Juli begon dit jaar met een huis dat gevuld was met vertrouwde stemmen. Mama en Martijn waren hier tot 7 juli, en vanaf het eerste moment voelden we hoe fijn het is om familie om je heen te hebben. Dat warme, vanzelfsprekende gevoel dat je eigenlijk pas merkt als het er weer even is. Je hoeft niet eens iets bijzonders te doen, het simpele feit dat je ’s ochtends samen koffie drinkt of op het balkon zit, maakt het al waardevol. Het blijft bijzonder dat drie uurtjes vliegen zo’n verschil kunnen maken. De afstand is groot, maar het gevoel juist intenser.
Als we de foto’s terugkijken, lijkt het bijna alsof deze week uitsluitend om eten draaide. Ontbijtjes, lunches, etentjes… soms lach je er zelf om. Maar eerlijk gezegd: voor ons zijn dat die kleine geluksmomenten. Tafel vol, iedereen relaxed, gesprekken die alle kanten op gaan, dat is precies wat je onthoudt. En ik hoop dat mama en Martijn dat net zo voelen als wij.
Na hun vertrek viel alles eigenlijk meteen terug in het patroon dat ons inmiddels zo bekend is. Voor Jasperina en mij is het dan weer “business as usual”: werken door de week en in het weekend proberen te herstellen van alles wat er speelt. Maar we hebben wel ons eigen ritueeltje gecreëerd. Leica heeft er inmiddels een ingebouwd verwachtingspatroon van gemaakt: op zondag vroeg naar het strand van Ferragudo. Even dat frisse ochtendgevoel, het water dat nog rustig is, en Leica die haar rondjes maakt alsof ze de hele kustlijn bezit. Daarna lunchen we vaak op het plein in Ferragudo. Dat zijn echt van die momenten waarop je even stilstaat en denkt: dit is waarom we hier wilden wonen.
En toch, terwijl ik dit schrijf, merk ik dat er een zacht randje triestheid door mijn zinnen loopt. Niet zwaar of dramatisch, maar wel aanwezig. Het heeft alles te maken met het feit dat we nog altijd niet in het huis kunnen wonen waar we al zolang naar uitkijken. Dat is iets wat op de achtergrond steeds blijft meespelen. Je probeert het los te laten, maar het komt toch telkens terug. En dat is vermoeiend. Het drukt op je humeur, soms zelfs zonder dat je het doorhebt.
Maar goed, het is ook de realiteit waar we op dit moment mee moeten dealen. En zolang dat zo is, pakken we de lichtpuntjes die we wel hebben: familiebezoek, onze zondagen aan het strand, de fijne momenten met z’n tweeën (en met Leica, Berto en Peppi natuurlijk), en het idee dat we ooit terugkijken en zeggen: We hebben het toch maar gedaan.
Geef een reactie