Ik wil ieder jaar een jaaroverzicht maken, omdat als je naar 2023 kijkt is er heel veel gebeurd. Terugkijken op een jaar is niet makkelijk. Makkelijk is altijd herhalen wat je laatst hebt beleefd. Maar terug naar januari 2023 gaan is niet makkelijk.
In januari begonnen wij, Jasperina en ik, maar ook Amber het jaar in New York op het water. Vergeten zullen we dat nooit. Het was zo mooi dat je op dat soort momenten het liefst al je dierbaren bij je hebt. Ik heb dat heel mijn leven gehad. Als ik op reis was op een mooie plek dan wilde ik het zo snel mogelijk nog een keer beleven, het liefst met iedereen, maar minimaal met Jasperina.
Voordat wij naar Amerika gingen hadden we al zoveel plannen gemaakt, we wisten wanneer we naar Portugal zouden gaan, hadden een appartement in Portimão gehuurd, Amber zou uit huis gaan, we zouden een wintersport vakantie in Oostenrijk doen, de zomervakantie was al zo goed als ingevuld. Plannen, ja plannen dat lukt mij vrij goed. Rekening houden met zoveel mogelijk tegenslag, Jeroen kan er redelijk goed mee omgaan en kan eventueel goed improviseren als het even anders loopt.
De maand februari stond in het teken van plannen, regelen, voorbereiden op de wintersport en verhuizen. Aanhanger kopen het kon allemaal. Totdat het maart werd. Maart begon zo goed. Relaxed met de auto naar Duitland, overnachten en dan kon de wintersport beginnen. Niels en Amber kwamen een dag later en zo ook Rob en Martijn. Dat die eerste dag van de wintersport zo anders zou lopen kon niemand bedenken. Die dag en alles wat daarop volgde heeft 2023 en de rest van ons leven getekend. Getekend in zoveel verschillende dingen, in verdriet, in verlies, de familieband, mijn broederband en dan bedoel ik mijn broer van vlees en bloed. Ik realiseerde mij pas in die periode hoeveel ik van hem hou. En ook hoeveel ik van Rob hield, omdat hij zo goed voor mijn broertje was. Wij hebben allemaal Martijn zien strijden op allerlei manieren. En ik moet dit opschrijven dat ik het niet van mijn netvlies krijg. Het beeld dat Martijn probeerde Rob te redden. Hoewel Rob er niet meer is, is het zeker, dat door Martijn wij allemaal nog van Rob afscheid konden nemen. Er is nooit een minuut geweest dat we de moed hebben opgegeven. Dit laatste, de moed niet opgeven, is misschien wel de rode draad van 2023!
Nadat we van Rob op een zeer gedenkwaardige manier afscheid hebben genomen, begon het voor ons allemaal. De moed niet opgeven. Doorpakken, opstaan en weer doorgaan. Alles klinkt nog zo makkelijk, maar nu nog iedere dag is er wel een moment dat ik moet terugdenken aan maart 2023. Ik denk dat dat goed is, we moeten iedere dag terugdenken aan wie we koesteren en koesterden.
Wij hebben respect gekregen door op 1 april onze rollen te vervullen. Op een manier zoals Pa dat graag had gezien. Dat voelde goed. Die hele dag voelde ik papa en Rob meekijken, hoe wij ons waardig, zoals het hoort, hebben gedragen. Dat was mooi.
April vloog voorbij en in mei moesten Jasperina en ik klaar zijn om met de eerste aanhanger met spullen naar Portugal te rijden. Oefenen met lege dozen, inpakken en wegen van dozen, iedere dag, iedere avond waren we druk met voorbereiden. Tussen al die werkzaamheden ging het gewone werk door, hoewel Jasperina voor het eerst in haar leven vanaf mei zonder werk haar uitdagingen begon. Amber en Niels gingen ook voor het eerst in hun leven een nieuwe uitdaging aan. Samen wonen met de wetenschap dat Amber ook nog eens voor een lange tijd van Niels gescheiden zou zijn. Simultaan Martijn zijn leven zonder Rob invullen. Plotseling alleen voor Bram en Arie zorgen, dit te combineren met alle nieuwe uitdagingen die Voorne aan Zee met zich meebracht. En niet te vergeten dat Oma, mama, ook weer alleen in een groot huis achterblijft met een kapotte badkamer en de zorgen dat ook bij haar het dagelijkse leven zijn gangetje kan gaan. Dat valt niet mee en dan zijn we nog niet eens op de helft van het jaar.
Voor ons was het een tegenvaller dat we niet in het appartement in Portimão konden blijven. Voor ons begon de eerste aflevering van “ik vertrek”. Alle beslommeringen ga ik zeker hier niet opnoemen. Het feit dat ik gelukkig een goede baan heb heeft er wel voor gezorgd dat we het allemaal konden overbruggen. Wel een mijlpaal was 16 juni, die dag was niet toevallig, ik wilde het een dag laten zijn die voor mij bijzonder is. De dag dat we met onze beestenboel en de laatste inboedel voor het echie naar Portugal gingen.
Gelukkig een paar weken later kwamen al de eerste familieleden op vakantie bij ons en hebben we genoten van die tijd. Het echte werk begon midden juli, toen iedereen weg was en wij eigenlijk maar met een paar zaken bezig waren. Auto’s repareren en zoeken naar een woonruimte. Uiteindelijk is alles gelukt. Ja december 2024 zouden we misschien wel een eigen huis hebben in Parchal aan de rand van Ferragudo. Hoewel alles getekend is en zou moeten kloppen. Inmiddels is bij Jasperina en mij “eerst zien en dan geloven” van toepassing.
Wat er ook gebeurde in die vakantieperiode, en dat was toen Amanda bij ons was, dat was dat Jasperina gebeld werd door de werkgever van Victor. Wie had dat kunnen bedenken. Ze wilde Jasperina full time, remote laten werken. Dus de Dona de Casa was niet meer. Plotseling mocht ik broodjes halen en af en toe koffie inschenken. Hoe kunnen dingen lopen…
Augustus was voor ons de eerst, soort van, rustige maand. Werken, einde dag naar het strand, laat eten, rusten, naar bed, etc. Augustus was ook de maand dat Amber naar het Westen van de USA ging. Zoveel respect om die stap te maken. Ik weet als geen ander hoe het voelt om ver weg van iedereen te zijn. Hoewel je kan Facetimen, Appen etc. Zodra je dat rode knopje indrukt ben je weer alleen. Geen familie, wel vrienden, wel “college”genoten. Maar die familieband… Ja die is belangrijk he?
En dan rollen we in september, we hadden een weekje Brielle gepland door een reünie van Jo Tankers. Dit was tevens de eerste werkweek van Jasperina. Toen zagen wij in die week dat het niet zo goed ging met Niels. Wij denken dat het alleen zijn, voor zichzelf zorgen tegenviel. Hoewel dit werd tegengesproken, waren denk ik onze gevoelens juist. Dat er toen al wrijvingen waren tussen Niels en Amber wisten we niet, maar we begrijpen het wel. Martijn was in september voor het eerst alleen naar zijn geliefde plekje in Turkije. Dat was een emotionele rollercoaster en ik ben echt super trots dat je het hebt gedaan, ondanks de pijn die op bepaalde momenten hebt gevoeld. Ik was zo gelukkig toen ik zag dat Roland je verraste.
Bij terugkomst in Portugal ben ik gaan plannen om Amber te bezoeken. Als verrassing en om Niels zich beter te laten voelen bedacht om een verrassing eraan toe te voegen en Niels mee te nemen op mijn bezoek, mede gefinancierd door zijn moeder. Het heeft niet mogen baten, de bom plofte voor het bezoek. We hebben op alle manieren geprobeerd Martijn op de ticket te krijgen, maar dat was echt tevergeefs.
Oktober is echt voorbij gevlogen, maar dat kwam ook omdat dit voor ons de maand was van verhuizen. Ja weer verhuizen, naar Rua do Pe da Cruz. Een mooi plekje midden in Portimão met de optie tot huren voor onbepaalde tijd. En dat is fijn als je niet zeker weet wanneer je huis af is gebouwd. Met recht kunnen we zeggen dat het een plekje is waar we ons thuis voelen. Echt, midden in Portimão, tegenover een voetbalstadion. Inderdaad niet het mooiste uitzicht, maar voor uitzicht, springen we op de fiets. En heel diep in mijn mannenhart ben ik ook erg blij met de garage.
Wie ook in oktober heel blij waren, zijn Madeleine en Victor. Die kregen de sleutel van hun nieuwe stulpje aan de Nieuwstraat 6. Wat een mooie plek. En wat zijn we trots dat ze het allemaal voor elkaar hebben gekregen. Ze hebben hard gewerkt en kunnen trots zijn op wat ze hebben.
Dat november begon met een berg emoties is niet verwonderlijk. De trouwdag van Rob en Martijn, Rob zijn verjaardag, ik naar Amber. Tjonge dat was echt bizar. Voor mij was mijn weekje, nou ja paar dagen met Amber onvergetelijk. Die herinneringen, die kunnen ze mij niet afnemen. Zo bijzonder het in maart was om met mijn broer sinds tijden in een bed te slapen, zo bijzonder was het ook om met Amber in een bed te slapen. En Amber snurkte niet. Martijn wel. Maar ik kan het hebben….
Op afstand hebben Jasperina en ik de intocht van Sinterklaas meebeleefd. Dat was mooi. Wij in de zon zitten en dan via een live stream de winderige intocht bekijken. Gelukkig droog en zoals altijd een groot succes. Goed gedaan Martijn en ma!
En dan komen we in december aan. Het begin was even schrikken. Peppi die zomaar een hartstilstand kreeg. Ik heb die dag (4 december) afscheid genomen van Peppi. Dat Peppi er nog is, is voor ons een wonder. Wel is het zo dat ieder ogenblik Peppi er ook niet meer kan zijn. Die gedachte is niet leuk, maar bewijst alleen maar dat je niet alleen van Peppi, maar van elkaar ieder moment moet genieten!
December is ook die maand, waarbij het bij mij gaat kriebelen, kriebelen in mijn portemonnee. Maar wat ook gebeurde en ik noemde het niet in oktober, maar in oktober kochten we al kerstspullen. We voelde gewoon dat we kerst in huis moesten halen. Jullie hebben gezien dat dat gelukt is. Die kriebels in de portemonnee? Niks aan te doen, zolang die maar niet leeg is.
Nee de dagen naar 22 december toe stonden in het teken van weerzien. Beseffen wat de consequenties van keuzes zijn. Terugkijken, je afvragen is het goed zo? Afvragen heb je spijt?
Ik denk en denk zelfs dat ik mag zeggen, wij denken. De keuzes die we hebben gemaakt zijn niet altijd de beste geweest. Maar we kunnen altijd zeggen we hebben het geprobeerd. We hadden in Zwitserland kunnen wonen. Dan was er geen Madeleine bij Victor, maar misschien een Heidi en had Victor niet in de scheepvaart gewerkt, maar bij het spoor. Amber misschien met een Peter in de bergen op een boerderij in plaats van studeren. Dat weet je niet. We wonen nu met plezier in Portugal. Onze droom.
Ik besefte mij toen ik dit schreef dat alles wat ik nu in dit jaar heb gedaan, zou ik waarschijnlijk niet meer kunnen als ik 67 zou zijn. Nu klauteren we nog langs een rots omhoog, lopen we kilometers op het strand, fietsen we met gemak 40 kilometer weg op onze elektrische fietsen. We weten als de nood aan de man is dan zijn we binnen 6 uur wel in Nederland. We zullen altijd opvang voor onze dieren moeten vragen, maar als we nodig zijn, kunnen we er zijn.
Toch meer geschreven dan gedacht. Ik wilde er niet te emotioneel over doen, maar 2023 is een jaar vol emoties. 2024 mag het een tandje minder.
Maar als ik iets mag wensen, dan is het LEEF! LEEF in gezondheid, geniet van het moment, laat je niet het veld uitslaan, maar zoek de positieve punten.
Dat is wat ik dit jaar heb geleerd. Nu een klein gedicht was ik ieder jaar graag herhaal.
Licht
Laat je lampje altijd schijnen
wees een licht voor iedereen
dat zal de kilte doen verdwijnen
en zorgt voor vrede om je heen
VROLIJK KERSTFEEST!
