DE MAN op reis naar Parchal (Ferragudo)
In augustus moesten wij weer aan de arbeid. Amber haar Ricardo zou een paar weken komen en zou ons weer goed bezighouden met de mooiste plekjes te laten zien en proeven. Gelukkig kon Amber er ook met onze auto erop uit om lekker met Ricardo te genieten. Om niet constant op onze lip te zitten hadden ze ook nog een appartement voor een weekje gehuurd om een beetje privacy te hebben. Zo hadden ook Jasperina en ik weer een beetje privacy. Haha.
Juli is de maand waar wij weer vakantie gaan vieren in eigen land. Voordat we het beseffen is het al juli. Amber is bij ons sinds dat ze klaar is in Barcelona en we vinden dat dan ook heel gezellig. Wel is de concessie dat ze in de woonkamer op de slaapbank moest slapen. Maar daartegen had ze haar eigen badkamer met walk-in kast. Wij werden daarme gelijk getriggerd om iedere dag te sporten. Naast dat ik drie dagen naar de fysio moet is de sportschool toch wel fijn om iets aan de conditie te doen. En ja het werkt. Je moet wat met al het eten dat we moeten verwerken.
Het is nu hoogseizoen en dat merk je natuurlijk overal. Drukte in het verkeer, drukte in de restaurants. Inmiddels is het EK begonnen, de olympische spelen komen eraan. De verleiding om onze nationaliteit te laten zien was groot en hebben eraan toegegeven.
Victor en Madeleine, Martijn, mama iedereen druppelde Portugal binnen en we hadden het druk genoeg met genieten en de mooie momenten vast te leggen. Ook Amanda, Danae en Ronin sloten aan met Wim, Muriël, Brandon en Julian.
Natuurlijk hebben we de gelegenheid benut om een indruk te geven van het huis in aanbouw.
Solar do Farello een van onze favouriete restaurants hebben we gegeten op de avond dat IEDEREEN eigenlijk in Portugal was. Lars en Jeanette kwamen, Martijn en mama moesten weer gaan en zo druppelde langzaam de Algarve leeg. Maar wij hadden ook nog mooie dagen met Lars en Jeanette. Lekker onszelf zijn en nu dan genieten in eigen land.
Hoewel het plaatje mooi is, heb ik toch mijn beperkingen met mijn schouder en ook pijn met slapen dus had ik al een afspraak met de arts in augustus. Plaatjes zien er natuurlijk mooi uit, de binnenkant had pijn.
In oktober 2023 een aanvraag gedaan om de aanhanger op Portugees kenteken te zetten. De RDW has ons al verteld dat we officieel sinds december 2023 niet meer met de aanhanger mochten rijden. De Portugese overheid boeit dat niet. Maar een paar maanden later hadden we het kenteken. Pfff ook hier “ik vertrek momentjes”
Vergeten te vermeld maar ook Vera kwam nog een poosje op bezoek en daar hebben we ook van genoten.
Dit was ook weer een drukke maand. Door de relatiebreuk van Amber met Niels, moesten we toch een moment gaan kiezen om niet meer het Prinsenkwartier onder te verhuren met alle risico’s van dien. Omdat ik met mijn arm niets kon verrichten en we ook nog eens oppas voor de dieren nodig hadden (Leica was op 22 mei geopereerd en konden we niet achterlaten bij onze oppas), hadden we bedacht dat Jasperina in Portugal moest blijven en ik dan maar als een soort coordinator de oplevering moest begeleiden in Brielle.
Dat klinkt makkelijk maar, het opzeggen van de huur is niet eenvoudig. Zouden we gewoon opzeggen dan moest werkelijk het hele appartement leeg. Behang eraf, laminaat eruit en geen gaatje in de muur. Gelukkig wilde de dochter van een buurvrouw ons appartement. Dus hebben we daar op ingezet en duimen gedraaid of zij zouden worden geaccepteerd als huurders. Zonder Martijn waren wij nergens geweest. Uiteindelijk zou er een voorinspectie zijn en dan nog een na inspectie. Beide inspecties kon ik niet aanwezig zijn. Gelukkig was Martijn er voor ons. Uiteindelijk kwam het erop neer dat de hele actie op 1 dag moest gebeuren en dat zou namelijk 1 juni zijn.
Uiteindelijk hebben we een oproep aan alle mogelijk familie en vrienden gedaan om te helpen. En uiteindelijk konden we een busje via Frans lenen, en zaken naar de Geuzenstraat brengen, de stadswerf en nog in de garage van Martijn. Daarnaast het appartement schoonmaken. Het is echt bizar maar het is wel allemaal gebeurd. Ook dit was overweldigend. Er was een hoop voorwerk, waar Martijn een grote rol speelde, maar ook iedereen die er die dag was hebben echt zoveel werk verzet. Nelus zou het “schoon” opleveren. Tsja dat je dan je nep plakwimpers in een bakje achterlaat is best wel schoon toch? Wat zijn Martijn en ik toch gezegend met onze ouders die wel een goed voorbeeld hebben gegeven. Van opruimen tot verhuizen en begrip voor je medemens hebben.
Het weekend was een bliksembezoek en ik was dus de maandag erna alweer terug in Portugal. De zomer heeft zich aangemeld en het weer bleef alleen maar mooi, warm en lekker. We hebben genoten van de vele restaurants en tegen het einde van de maand zou Amber naar ons komen, maar eerst zou ik voor mijn werk nog naar Istanbul vliegen. In de tussentijd zien we het huis vorderen, maar de volgorde van bouwen blijft een raadsel. De Portugese slag.
Om bij de oefenavonden van de 1 aprilvereniging aanwezig te zijn en omdat we met Martijn en Amber nog een keer op wintersport zouden gaan zijn we de hele maand maart in Nederland geweest.
Met de BMW zijn Jasperina, Leica en ik naar Brielle gereden om vervolgens een paar dagen later naar Grossarl te gaan. Een beladen vakantie. We gingen naar dezelfde plek waar we een jaar eerder onze vakantie nog met Rob zouden vieren. We hadden met zijn allen nog iets af te sluiten. Ook moeilijk voor Martijn, maar ook voor Amber die het ook van heel erg nabij hadden beleefd. We sliepen in hetzelfde mooie appartement als in 2023. Jasperina en ik hadden besloten om “de kamer van” Rob en Martijn te nemen. Al met al hebben we een heerlijke week gehad en ik moet zeggen dat het moment van schrijven dan weer even zwaar valt, maar dat is eigenlijk heel mooi om te zien hoe diep Rob in ons hart zit.
Amber moest helaas werken, remote dan wel, maar er was weinig ruimte zodat ze met ons kon meegaan de sneeuw in, maar we hebben toch plezier gehad. Spelletjes gespeeld, lekker gegeten en ook een goede terugreis gehad.
Voor 2025 is er al weer geresveerd, helaas niet in hetzelfde appartement maar een gebouw ernaast. We zullen het zien.
Bij terugkomst hebben we gelijk de koe bij de horens gevat en Amber haar verjaardag gevierd, voordat ze weer naar Barcelona zou verdwijnen. Als je dan een maand in Brielle bent nog met gewone zaken aanwezig zijn. Zo ging ik ook naar de bijeenkomst van de Lions, en tot mijn verrassing kreeg ik daar mijn 10-jarige pin overhandigd. Je beseft dan weer hoe snel de tijd gaat.
Ook hebben we het best wel druk gehad met afspraakjes om zoveel mensen weer te zien en dat betekende een drukke agenda. Tussendoor werken en weer voorbereidingen treffen om met een volle auto weer terug te gaan naar Portugal.
Een van mijn wensen was om toch iets met mijn treintjes te doen en was dus ook nog eens druk om een selectie te maken van wat ik eventueel in Portugal wilde hebben. Voor degene die niks met treintjes hebben, die zullen wellicht denken dat ik helemaal gek ben geworden, maar ik ben als kind altijd al met treintjes bezig geweest van het moment dat ik een setje kreeg van mijn ouders. Het zit dus diep ja.
Voor de rest was alle tijd gevuld om te genieten van iedereen om ons heen.
Winter in Portugal is iets wat we nu iedereen kunnen aanraden. Het weer is beter dan een mooie herfstdag in Nederland. In de weekend de gelegenheid om lekker te wandelen, zonder dat je peentjes zweet. Voor Leica lekker om stukken te lopenn zonder dat haar tong op de grond hangt.
Werken vanuit huis is net als in Nederland hetzelfde. De momenten zitten echt in de kleine dingen. Om tien uur koffie drinken op het balkonnetje en met je gezicht de warme zonnestralen opvangen. Om een uur of een verse warm gebakken broodjes halen en dan eentje met kruidenkaas met tomaat eten, zoals we dat al 27 jaar iedere vakantie deden. Het andere broodje met Nederlandse kaas uit Brielle natuurlijk. Het liefst Eersteling de Vrijheid, maar de heerlijke oude Geuzenkaas doet het ook goed!
Ik merk aan de foto’s dat we in februari echt ieder weekend mooi weer hadden en veel hebben gewandeld en de omgeving hebben ontdekt. En ik weet dat ik mijzelf herhaal, maar je zou het eens moeten ervaren.
Tijd vliegt. Gelukkig maken we genoeg foto’s om terug te kijken. Maar tijd om onze blog te updaten….
Slechte zaak en ik schaam mij. Ik weet dat we natuurlijk 1 maart naar Brielle gingen en in april weer terug waren, maar er is in die tijd zoveel gebeurd, dat ik nu pas weer een beetje energie heb om dit stuk weer up to date te maken. Dus wees gerust er komt meer, maar eerst even januari samenvatten. De foto’s zeggen genoeg.
tekst
Amber had even tijd om een bliksembezoek te brengen. Tot genoegen van ons en we hebben enorm genoten, zo ook de dieren die heel blij waren met een hele grote mand in de woonkamer waar Amber in sliep….
Dan weer een moment van afscheid, de blik van Leica zegt genoeg.
Benagil, daar komen we vaak
Dan zit je te eten in Benagil en dan zoek je foto’s van Benagil en dan besef je al hoe lang je al op dit plekje komt. Hans en Lars Schrederhof waren ook regelmatige bezoekers.
Dit was januari.
Eigenlijk niks met “de Reis” te maken. Maar ja het was een reis om bij Amber te komen. Maar om weer thuis te komen was een grotere uitdaging. Ik heb besloten een informeel briefje te schrijven naar de KLM. Eigenlijk geen tijd om dit soort briefjes te schrijven, dus constructief en taaltechnisch niet helemaal lekker, maar de boodschap is wel duidelijk.
Ik ben nu 57 jaar. Ik was 22 jaar toen ik voor mijn werk voor het eerst mocht vliegen. Dat was de eerste keer in mijn leven. Mijn baas destijds vloog met mij mee. Businessclass van Amsterdam naar Bergen. Toen was businessclass heel gewoon. Daarna ging ik maandelijks een week naar Bergen in Noorwegen en is vliegen een gewoontegoed geworden. Vanaf die eerste dag heb ben ik Flying Blue member. Een trouwe. Ik wist toen en nu nog mijn flyingblue nummer uit mijn hoofd, dit terwijl ik mijn BSN nummer nog altijd moet opzoeken. Altijd heb ik mijn miles gespaard met in gedachte deze een keer te spenderen voor een bijzondere gelegenheid. Dat zou kunnen zijn als je met pensioen gaat bijvoorbeeld. Ook ben ik verschillende keren van status zilver naar goud gegaan, maar ook weer terug, zeker in de periode dat het eigenlijk niet meer zo vanzelfsprekend was om businessclass te vliegen, dan gaat het allemaal toch langzamer. Hoogtepunt was ergens in 2016 dat ik in drie maanden tijd naar goud status ging. Meer in de lucht dan de gemiddelde steward/stewardess. Altijd heb ik gezocht naar een goede prijs-kwaliteitverhouding en de voorkeur op KLM te houden en eerlijk gezegd kon het niet altijd. Dus ik heb ook de service van andere maatschappijen mogen proeven.
Dit jaar ging onze dochter studeren in Amerika. Natuurlijk zijn we als ouders daar trots op en om je dochter plots een lange tijd niet te zien en zij daar toch helemaal alleen de wereld aan het ontdekken is. Dus het plan gemaakt haar te verrassen met een bezoek. En daar zou ik voor het eerst mijn miles voor gaan gebruiken. Wij wonen inmiddels in Portugal dus het moest een vlucht van Lissabon via Amsterdam naar San Francisco worden. In de tussentijd hoorde mijn werkgever van mijn plannen en vroeg of ik niet vanuit naar San Francisco naar Houston kon komen. Nou uiteindelijk een goede keuze, want op de vlucht van Houston naar Amsterdam was er een speciale “miles” aanbieding om voordelig met “premium comfort” te reizen. Helaas was er op de vlucht naar San Francisco geen plek meer in Premium comfort, dus daar Comfort op geboekt. Dus al dit voor aanvang klonk perfect en de gedroomde besteding van de miles helemaal perfect. De beloning van jaren sparen was helemaal top. Ik mocht onze dochter bezoeken in het mooie San Francisco.
De dag dat ik heen zou vliegen was met de grote storm waarbij er in de middag veel vluchten zouden worden geannuleerd, maar gelukkig was mijn vlucht net voor het middaguur en was er eigenlijk geen sprake van vertraging. Met een overstaptijd van minder dan 55 minuten zou het op Amsterdam nog spannend worden, maar daar heeft Privium mij gered. Dus ging eigenlijk alles gesmeerd. Het weerzien met onze dochter was geweldig zo ook het verblijf in San Francisco/San Jose.
Alle ellende begon eigenlijk vrijdag 10 november. De eerste mail die ik ontving was een Nederlandse mail met een ticketbevestiging. Hier zag ik plots stoel 10A terwijl ik op mijn eerdere bevestiging 12K had. Na de Nederlandse mail kreeg ik een mail in het Frans. Toen ik die vertaalde begreep ik dat er een wisseling van toestel was en ik dus was “gedowngrade”. Ik zou ook 75% terugkrijgen van de kosten in het prijsverschil?? Maar ja ik had een aanbieding, dus hoe zou dat dan uitpakken in mijn miles?? Geen idee. Maar ik was eigenlijk gefrustreerd, omdat voor mij een terugvlucht met wat luxe belangrijk is. Je slaapt wat beter, wat ten goede komt voor een eventuele jetlag en ook omdat ik direct de maandag na thuiskomen (dat zou zondagmiddag zijn) weer voor 100% fris aan het werk moest.
Dus ik besloot te kijken of ik dan nog de miles die ik nog had kon besteden voor een upgrade naar businessclass. Vele collega’s deden dit al jaren als ze voor de zaak economy mochten vliegen, dan maar de miles gebruiken om enigszins het plezier van vliegen te verhogen. Dat wilde ik ook doen. Ik zat dus vrijdagmorgen in Houston en dacht snel schakelen. Ik kreeg ook nog een Flying blue mail tussendoor of ik niet mijn miles wilde vermenigvuldigen tot wel twaalf keer. Wow dacht ik nog.
Maar goed ik ben on-line gegaan om mijn stoel van 10A naar business te krijgen. 3 uur na het Franse mailtje kwam pas in het Engels hetzelfde bericht over het vliegtuig dat geen Premium Comfort had. Het upgraden via de website ging niet makkelijk en pas in de middag lukte het om de bevestiging te krijgen. Ja ik zat Businessclass stoel 1D. (er waren toen met boeken nog 8 stoelen beschikbaar om te reserveren). 98600 miles of USD 734.60
Helaas bij het drukken op het knopje betalen bleef de website hangen. Ik heb het process 4 keer herhaald steeds met dezelfde stoel. Het lukte niet. In Houston was ik om te werken, dus heb ik ’s-Avonds vanuit mijn hotel de KLM desk (NL nummer) gebeld en alles uitgelegd. Een mevrouw vertelde dat dit normaal was. De betaling met miles en zelfs in dollars zou niet lukken, omdat ik aan de balie met inchecken dit moet betalen, MAAR u bent gegarandeerd van uw plaats. Het is puur de afhandeling die plaats moet vinden aan de balie. Ik ging eigenlijk met een goed gevoel vroeg naar bed.
Door de spanning om weer naar huis te vliegen, was ik best wel vroeg wakker. Zes uur in de morgen. Ik zag toen tot mijn verbazing een tweede mail (dezelfde als de avond ervoor, met de bevestiging van de stoelen), naar nu met het verzoek dringend te betalen en contact op te nemen. “your payment is pending”. In de mail zat een link “please contact us”. Dus ik bellen, na 14 minuten wachten een dame aan de lijn. Ik het verhaal uitgelegd. “Nee meneer u kunt niet in miles betalen bij mij, ik moet u doorzetten naar reserveringen van flying blue”. Ik werd doorgezet en moest weer een poosje wachten, toen kreeg ik de medewerker flying blue “nee meneer een upgrade met miles kunnen wij binnen 24 uur niet verwerken, u moet bij reserveringen zijn, ik zet u door.” Verbinding verbroken en daarna geprobeerd met dezelfde link weer te bellen, maar lukte niet. Toen heb ik het Amerikaanse KLM nummer gebeld, want bellen naar Nederland kost een paar centen. De Amerikaanse KLM duurde ook zo’n 15 minuten, maar kreeg iemand te spreken in het Engels en die vertelde bijna hetzelfde verhaal, ik moest naar het vliegveld om het zeker te stellen. Hoewel mijn vlucht om 15:35 zou zijn, kreeg ik al een vertraging door dat het 16:15 zou worden. Maar ik had plannen om nog wat te shoppen bij een mall. Plannen gewijzigd. Het was inmiddels 8 uur na al het bellen, dus ontbeten en uitgecheckt. Ik was om 09:30 bij Terminal D in IAH. Maar geen KLM desk open. Nee mijnheer, na 11:00/11:30 misschien. Dus daar stond ik dus met mijn bagage. Daar twee uur wachten was niet een optie en als je dat niet snapt, ga een keer naar terminal D in Houston. Dus weer een Uber naar de dichtstbijzijnde shopping mall genomen, maar die ging pas om 11:00 open. Hoe wrang. Uiteindelijk maar een koffie genomen bij de Wendy’s die daar was en achter mijn laptop een beetje zitten werken. Daarna de Uber naar het vliegveld weer genomen. En ja er waren balies open. Heel fijn.
Aan de balie uitgelegd en de dame aan de balie kon niet zien dat ik stoel 1D had. Ik liet mijn mail zien, maar wilde er niet naar kijken, totdat ze zei, “O ja ik zie hier stoel 1D met uw naam”. Naast mij stond een mijnheer die wilde ook een upgrade en ik hoorde letterlijk in mijn rechteroor, “we only have one seat available 1D, it will cost $726”. In de tussentijd had ik mijn stem wel iets verhoogd en maakte de dame duidelijk dat ik een confirmation had. De man die de klant naast mij stoel 1D wilde verkopen zei plots “wacht nee inderdaad is de stoel niet beschikbaar”. Ik verontschuldigde mij nog naar de klant/man naast mij. “Ja inderdaad mijnheer de man de stoel staat op uw naam, maar u kunt niet met miles betalen”. Ik was verbaasd, dus ik verteld maar veel collega’s doen een upgrade voor miles. “ Sorry alleen in dollars, anders gaat de stoel naar de mijnheer naast u”. Dus ik was behoorlijk hoog in mijn stress en gaf mijn credit card. Liever betalen en een goede nacht dan gesloopt thuis aankomen. Binnen een paar seconden een receipt in mijn inbox voor USD 726.30
Ik kon hierdoor gelijk door naar de business lounge, dus naar de security naar de lounge en daar eigenlijk een paar uur gezeten, wat films gekeken en toen het tijd was om in te checken was ik bij de gate en stond netjes bij Zone1, Skypriority als derde in de rij. Maar toen werden er van veel mensen de naam opgeroepen. Ook de mijne. Dus ik naar de balie bij de gate. “Mijnheer de Man, uw bent gedowngrade.” Ja dat wist ik, maar ik heb net mijzelf een upgrade gekocht. “Ja, die is dus gedowngrade, uw geld is teruggestort”. Ik hoop dat u begrijpt dat ik niet blij was. Ik heb gezegd dat er een spelletje wordt gespeeld. Ik heb uitgelegd dat die upgrade al meer dan een dag geleden was gedaan. Die stoel was beschikbaar. Nee mijnheer die stoel is nooit beschikbaar geweest. Ik mocht nog wel in Zone 1 gaan staan, maar terug naar stoel 10A. Ik heb mij nog voor EUR 123 kunnen upgraden naar businessclass naar Lissabon, maar dat was puur om als eerste uit het vliegtuig te zijn, niet om de beenruimte, want op rij 1 heb je geen mogelijkheid om een been te strekken.
Ik heb mij voorgenomen om de KLM te laten voor wat het is. Ik kan misschien mijn miles nog aan mijn dochter geven om haar vlucht terug te upgraden, maar ik hoef niet meer. Mijn voorkeur, mijn passie voor de Koninklijke Luchtvaart Maatschappij is niet meer. De klant, de loyale klant staat niet meer centraal, de computers die regelen alles, het luisterende oor van medewerkers is vervangen door mensen die de schermpjes volgen. Ik zal nog wat uren moeten besteden om mijn geld, want dat is dus niet teruggestort, terug te krijgen. Mijn 75% miles terug te krijgen. En dan, dan is het zaak te zoeken naar betrouwbaarheid en helderheid in de luchtvaart. Misschien is dat er niet en is het overal hetzelfde, maar ik ga het niet meer proberen bij de KLM.
Niet alles is altijd rozengeur en maneschijn. Volgens mij heb ik het al eens eerder geschreven, de gemiddelde Nederlander denkt dat verhuizen en je vestigen in het buitenland heel makkelijk is. Het is niet hetzelfde als dat menig Expat wellicht heeft ervaren dat er van alles voor je wordt geregeld. Nee je moet overal zelf achteraan. De ervaring heb ik al eens gehad in Zwitserland. Daar waar in Zwitserland misschien alles nog beter is geregeld als in Nederland, zo zijn er waarschijnlijk meer landen in Europa waar het allemaal wat minder, of laat ik zeggen anders, is.
Sinds mei/juni zijn Jasperina en ik werkelijk dagelijks bezig met het formaliseren van ons verblijf in Portugal. Ja en dat duurt dus nu al maanden. Stapje voor stapje, loketje voor loketje. Wachten, heel veel wachten. Gewoon een simpel voorbeeld, de vriesla hadden wij stukgemaakt en als goede huurder wilde wij een nieuwe bestellen bij de lokale BCC/Expert. Hier in Portugal de Worten. Om 10:00 gaat de winkel open. Als echte Nederlander sta je er dus om 09:50 voor de deur. Maar niet alleen. Er staan al tientallen Portugezen. Wij in onze onschuld denken dan dat er wel een soort van sale zal zijn met een geweldige aanbieding.
Nee hoor de meesten van die mensen, wilden net als ons hun ding doen bij de service balie. Gelukkig weten jullie dat wij best wel snelle en grote stappen maken, dus waren we snel bij de balie, niet als eersten. Volgens mij waren we nummer drie. Een uur later waren we aan de beurt, ik had in de tussentijd een nieuwe Dyson ventilator gekocht voor Victor. Nadat we aan de beurt waren was er nog een uur verstreken, alleen maar om een nieuwe vriesla te bestellen. Maar die andere 10 mensen achter ons, stonden dus al dik twee uur met een bonnetje in de hand om ook verder geholpen te worden. Als je dat soort wachten niet kan opbrengen, ga niet wonen in Portugal. Als je denkt, maar dat bestel je toch even on-line. Helaas bedrogen komen uit. En mocht het eventueel online lukken dan is het leveren het volgende probleem, maar daar kom ik in dit verhaal ook nog op terug.
Onze eerste rit naar Portugal was eind mei (met Jasperina’s verjaardag). 2500 kilometer met twee auto’s en een aanhanger. De tweede rit was op 16 juni (papa’s verjaardag), dat was alleen met de Skoda en aanhanger, want de BMW hadden we in Portugal achtergelaten. Na de eerste rit vonden we al dat de Skoda een raar motorgeluid maakte. Wel bij garage geweest, maar we hoefden ons geen zorgen te maken. Afijn 7500 kilometer verder hadden we toch wel een aanslag op onze Yeti op leeftijd gepleegd. In de laatste week van juni waren de geluiden van de motor dusdanig, dat we het niet vertrouwden. Toen mama bij ons was startte de Yeti steeds moeilijker, totdat we dachten het gaat niet langer. We kwamen op een punt dat het starten soms vijf minuten duurde voordat hij aansloeg. Dus de Yeti voor de deur bij de Skoda dealer in Portimão gezet. De volgende dag bij het openen van de garage naar de dealer. “Nee dit is alleen de showroom, reparaties doen we centraal met Ford, Skoda, Seat, Audi etc” Ergens anders dus. Nou maar proberen te starten. Nu duurde het nog langer en het geluid was nog intenser. Dus we gaan rijden, maar ik zet de motor niet meer uit anders kunnen we helemaal niet meer rijden. Mams in de auto geparkeerd en op naar het reparatiecentrum.
“Hallo Skoda mijnheer, ik ben een trouwe Skodarijder en ik denk als ik de motor uitzet dat hij niet start.”Die mijnheer kreeg ik pas te spreken na een half uur wachten. DE SKODA mijnheer: “Geen tijd nu, kom maar over een week of 4” Ik: “Ja maar als ik de motor uitzet kan ik niet meer rijden, heeft u een vervangende auto?” Skoda mijnheer: “Dan moet u naar een verhuurbedrijf”. Mmmmm, ok mijn bloed kookt nu en moeders zit geduldig in de airco gekoelde Skoda Yeti te wachten.
Gelukkig had ik via google nog naar andere garages gezocht en wist dat er ook een Bosch garage zou zijn (net zoals garage Van Eendenburg). Dus daarheen en ook daar, motor laten draaien, en daar volgens mij zelf 45 minuten gewcht. “Nou, mijnheer de eerste plek die we hebben is 10 juli” Nou ja dat is binnen twee weken en niet 4 weken. Maar hebben jullie dan vervangend vervoer? “Nee dan moet u naar een verhuurbedrijf”
Victor en Madeleine zouden komen, mama was er en daarna Niels, Amber en Madelief. Die passen niet in de BMW. Dus huren was een noodzaak. Tevens kon ik de Skoda niet achterlaten bij de garage, want het hele veld stond vol. Hoe moet dat dan? “Mijnheer dan moet u hem of 10 juli naar ons laten slepen…”WTF! Ik begon radeloos te zijn. Maar ik was in Portugal wel lid geworden van de Portugese ANWB (ACP). Dus ik dacht die maar bellen, nog steeds met draaiende motor. Leuk een voice menu in het Portugees! Ik dus maar op een willekeur aantal toetsten drukken, en ja een dame in het Portugees, maar die sprak geen Engels. Toen maar opgehangen en de routine opnieuw gedaan, maar toen wel iemand die Engels sprak. “Nee mijnheer geen probleem, wanneer wilt u een sleepauto, hoe laat en waarheen” Ik uitgelegd en daarna op pad voor een huurauto. Hertz zat vlakbij. “Twee weken, geen probleem, vijftienhonderd euro.” Ik denk er nog even over na.
Wij naar huis, de Yeti geparkeerd in de wetenschap dat op 10 juli er iemand de auto komt ophalen. Toen maar op de fiets de volgende dag naar SIXT en gevraagd wat het zou kosten. Zevenhonderd euro. Dat leek er meer op en die maar geboekt en konden een VOLKSWAGEN Taigo rijden voor twee weken. En op 10 juli stond er een auto sharp op 8:30 voor de deur en daar ging de Yeti. Wij erachteraan met de BMW. Toen begon het wachten, wat zou de diagnose zijn?
Een aantal dagen later had de Boschgarage nog steeds niet gebeld, dus wij erheen. Ja we hebben geconstateerd iets in de versnellingsbak. Hij hoeft niet helemaal uit elkaar, maar de parts moeten wel uit Duitland komen. “Oh hebben ze in Portugal dan geen voorraden?” Nee, zo werkt dat niet. Ja en het duurt denk ik wel 14 dagen… Nou ja dat is rond 1 augustus en dan moeten we alles voorlopig met de BMW doen. Niet, leuk, want Portugezen en toeristen zijn niet zo netjes met parkeren en deuren openen. Maar ja. Hierna volgenden dagen, weken, dat ik of de garage probeerde te bellen en meestal ik samen met Jas op de fiets even langsgingen. “Ja het is er bijna”. Rond 1 augustus begonnen we onze toon iets aan te passen en probeerden we uit te leggen dat iets bestellen in 2023 toch niet weken hoeft te duren.
Die wijsheid verzonnen we niet. Zo hadden we nieuwe fietsen gekocht en daar moesten we ook op spulletjes wachten, die uit Duitsland moesten komen, maar die waren er binnen drie dagen. Nu gaan we richting 20 augustus en nog steeds wachten we. Ik had al eens eerder gevraagd of ik niet de onderdelen zelf in Nederland kon bestellen en dan kon iemand die wel in zijn koffer meenemen. Maar nee dat mocht niet ivm garantie. Het moet via de Skoda gaan in Duitsland. Maar ik begon het een beetje zat te worden, want we kwamen weer tijdens onze vele bezoekjes bij de garage, waar de beste man ons het slechte nieuws wilde vertellen. “Tsja er is 1 onderdeel, dat is er niet en gaat zeker 14 dagen duren” Ik geloof dat van binnen ik ontplofde, van buiten er licht natte ogen het duidelijk maakte dat we het niet begrepen. Ik vroeg mag ik alsjeblieft bij een Nederlandse Boschgarage het onderdeel bestellen? Nou dat mocht.
Best wel blij ik Edwin en Petra geappt. Was te leveren, binnen een dag zou het in Brielle zijn! Yeah! Dat was ook zo. Dinsdag 29 augustus in Brielle. Jeetje was waren we blij! Nou hoppa met de DHL op woensdag de 30e en de DHL app zei het komt op de 31e bij u aan! Nou we konden onze ogen niet geloven. En inderdaad de euforie was te snel. Op vrijdag morgen, het was nu 1 september werd ik wakker en ik las in de DHL app, dat het pakje wegens beschadiging terug naar Edwin en Petra ging! Hoe dan? Hoe kon zo’n klein pakje beschadigen dat het niet verder kon worden verstuurd?
Deze vrijdag de 1e gaan we niet snel vergeten. Wat er zich in de afgelopen weken ook heeft afgespeeld is het “what if scenario” Wat als de Skoda niet op tijd klaar is en we moeten spullen verhuizen. De BMW heeft geen trekhaak. Officieel is de Skoda 1300 kg en is het geremd gewicht v an de aanhanger 1350kg. En dat betekent zeker in Portugal dat je een rijbewijs E moet hebben (ook in Nederland hoor). Dus om uiteindelijk een trekhaak onder de BMW te hebben is misschien wel beter. Had ik hem maar al in NL eronder gezet….
Weet je nog toen je begon dit stuk te lezen over het wachten…. Nou ook daar dus. Voordat ik een prijs had hoeveel een trekhaak onder de BMW zou kosten, waren we al drie bezoeken (allemaal na mijn werktijd) kwijt met een gemiddelde wachttijd van drie uur. Maar ook om een afspraak te maken om eventueel een trekhaak te mogen bestellen, dan moeten we eerst in het BMW system van de garage staan (maar ik ben toch lid van het Europese netwerk van BMW?). Nee u moet morgen langskomen om u in te schrijven. “ja maar ik ben er nu toch en ik zie toevallig dat er geen andere klanten achter mij zijn”. Zo werkt dat niet. Jasperina en ik besloten om niet de showroom te verlaten voordat we in het systeem stonden. Dus zo geschiedde het.
Maar eerst wachten op een offerte, die krijgt u per mail, morgen. “Kan niet nu?” Nee, chef werkplaats moet ernaar kijken, en alle onderdelen moeten uit Duitsland komen. Ha, die hebben we eerder gehoord! Ok, wachten dan maar weer. In de tussentijd hebben wij alle weken met de BMW ons verplaats. En nu net de laatste dagen van Augustus ging het lampje branden “olie bijvullen, minimaal 1 liter”. Normaal zou ik langs BMW rijden, maar met de kennis van de afgelopen dagen. Ik doe het zelf. Een paar keer vergeten, maar op een gegeven moment in de haast van weggaan. O ja die olie bijvullen!! Onze garage beneden in het gebouw is niet zou, fijn. Krap en donker. Tijdens het “o ja” moment had ik niet mijn bril. Maar met een trechter en met Jasperina samen die kon bijschijnen moest het wel lukken. Getracht nog in de handleiding te kijken of er speciale instructies zijn. Niet echt. Dus vullen maar, een liter lukte niet. Dus klaar. Rijden en geen melding.
Na een ritje rijden, weer het lampje branden. Dus de volgende ochtend weer vullen, maar veel erbij lukte niet. Donderdag de 31e naar Silves geweest en tijdens terugrijden weer het lampje branden. Ik zei tegen Jasperina, ik vul hem morgen bij, maar dan ga ik toch langs de garage, die trekhaak regelen en dan vraag ik het gelijk van die olie. Dus de volgende ochtend weer proberen erbij te gooien, maar lukte niet.
Deze ochtend, is dus 1 september, de ochtend dat DHL ons verraste. Voordat we naar de garage gingen (ik wilde om 09:00) even met DHL bellen om te zorgen dat het pakketje niet terug moet, maar door moet. Plak het maar, verklaar wat de beschadiging is? Heeft de douane het opengemaakt en is dit de beschadiging. Vier telefoontjes en twee uur later naar de BMW garage.
Bij de BMW bevestigd dat we een trekhaak wilde, bestellen in Duitsland duurt zo’n twee weken. Dus hebben we nu een afspraak voor 3 oktober om de trekhaak te installeren. Het was inmiddels 12 uur. “o ja, kunnen jullie effe naar mijn olie kijken?” Ja wacht even, dan roep ik chef werkplaats. Dertig minuten later kwam de chef. Hij spreekt geen Engels dus de dame die onze afspraak maakte als tolk mee. Motorkap open en laten zien dat ik er niet meer olie in kreeg. Terwijl ik het zei, zag ik de chef zijn gezicht, maar ik zag nu zelf ook bij daglicht dat mijn olie niet in het juiste gaatje was gegaan. Het was in mijn koelsystem gegaan. “DAT IS NIET BEST”. We denken dat u de auto hier moet laten staan.
Voor het eerst sinds weken, was dit een moment van het huilen staat nader bij dan het lachen. Nee ik moest huilen. Ik moest even naar het toilet. Te veel emoties en dingen die ons bezig hielden lieten iets in mij knappen. “Woont u dichtbij, vroeg de dame?” In het kort was dat nee, maar ook duidelijk gemaakt dat we vervangend vervoer nodig hebben. Dan moesten we een auto huren, maar dat konden ze regelen. Dus dat regelen duurde weer een uur.
In het kort het systeem moet gespoeld worden, en kost een paar centen en waarschijnlijk een paar dagen. Aan het einde van de dag mailde ook de makelaar nog. Plots moeten we nu allerlei documenten vanuit het Nederlands naar het Portugees laten vertalen door een beëdigd vertaler (kost ook weer een paar centen). Dus dat kan er ook nog wel bij. Wat ons wel bezighoudt, is dit uniek wat we meemaken of niet? Wij denken van niet omdat we al genoeg mensen hebben gesproken met soortgelijke bijzondere verhalen.
Wachten, wachten op onderdelen, op een reparatie, een bevestiging, documenten, post. En ik heb nog niet verteld dat we inmiddels wachten op een stroomaansluiting in ons nieuwe appartement. Maar ik vind dat ik nu genoeg heb geschreven.
Soms is het leven niet zo fijn
niks geen rozengeur en maneschijn
Alleen maar leed en pijn
kon het maar anders zijn
toch leef ik met plezier
en geniet op mijn manier
met hindernissen en obstakels
hoogtepunten en mirakels
Het leven maak ik fijn
zonder moeten en haasten
met klanken en woorden
en warme akkoorden
Madelief, Amber en Niels waren er in onze tweede vakantieweek. Dus ook hier was het essentieel nog een auto te huren voor m ons te verplaatsen. De BMW heeft maar vier zitplaatsen en heel eerlijk gezegd parkeer ik hem niet graag zomaar overal.
Het zwaarste van de laatste week was afscheid nemen. Afscheid van onze kleine meid. Amber gaat een half jaar alleen naar Amerika haar droom najagen. Zelfstandig het avontuur opzoeken, hoe het is om in een vreemd land, een andere cultuur, te studeren, te leven, nieuwe vriendschappen aangaan, je bestaande vriendschappen achter te laten en ervaren wie je trouw blijven aan je hechte vriendschap, je vriend je liefde, je familie, iedereen die je dierbaar is een poos moeten missen. Heel veel respect voor Amber.
Ik ken de pijn, de pijn om ver weg te zijn, in een andere tijdzone, weg van iedereen. En ik mag niet klagen, ik was hooguit een paar weken van huis. De littekens heb ik wel. Niet voor iedereen weggelegd, maar wijzer worden doe je zeker. Amber we zijn trots op je!
ONE WHO LIVES SEES MUCH. ONE WHO TRAVELS SEES MORE!
Amber we kunnen niet wachten om je weer te knuffelen.
Vind je het leuk om onze site te volgen?
Registreer je dan bij het menu GEBRUIKERS. We zullen uiteindelijk onze publicaties prive houden en niet met iedereen op het wereld wijde web delen. Registreren kan ook hier: Registreren
Wij (Jasperina en ik, maar misschien zelfs Amber) kunnen allemaal stukjes publiceren, waar alle leden van onze website op kunnen reageren.
Voor sommige zijn we straks ver weg (hoewel je bent sneller in Ferragudo dan in Groningen), maar via deze site toch een beetje dichtbij.
Het is geen Facebook, Insta, Snapchat, etc maar uit het hart geschreven emoties en belevenissen. Ik kijk uit naar jullie reacties en registraties.
© 2025 DE REIS
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑