zijn, waarbij we vanaf het dakterras in onze jacuzzi uitzicht op de rivier en Portimao hebben. Bouwen in Portugal is gewoon een drama. Er bestaand geen fantastische verhalen, we kunnen inmiddels boeken vol schrijven met ervaringen en misschien als we de tijd hebben, doen we dat nog.
Tag: Portugal (Pagina 1 van 2)
Als je meer dan 27 jaar in de Algarve komt is het niet ongewoon om naar dezelfde restaurants te gaan. Daar waar je je thuis voelt, daar waar je weet wat voor kwaliteit wordt geserveerd, daar waar je waar voor je geld krijgt. Maar wij weten er is meer. Ik gebruik op reis altijd Tripadvisor om een idee van goede restaurants te krijgen, lees reviews en kijk naar de foto’s.
Zo kwam ik in Lagoa uit. Er wonen genoeg mensen in die gemeente en het moet toch zo zijn dat daar ook goede restaurants zijn.
Zo hebben we dus dit pareltje gevonden. De ambiance is misschien sober, kaal, wit, schoon, niet direct uitnodigend, maar als je langsloopt zul je er mensen zien zitten. Niet direct toeristen, maar ook niet direct Portugezen. Een mix.
De prijzen zijn net boven het gemiddelde. Met een fles wijn en drie gangen €120 is een goede maatstaf.
Het eten echt voortreffelijk. Allemaal lokale producten, veel wijnen direct uit de regio. Zo hadden wij een heerlijke wijn uit Alcantarilha. De foto’s zouden tot de verbeelding moeten spreken. Wij gaan hier vaker naartoe.
We zijn verhuisd! Veel mensen feliciteerde ons met de verhuizing veel geluk etc. Allemaal lief bedoeld en wordt ook als welkom ontvangen. Maar ja de reden is dat we naar Portugal gingen, was om ons stukje grond te verkopen, iets te vinden dat minder hoofdpijn en stress zou geven en niet onbelangrijk, iets wat binnen ons budget zou blijven. Onze missie is geslaagd als we in het huis dat in aanbouw is zitten.
Dus toen we die knoop doorhakte om in Portugal te wonen hadden we een huurovereenkomst met de huisbaas. Voor een jaar, maar wij dachten misschien kunnen we wel wat langer blijven. We betaalden de huur een jaar vooruit, om een band van vertrouwen te hebben en zo je een stukje zekerder te voelen.
Een maand voordat we uit Nederland vertrokken vertelde de huisbaas dat hij het appartement verkocht had en met de vraag ”kunnen jullie er niet eerder uit?”. Ik weet dat Jasperina en ik hier best wel gestressed door werden en we een soort middenweg hadden gevonden om er per 1 februari uit te gaan in plaats van eind mei. Wat er uiteindelijk met je hersens gebeurd is dat er een zaadje in je hoofd zit dat constant fluistert “op tijd een ander appartement zoeken”.
Dus eigenlijk waren we naast ons stukje grond, je settlen in Portugal, je auto’s op Portugees kenteken krijgen ☹, etc, etc, metnog meer dingen bezig. Je moet plotseling om je heen kijken om toch iets anders te kunnen huren. En dat je dat binnen een week voor elkaar krijgt mag nu wel duidelijk zijn? De wens was nu ook wel om het meer met een onbeperkte contractduur te hebben. En ja wat is onbeperkt? Elk officieel huurcontract heeft wel een escape clausule en hier in Portugal ben je niet zo beschermd als huurder zoals in Nederland.
Uiteindelijk zijn we nu dan wonende op Rua do Pé da Cruz en is de huur aan Rua Maria Isabel Xavier de Fogaca per 20 november beëindigd.
Rua do Pé da Cruz is onze tussenstop.
Daar waar je in Nederland even on-line gaat en je verhuizing doorgeeft en heel veel andere zaken ook automatisch meeverhuizen, ja je raad het al, moet je hier naar de verschillende kantoortjes, zonder afspraak, in de rij en wachten.
Gelukkig had Jasperina uitgevonden dat de Câmara Municipal de Portimão van ’s-Ochtend 9:00 tot en met 16:30 open is. Dus wij na de lunch lopend naar het kantoor. En gelukkig hoor, drie mensen achter hun bureautje en wij melden ons netjes bij de beveiliger. Die begreep wat we wilde, riep naar een van de Gemeente ambtenaren. Die kon Engels en zei “je moet om 14:00 terugkomen, we zijn nu aan het lunchen”. Ja maar zei Jasperina ‘op het internet staat dat jullie heel de dag open zijn?’, “ja dat kan het internet wel zeggen maar als wij lunchen of er is iemand ziek dan beslissen wij wanneer we mensen helpen”. ‘Ja maar wij werken ook en moeten toch een beetje weten wanneer we kunnen langskomen?’, “Iedereen werkt, u kunt ook van te voren bellen…” (tsja die ervaring hebben we al, bellen werkt niet, als ze iemand helpen nemen ze niet op. Behalve als jij daar zit dan gaan ze uitgebreid een telefoonconversatie voeren….). Dus wij konden onverrichte zaken weer naar huis. Ja we noemen ons tijdelijke stulpje al huis.
Uiteindelijk waren we natuurlijk om 14:00 terug bij de Gemeente. De situatie ter plekke identiek dan een uur daarvoor, maar we mochten doorlopen. Zevenentwintig minuten later stonden we buiten en vijftig euro armer. En we moeten nog terugkomen, want de burgemeester moet nog een handtekening op de documenten zetten. Dat kan nog wel drie werkdagen duren. O ja, om ons adres voor het belastingnummer (NIF) en ons social security number (NISS) te veranderen, moeten we nog even langs het belastingkantoor en de Seguranca Social. Ook daar moeten we nog “even” een tussenstop maken. Misschien weer zo’n belevenis.
Onze makelaar stuurde een berichtje dat als we ons koopcontract willen bekrachtigen we naar de notaris moeten om onze handtekening legaal te verklaren. Dit is mede nodig omdat indien we ons lapje grond nog niet hebben verkocht, we bij het opleveren van het huis eventueel een overbrugging bij de bank kunnen gebruiken.
Elk blaadje van het contract moest door de notaris erkent worden, gezegeld, genummerd en geparafeerd. Ja ja en weer een paar euro’s minder.
Maar uiteindelijk op de dag dat Victor en Madeleine de sleutel van hun huis in de Nieuwstraat kregen, 3 oktober 2023, tekende wij om 18:15 het eindelijke contract. Nu nog even wachten tot de bouw klaar is 😍😜
mijn Yeti! Tsja het klinkt raar, maar het begint nu zelfs zo te voelen. Na maanden wachten kunnen we weer met onze Yeti op pad. 15 september mochten we voor de keuring naar Loulé. Dat is een onderdeel van het proces om je auto op Portugees kenteken te krijgen. Daarna kan het in twee weken geregeld zijn…
Ja “kan”. Niet bij ons. Hoewel ze bij de BMW er niet om vroegen, vroegen ze het nu wel. Onze trouwakte! Waarom? Geen idee. Maar de vraag kwam binnen op zondag 17 september toen we in Nederland waren. Een kopie akte heb ik, maar die zit in een map in Portugal. Eerst geprobeerd met de documenten waaruit blijkt dat Jasperina echt mijn vrouw is. Niet goed genoeg dus. Om het process niet twee weken uit te stellen heb ik Brielle direct een nieuwe aangevraagd. Zaterdag 23, nu woensdag 27 dacht ik “hé niets ontvangen, maar wel betaald”.
Nou daar gaan we dan. De paarse krokodil van de Gemeente Voorne aan Zee! Na een uur een mevrouw van Burgerzaken aan de lijn. “Jaaa, effe kijken, ja, ja die is opgestuurd naar Portugal 🇵🇹 “. Uuuh maar mevrouw er staat twee keer in de aanvraag om het NIET op te sturen naar Portugal!!! “Ja, maar dat zijn wij verplicht hè!” Nee mevrouw u bent dat niet verplicht. “Nou u hoeft niet zo tekeer gaan hoor, want zo gaan we niet verder” Maar als ik twee keer aangeef om het niet op te sturen, dan kunt u toch met mij bellen? “Zo werkt dat niet” ok, dus waarom staat er dan een commentaar veld bij de aanvraag? Of zelfs bij de reden waarom ik het nodig heb?
Nou dat duurde lang en heb uitgelegd dat ik het nu wil hebben en desnoods wel kwam halen. Dat was goed. Oh nou dan loop ik even naar het stadskantoor…. NEE alleen in Hellevoetsluis te krijgen. Maar ik heb geen auto. “Maar we zijn ook morgenavond open” Maar dan heb ik nog steeds geen auto… Maar goed ik probeer dan wel wat te regelen en kom ik morgenochtend. “Nee dat kan niet dan hebben we cursus”
Nadat ik vier keer van mijn stoel ben gevallen en mijzelf tot rust heb gemaand, vroeg ik en nu? “U mag morgenochtend tussen 8:00 en 8:30 komen. U hoeft geen nummertje te trekken en kunt zeggen dat u een afspraak heeft met Burgerzaken om iets af te halen.”
Dus de volgende ochtend vol goede moed om 8:15 in Hellevoetsluis. Portugese toestanden, lege hal met een dame die eerst een intake wilde doen. Maar ik moest zeggen dat al een afspraak had en mocht doorlopen naar Burgerzaken. Op Burgerzaken vier dames heel druk op en neer aan het lopen en al snel begreep ik dat mijn document nog niet klaar was. “Ja snap het ook niet waarom ze het gisteren niet even hebben gemaakt, gaat u maar even zitten” Het was snel duidelijk dat de printer niet mee werkte, het logo niet printte, etc.
Maar uiteindelijk het felbegeerde document mee naar Brielle genomen, gescand en direct opgestuurd (digitaal). Nu kijken hoe lang het duurt totdat we de kentekenplaten kunnen wisselen.
Misschien dat we nog voor onze trouwdag de Yeti op Portugees kenteken hebben!
Praia Grande is een “beschut” strand, het ligt in een baai, het is tevens de entree van Portimão. Het voordeel is dat het water net iets warmer is en ik kan zeggen dat het wel prettig, maar dat gaan jullie ondervinden.
In de eerste jaren ( wij komen sinds 1997 in Portugal) gingen we niet vaak naar dit strand, omdat er zoveel Nederlanders rond liepen. Meestal zonderden wij ons af, totdat de kinderen er toch vriendjes en vriendinnetjes kregen, en zelfs met verjaardagsfeestjes op het strand mee mochten doen. Robin en Amber (zusjes) uit Rotterdam zien we bijna jaarlijks terug. Door dit “toedoen” kennen we dus een groot deel van de lokale Nederlanders die zich inmiddels daar gevestigd hebben. Zo zijn wij ook al een beetje “bekende” Nederlandse Portugezen geworden….
De Kalu Bar is de plek waar wij ieder jaar onze parasol en bedjes reserveren. Heel raar maar na een aantal jaren in het zand met je handdoek te liggen, hebben we de strandbedjes ontdekt. Een van de kenmerken aan de Portugese kust zijn de harde zeewinden, niet koud, niet vervelend, behalve als je dus met je handdoek en parasol op het zand zit. Wij hebben al menigeen parasol (gevaarlijk) door de lucht zien vliegen.
Iets anders wat we al trouw ieder jaar bij de Kalu bar doen is een “familiefoto” maken. Door de jaren heen een traditie die we meestal op het einde van de vakantie nemen.
Nu nog iets over de kaart.
Niet alles is altijd rozengeur en maneschijn. Volgens mij heb ik het al eens eerder geschreven, de gemiddelde Nederlander denkt dat verhuizen en je vestigen in het buitenland heel makkelijk is. Het is niet hetzelfde als dat menig Expat wellicht heeft ervaren dat er van alles voor je wordt geregeld. Nee je moet overal zelf achteraan. De ervaring heb ik al eens gehad in Zwitserland. Daar waar in Zwitserland misschien alles nog beter is geregeld als in Nederland, zo zijn er waarschijnlijk meer landen in Europa waar het allemaal wat minder, of laat ik zeggen anders, is.
Sinds mei/juni zijn Jasperina en ik werkelijk dagelijks bezig met het formaliseren van ons verblijf in Portugal. Ja en dat duurt dus nu al maanden. Stapje voor stapje, loketje voor loketje. Wachten, heel veel wachten. Gewoon een simpel voorbeeld, de vriesla hadden wij stukgemaakt en als goede huurder wilde wij een nieuwe bestellen bij de lokale BCC/Expert. Hier in Portugal de Worten. Om 10:00 gaat de winkel open. Als echte Nederlander sta je er dus om 09:50 voor de deur. Maar niet alleen. Er staan al tientallen Portugezen. Wij in onze onschuld denken dan dat er wel een soort van sale zal zijn met een geweldige aanbieding.
Nee hoor de meesten van die mensen, wilden net als ons hun ding doen bij de service balie. Gelukkig weten jullie dat wij best wel snelle en grote stappen maken, dus waren we snel bij de balie, niet als eersten. Volgens mij waren we nummer drie. Een uur later waren we aan de beurt, ik had in de tussentijd een nieuwe Dyson ventilator gekocht voor Victor. Nadat we aan de beurt waren was er nog een uur verstreken, alleen maar om een nieuwe vriesla te bestellen. Maar die andere 10 mensen achter ons, stonden dus al dik twee uur met een bonnetje in de hand om ook verder geholpen te worden. Als je dat soort wachten niet kan opbrengen, ga niet wonen in Portugal. Als je denkt, maar dat bestel je toch even on-line. Helaas bedrogen komen uit. En mocht het eventueel online lukken dan is het leveren het volgende probleem, maar daar kom ik in dit verhaal ook nog op terug.
Onze eerste rit naar Portugal was eind mei (met Jasperina’s verjaardag). 2500 kilometer met twee auto’s en een aanhanger. De tweede rit was op 16 juni (papa’s verjaardag), dat was alleen met de Skoda en aanhanger, want de BMW hadden we in Portugal achtergelaten. Na de eerste rit vonden we al dat de Skoda een raar motorgeluid maakte. Wel bij garage geweest, maar we hoefden ons geen zorgen te maken. Afijn 7500 kilometer verder hadden we toch wel een aanslag op onze Yeti op leeftijd gepleegd. In de laatste week van juni waren de geluiden van de motor dusdanig, dat we het niet vertrouwden. Toen mama bij ons was startte de Yeti steeds moeilijker, totdat we dachten het gaat niet langer. We kwamen op een punt dat het starten soms vijf minuten duurde voordat hij aansloeg. Dus de Yeti voor de deur bij de Skoda dealer in Portimão gezet. De volgende dag bij het openen van de garage naar de dealer. “Nee dit is alleen de showroom, reparaties doen we centraal met Ford, Skoda, Seat, Audi etc” Ergens anders dus. Nou maar proberen te starten. Nu duurde het nog langer en het geluid was nog intenser. Dus we gaan rijden, maar ik zet de motor niet meer uit anders kunnen we helemaal niet meer rijden. Mams in de auto geparkeerd en op naar het reparatiecentrum.
“Hallo Skoda mijnheer, ik ben een trouwe Skodarijder en ik denk als ik de motor uitzet dat hij niet start.”Die mijnheer kreeg ik pas te spreken na een half uur wachten. DE SKODA mijnheer: “Geen tijd nu, kom maar over een week of 4” Ik: “Ja maar als ik de motor uitzet kan ik niet meer rijden, heeft u een vervangende auto?” Skoda mijnheer: “Dan moet u naar een verhuurbedrijf”. Mmmmm, ok mijn bloed kookt nu en moeders zit geduldig in de airco gekoelde Skoda Yeti te wachten.
Gelukkig had ik via google nog naar andere garages gezocht en wist dat er ook een Bosch garage zou zijn (net zoals garage Van Eendenburg). Dus daarheen en ook daar, motor laten draaien, en daar volgens mij zelf 45 minuten gewcht. “Nou, mijnheer de eerste plek die we hebben is 10 juli” Nou ja dat is binnen twee weken en niet 4 weken. Maar hebben jullie dan vervangend vervoer? “Nee dan moet u naar een verhuurbedrijf”
Victor en Madeleine zouden komen, mama was er en daarna Niels, Amber en Madelief. Die passen niet in de BMW. Dus huren was een noodzaak. Tevens kon ik de Skoda niet achterlaten bij de garage, want het hele veld stond vol. Hoe moet dat dan? “Mijnheer dan moet u hem of 10 juli naar ons laten slepen…”WTF! Ik begon radeloos te zijn. Maar ik was in Portugal wel lid geworden van de Portugese ANWB (ACP). Dus ik dacht die maar bellen, nog steeds met draaiende motor. Leuk een voice menu in het Portugees! Ik dus maar op een willekeur aantal toetsten drukken, en ja een dame in het Portugees, maar die sprak geen Engels. Toen maar opgehangen en de routine opnieuw gedaan, maar toen wel iemand die Engels sprak. “Nee mijnheer geen probleem, wanneer wilt u een sleepauto, hoe laat en waarheen” Ik uitgelegd en daarna op pad voor een huurauto. Hertz zat vlakbij. “Twee weken, geen probleem, vijftienhonderd euro.” Ik denk er nog even over na.
Wij naar huis, de Yeti geparkeerd in de wetenschap dat op 10 juli er iemand de auto komt ophalen. Toen maar op de fiets de volgende dag naar SIXT en gevraagd wat het zou kosten. Zevenhonderd euro. Dat leek er meer op en die maar geboekt en konden een VOLKSWAGEN Taigo rijden voor twee weken. En op 10 juli stond er een auto sharp op 8:30 voor de deur en daar ging de Yeti. Wij erachteraan met de BMW. Toen begon het wachten, wat zou de diagnose zijn?
Een aantal dagen later had de Boschgarage nog steeds niet gebeld, dus wij erheen. Ja we hebben geconstateerd iets in de versnellingsbak. Hij hoeft niet helemaal uit elkaar, maar de parts moeten wel uit Duitland komen. “Oh hebben ze in Portugal dan geen voorraden?” Nee, zo werkt dat niet. Ja en het duurt denk ik wel 14 dagen… Nou ja dat is rond 1 augustus en dan moeten we alles voorlopig met de BMW doen. Niet, leuk, want Portugezen en toeristen zijn niet zo netjes met parkeren en deuren openen. Maar ja. Hierna volgenden dagen, weken, dat ik of de garage probeerde te bellen en meestal ik samen met Jas op de fiets even langsgingen. “Ja het is er bijna”. Rond 1 augustus begonnen we onze toon iets aan te passen en probeerden we uit te leggen dat iets bestellen in 2023 toch niet weken hoeft te duren.
Die wijsheid verzonnen we niet. Zo hadden we nieuwe fietsen gekocht en daar moesten we ook op spulletjes wachten, die uit Duitsland moesten komen, maar die waren er binnen drie dagen. Nu gaan we richting 20 augustus en nog steeds wachten we. Ik had al eens eerder gevraagd of ik niet de onderdelen zelf in Nederland kon bestellen en dan kon iemand die wel in zijn koffer meenemen. Maar nee dat mocht niet ivm garantie. Het moet via de Skoda gaan in Duitsland. Maar ik begon het een beetje zat te worden, want we kwamen weer tijdens onze vele bezoekjes bij de garage, waar de beste man ons het slechte nieuws wilde vertellen. “Tsja er is 1 onderdeel, dat is er niet en gaat zeker 14 dagen duren” Ik geloof dat van binnen ik ontplofde, van buiten er licht natte ogen het duidelijk maakte dat we het niet begrepen. Ik vroeg mag ik alsjeblieft bij een Nederlandse Boschgarage het onderdeel bestellen? Nou dat mocht.
Best wel blij ik Edwin en Petra geappt. Was te leveren, binnen een dag zou het in Brielle zijn! Yeah! Dat was ook zo. Dinsdag 29 augustus in Brielle. Jeetje was waren we blij! Nou hoppa met de DHL op woensdag de 30e en de DHL app zei het komt op de 31e bij u aan! Nou we konden onze ogen niet geloven. En inderdaad de euforie was te snel. Op vrijdag morgen, het was nu 1 september werd ik wakker en ik las in de DHL app, dat het pakje wegens beschadiging terug naar Edwin en Petra ging! Hoe dan? Hoe kon zo’n klein pakje beschadigen dat het niet verder kon worden verstuurd?
Deze vrijdag de 1e gaan we niet snel vergeten. Wat er zich in de afgelopen weken ook heeft afgespeeld is het “what if scenario” Wat als de Skoda niet op tijd klaar is en we moeten spullen verhuizen. De BMW heeft geen trekhaak. Officieel is de Skoda 1300 kg en is het geremd gewicht v an de aanhanger 1350kg. En dat betekent zeker in Portugal dat je een rijbewijs E moet hebben (ook in Nederland hoor). Dus om uiteindelijk een trekhaak onder de BMW te hebben is misschien wel beter. Had ik hem maar al in NL eronder gezet….
Weet je nog toen je begon dit stuk te lezen over het wachten…. Nou ook daar dus. Voordat ik een prijs had hoeveel een trekhaak onder de BMW zou kosten, waren we al drie bezoeken (allemaal na mijn werktijd) kwijt met een gemiddelde wachttijd van drie uur. Maar ook om een afspraak te maken om eventueel een trekhaak te mogen bestellen, dan moeten we eerst in het BMW system van de garage staan (maar ik ben toch lid van het Europese netwerk van BMW?). Nee u moet morgen langskomen om u in te schrijven. “ja maar ik ben er nu toch en ik zie toevallig dat er geen andere klanten achter mij zijn”. Zo werkt dat niet. Jasperina en ik besloten om niet de showroom te verlaten voordat we in het systeem stonden. Dus zo geschiedde het.
Maar eerst wachten op een offerte, die krijgt u per mail, morgen. “Kan niet nu?” Nee, chef werkplaats moet ernaar kijken, en alle onderdelen moeten uit Duitsland komen. Ha, die hebben we eerder gehoord! Ok, wachten dan maar weer. In de tussentijd hebben wij alle weken met de BMW ons verplaats. En nu net de laatste dagen van Augustus ging het lampje branden “olie bijvullen, minimaal 1 liter”. Normaal zou ik langs BMW rijden, maar met de kennis van de afgelopen dagen. Ik doe het zelf. Een paar keer vergeten, maar op een gegeven moment in de haast van weggaan. O ja die olie bijvullen!! Onze garage beneden in het gebouw is niet zou, fijn. Krap en donker. Tijdens het “o ja” moment had ik niet mijn bril. Maar met een trechter en met Jasperina samen die kon bijschijnen moest het wel lukken. Getracht nog in de handleiding te kijken of er speciale instructies zijn. Niet echt. Dus vullen maar, een liter lukte niet. Dus klaar. Rijden en geen melding.
Na een ritje rijden, weer het lampje branden. Dus de volgende ochtend weer vullen, maar veel erbij lukte niet. Donderdag de 31e naar Silves geweest en tijdens terugrijden weer het lampje branden. Ik zei tegen Jasperina, ik vul hem morgen bij, maar dan ga ik toch langs de garage, die trekhaak regelen en dan vraag ik het gelijk van die olie. Dus de volgende ochtend weer proberen erbij te gooien, maar lukte niet.
Deze ochtend, is dus 1 september, de ochtend dat DHL ons verraste. Voordat we naar de garage gingen (ik wilde om 09:00) even met DHL bellen om te zorgen dat het pakketje niet terug moet, maar door moet. Plak het maar, verklaar wat de beschadiging is? Heeft de douane het opengemaakt en is dit de beschadiging. Vier telefoontjes en twee uur later naar de BMW garage.
Bij de BMW bevestigd dat we een trekhaak wilde, bestellen in Duitsland duurt zo’n twee weken. Dus hebben we nu een afspraak voor 3 oktober om de trekhaak te installeren. Het was inmiddels 12 uur. “o ja, kunnen jullie effe naar mijn olie kijken?” Ja wacht even, dan roep ik chef werkplaats. Dertig minuten later kwam de chef. Hij spreekt geen Engels dus de dame die onze afspraak maakte als tolk mee. Motorkap open en laten zien dat ik er niet meer olie in kreeg. Terwijl ik het zei, zag ik de chef zijn gezicht, maar ik zag nu zelf ook bij daglicht dat mijn olie niet in het juiste gaatje was gegaan. Het was in mijn koelsystem gegaan. “DAT IS NIET BEST”. We denken dat u de auto hier moet laten staan.
Voor het eerst sinds weken, was dit een moment van het huilen staat nader bij dan het lachen. Nee ik moest huilen. Ik moest even naar het toilet. Te veel emoties en dingen die ons bezig hielden lieten iets in mij knappen. “Woont u dichtbij, vroeg de dame?” In het kort was dat nee, maar ook duidelijk gemaakt dat we vervangend vervoer nodig hebben. Dan moesten we een auto huren, maar dat konden ze regelen. Dus dat regelen duurde weer een uur.
In het kort het systeem moet gespoeld worden, en kost een paar centen en waarschijnlijk een paar dagen. Aan het einde van de dag mailde ook de makelaar nog. Plots moeten we nu allerlei documenten vanuit het Nederlands naar het Portugees laten vertalen door een beëdigd vertaler (kost ook weer een paar centen). Dus dat kan er ook nog wel bij. Wat ons wel bezighoudt, is dit uniek wat we meemaken of niet? Wij denken van niet omdat we al genoeg mensen hebben gesproken met soortgelijke bijzondere verhalen.
Wachten, wachten op onderdelen, op een reparatie, een bevestiging, documenten, post. En ik heb nog niet verteld dat we inmiddels wachten op een stroomaansluiting in ons nieuwe appartement. Maar ik vind dat ik nu genoeg heb geschreven.
Soms is het leven niet zo fijn
niks geen rozengeur en maneschijn
Alleen maar leed en pijn
kon het maar anders zijn
toch leef ik met plezier
en geniet op mijn manier
met hindernissen en obstakels
hoogtepunten en mirakels
Het leven maak ik fijn
zonder moeten en haasten
met klanken en woorden
en warme akkoorden
FLOR DE SAL
HET WITTE GOUD VAN DE ALGARVE
Eeuwen geleden gebruikten de Grieken en Romeinen zout als ruilmiddel. Men ruilde zelfs “zout voor goud”. Het zout werd vervoerd over de Via Salaria (weg van zout). Uit deze tijd stamt dan ook de oorsprong van het woord salaris (salarium argentum – betaling in zout ).
HOE WERKEN TRADITIONELE ZOUTPANNEN?
Het systeem van zoutwinning in traditionele zoutpannen werd door de Feniciërs in de Algarve geïntroduceerd en vervolgens door de Romeinen geperfectioneerd.
Voor de productie van Sal tradicional, het traditionele zeezout, stroomt vers Atlantisch zeewater in de verdampers en verdampt geleidelijk in opeenvolgende vijvers, tot het een zoutconcentratie van ongeveer 220 gram per liter bereikt. Het zeewater wordt vervolgens afgevoerd naar kleine, vlakke kristallisator-vijvers. Bij een concentratie van 250-280 gram per liter begint het zout te kristalliseren en slaat het neer over een periode van enkele dagen, waarna het wordt geoogst.
Na elke oogst wordt er nieuwe pekel toegevoegd en kristalliseert nieuw zout uit. Het proces wordt herhaald tot de laatste oogst in september, voordat de herfstregens beginnen te vallen.
Verwar het delicate Flor de Sal vooral niet met het bewerkte en gebleekte industriële zout dat in de meeste zoutvaatjes zit. Alhoewel je zout met mate dient te gebruiken, is Flor de Sal vol van gezondheid bevorderende elementen zoals magnesium, calcium, potassium en ijzer. In de Algarve wordt dit culinaire zout geoogst in Olhão, Tavira en in het natuurreservaat van Sapal de Castro Marim en Vila Real de Santo António.
Door verdamping onder invloed van zon en wind, vormt zich een glinsterend laagje van vlokkerige zoutkristallen aan het oppervlak van de zoutpannen. Dit dunne laagje wordt gedurende de zomermaanden dagelijks met de hand verwijderd. Het resultaat van dit intensieve werk is Flor de Sal, een delicaat, 100% natuurlijk gourmet zout met alle goeds van de zee. Dit superzout bevat uiteraard geen bleekmiddelen of chemische toevoegingen.
Het Flor de Sal (bloem van zout) van de Algarve wordt internationaal gerespecteerd om zijn hoge kwaliteit en is gecertificeerd door de Franse Association Nature & Progres. De klimatologische condities van de Algarve zijn ideaal voor de productie van zeezout. De droge, hete zomers garanderen natuurlijke verdamping door zon en wind. De oogst eindigt pas met de eerste regens in de herfst. Het meeste zeezout van de Algarve komt uit het Ria Formosa Natuurpark in de oostelijke Algarve.
Het ene zeezout is het andere niet
Er zijn verschillende kwaliteiten zeezout te onderscheiden: Flor de Sal, Sal tradicional en Sal do Mar.
FLOR DE SAL
Flor de Sal is de fijnste bloem van het zout. Het verschijnt als een dun laagje dat aan het oppervlak van de zoutpannen drijft. De zoutscheppers gebruiken handgemaakte vlindervormige zeven – ‘borboletas’ – om het Flor de Sal van het wateroppervlak te scheppen. Ze weten door ervaring wanneer ze de beste zoutvlokjes in het zeefnet hebben door het geluid dat dat maakt. Deze eerste fragiele kristallen worden alleen door de zon gedroogd voordat ze verpakt worden.
SAL TRADICIONAL
Dit onbehandelde zeezout komt uit kleine, traditionele zoutpannen. Zoutkristallen ontstaan uit de geconcentreerde zoutoplossing en zakken naar de lemen bodem van de zoutpannen. Het zout wordt elke 10 tot 14 dagen met de hand geoogst met behulp van houten harken. Ze worden tot bergjes gevormd en door de zon gedroogd. Hierdoor blijven de natuurlijke vochtigheid en de zee-mineralen bewaard.
SAL DO MAR
Aan het eind van het seizoen wordt Sal do Mar geoogst met behulp van kleine machines, meestal door een voorzichtig bestuurde mini-lader. Deze zoutkristallen hebben een hardere en grovere structuur. Vaak wordt dit zout gemalen verkocht en is het iets minder goed oplosbaar in water.
SUPERIEURE SMAAK VAN FLOR DE SAL
De verse, fragiele kristallen groeien slechts een paar uur voordat ze verzameld worden. De manier waarop Flor de Sal wordt geproduceerd, zorgt ervoor dat het rijk is aan mineralen zoals calcium, potassium en magnesium. Het is deze specifieke compositie die Flor de Sal zijn bijzondere smaak geeft. Een smaak die niet te vergelijken is met gewoon tafelzout en ander, behandeld zeezout.
HOE GEBRUIK JE FLOR DE SAL?
Flor de Sal is perfect om ná bereiding van het voedsel te gebruiken als fijne toevoeging om je gerechten een speciale smaak te geven. De fijne, zachte vlokjes verkruimelen tussen je vingers en smelten op de tong. Flor do Sal veredelt het gerecht met een delicate, subtiele smaak en brengt de intrinsieke smaken van de ingrediënten meer naar voren.
HOE BEWAAR JE FLOR DE SAL?
Flor de Sal moet zodanig bewaard worden dat het zijn natuurlijke vochtigheid behoudt. Daardoor worden de mineralen en essentiële elementen die in het natuurlijke zeezout voorkomen, zoals magnesium, potassium en calcium, het beste bewaard.
Wie geïnteresseerd is in een bezichtiging van de zoutpannen van Marisol in Olhão- bel +351 289 793 601 of email tours@marisol.biz
Vond je dit een interessant artikel, dan lees meer op mijn website www.wonenindealgarve.nl Hier vind je ook relevante info over emigratie naar Portugal en kopen van onroerend goed.
Ik heb dit stukje gekopieerd van Marianne Hoesen die een eigen blog website heeft www.wonenindealgarve.nl maar vond het zo leuk dat ik het met jullie wilde delen.
Vandaag moest ik denken hoe we Nederland het altijd over dure medicijnen hebben. Dat we een medicijnmaffia hebben. Ik weet nog dat papa hele “dure” medicijnen kreeg naast zijn chemo behandelingen. Ik slik al heel lang elke dag een paar pilletjes, één tegen maagzuur en een paar tegen jicht. In Nederland zorgen die pillen dat ik mijn eigen risico goed benut.
In Nederland krijg je automatisch om de zoveel tijd een herinnering en dan liggen je medicijnen klaar bij de apotheek. Tsja in Portugal is dat ietsje anders.
Hier ging het verhaal dat je met een social security number “gratis” medicijnen kunt halen bij Centro de Saúde (wij zouden vroeger ziekenfonds zeggen). Jasperina was daar dus heengegaan met mijn medicijnen. Nummertje getrokken, netjes gewacht en daarna te horen krijgen “dat het zo niet werkt”. Nee Jeroen moet eerst naar een dokter en een verwijzing om deze medicijnen krijgen.
Dus vandaag naar Carvoeiro. Daar zit dokter Bakker (ja een Nederlander). Nou hier kregen we nog meer informatie. Waar het op neerkomt. Eerst moeten we ons inschrijven bij Centro de Saúde, dan moet je wel al je Citizens Resident Card (certificado de registro de cidadão da união Europeia), je NISS nummer en NIF nummer hebben en meenemen. Dan pas een afspraak bij de “ziekenfondsdokter” en dan krijg ik waarschijnlijk een briefje om medicijnen ere halen..
Kan het ook anders en sneller. Ja hoor. Dokter Bakker kan ook een consult doen en dan een verwijsbriefje voor de apotheek schrijven. Gelukkig zijn we particulier verzekerd, maar wat en hoeveel gedekt wordt weten we niet (polis lezen dus). Joepie Google Translate.
Nou ik mij ingeschreven bij dokter Bakker en twee briefjes voor de apotheek, want op een briefje mogen niet meer dan vijf doosjes staan (Portugese regels). Hierna €20 (twintig ja) betaald. Declareren maar.
Toen naar de apotheek (dat is gewoon een winkeltje waar je ook je zonnebrand crème etc koopt), dus we dachten dat gaan ze nooit hebben. Maar ja hoor. Nu het mooiste. De rekening €27,50 Bizar. En dit is een voorraad voor ongeveer drie maanden. ja dan ga je uiteindelijk toch anders denken. Toch eens kijken wat de verzekering dekt.
Ik heb het al een paar keer genoemd en het is een pijnlijk onderwerp. De garage.
Toen we hierheen gingen wisten we dat we in het gebouw twee garage plekken zouden hebben. En achteraf is het hard nodig, want parkeren in de avond is een ware nachtmerrie. Wat we niet wisten, is dat de garage echt heeeeel krap is.
Met de Yeti gaat het nog redelijk maar zonder camera’s en piepjes ben ik, als toch wel ervaren rijder, behoorlijk onzeker. Toen kwam er een ochtend, ik had de BMW net gewassen, lekker schoon. Ik reed de garage in en draaide de eerste hoek om, maar toen was er een buurman net bezig met het verlaten van de garage. Normaal vertrouw ik op mijn piepjes en spiegels. Maar …. De buurman stond naar mij te kijken en wuifde “ja kom maar….” Totdat ik krggggg hoorde, te laat dus en ja uiteindelijk mijn eigen schuld.
Oh wat was ik boos. Toch het meest boos op mijzelf. Dat gaat direct in je hoofd zitten. Dus gelijk op zoek naar een reparatie bedrijf. En gevonden. Tsja wel even een paar weekjes wachten voordat er actie komt en dan €560 ex BTW armer. Pijn!
Misschien snappen jullie nu dat bij onze criteria voor een volgende woning een goed toegankelijke garage bovenaan ons wensenlijstje stond.
De zevende augustus de auto gebracht en de tiende augustus konden we de BMW weer ophalen. Het is echt in Portugal niet de moeite waard een mooie auto te hebben. Weer een les geleerd.