Ik heb het al een paar keer genoemd en het is een pijnlijk onderwerp. De garage.
Toen we hierheen gingen wisten we dat we in het gebouw twee garage plekken zouden hebben. En achteraf is het hard nodig, want parkeren in de avond is een ware nachtmerrie. Wat we niet wisten, is dat de garage echt heeeeel krap is.
Met de Yeti gaat het nog redelijk maar zonder camera’s en piepjes ben ik, als toch wel ervaren rijder, behoorlijk onzeker. Toen kwam er een ochtend, ik had de BMW net gewassen, lekker schoon. Ik reed de garage in en draaide de eerste hoek om, maar toen was er een buurman net bezig met het verlaten van de garage. Normaal vertrouw ik op mijn piepjes en spiegels. Maar …. De buurman stond naar mij te kijken en wuifde “ja kom maar….” Totdat ik krggggg hoorde, te laat dus en ja uiteindelijk mijn eigen schuld.
Oh wat was ik boos. Toch het meest boos op mijzelf. Dat gaat direct in je hoofd zitten. Dus gelijk op zoek naar een reparatie bedrijf. En gevonden. Tsja wel even een paar weekjes wachten voordat er actie komt en dan €560 ex BTW armer. Pijn!
De schade achter bij de passagiers kant.
Misschien snappen jullie nu dat bij onze criteria voor een volgende woning een goed toegankelijke garage bovenaan ons wensenlijstje stond.
Hoe uiteindelijk alles netjes geparkeerd staat.
De zevende augustus de auto gebracht en de tiende augustus konden we de BMW weer ophalen. Het is echt in Portugal niet de moeite waard een mooie auto te hebben. Weer een les geleerd.
Bij restaurant Farragood kan ik het niet laten om altijd de Portugese worstjes te bestellen. Ik weet niet hoeveel keer we de vlammen op de foto hebben gezet en naar iedereen sturen hoe lekker het is.
Chorizo is het type worst, maar er zijn zoveel verschillende soorten, maten en gewichten. Dus hebben we nu ook van die bakjes gekocht. Vuurwater hadden we nog van onze Luis, de architect. Al snel kwamen we erachter dat zonder een spies de worsten krom trekken, tussen door in het vuurwater vallen, MAAR wel net zo lekker.
Het wordt afgeraden houten spiesjes te gebruiken omdat je de worst moet insnijden en eigenlijk ook moet weken in het vuurwater. Dat zou lijden tot verbrand hout. Dus even ijzeren spiesjes kopen. Haha dit is Portugal, maar na wat kilometer rijden en verschillende winkels bezocht te hebben eindelijk ijzeren spiezen gevonden.
Nu nog uitproberen. De foto hieronder was de eerste keer thuis! Je huiskamer stinkt alsof je een avond hebt zitten fonduen 😂
Hoewel we hadden gedacht even snel grond verkopen en dan iets anders te vinden binnen een jaar misschien optimistisch was, is wel gebleken als je maar vroegtijdig begint je wel dingen voor elkaar krijgt. Maar dat woordje “snel” bestaat niet in Portugal. Ja misschien op de openbare weg, daar willen de Portugezen snel zijn. Hier is de wereld op zijn kop. Vriendelijk, zachtaardig, gastvrij, dat bestaat niet in het verkeer. Alleen maar snel en zeer ongeduldig.
Een waar contrast met hoe alles anders in Portugal is, daar is geen snel. Ja en dan zijn wij als Nederlanders die overgeorganiseerd zijn, nu in een wereld van wachten, langzaam, niet op tijd komen, etc.
Het was best wel goed om dus op tijd te beginnen met orienteren om te zien wat er op de markt te koop en te huur is. Zo kwamen we dus uit op dit appartement, wat we aanvankelijk bekeken om te kopen, maar waar we de gok niet durfden te nemen. Wij wilde een beetje zekerheid. Nou voor zekerheid moet je betalen, dus zitten we zeker niet goedkoop hier, maar hebben we aardig wat zekerheid.
Zekerheid dat we hier in een nieuw complex zitten, met ruimte die we nodig hebben, waar we de auto’s veilig en makkelijk kunnen parkeren. We op loopafstand bij winkels zitten en op de fiets alle kanten op kunnen.
In de tussentijd hebben we een optie genomen op een koophuis in Parchal. Dat huis moet in principe december 2024 opgeleverd worden. “in principe” want het kan ook zo maar maart 2025 worden. In Portugal draait het om het verlenen van een vergunning tot wonen. Geloof het niet, maar er komt een gemeente ambtenaar kijken of het huis aan alle eisen voldoet en je er eigenlijk alleen maar je meubels in sjouwt en klaar is Kees. Maar voordat zo’n ambtenaar werkelijk komt varieert van weken tot maanden. Triest maar waar. Dus om dan een huis te kunnen huren waarbij je binnen een maand je huur kunt opzeggen is dan wel zo fijn.
Het appartementPlattegrondDe diepe en brede garage.een keer per maand gratis voetbal kijken.Een van de twee badkamersVoldoende kastruimte in iedere kamer.Ruime kamersEen mooie en ruime keuken.Hier ligt het dus
Een reis maken is super leuk en goed om jezelf te ontwikkelen. Voor het eerst inn mijn leven ga ik zo ver reizen en zo lang weg. De USA is niet echt om de hoek en ik ga voor 5 maanden daar wonen. Het is een spannend en leuk avontuur waar ik niet op kan wachten! Het enige nadeel is afscheid….
Ik vind het heel moeilijk dat ik van iedereen waar van ik zoveel hou afscheid moet nemen voor zo lang. Allereerst moest ik afscheid nemen van mijn ouders. Die wonen nu in Portugal, waar ik begin juli op vakantie was. Ik kon ze nog een week zien en leuke dingen doen. Alleen daar kwam helaas een einde aan en een moment van afscheid nemen voor 5 maanden. Dit was erg lastig, maar ik weet dat ik dit kan en mijn ouders trots op mij zijn.
Ik had op 17 juni al een groot afscheid feest gehouden, waar iedereen naar toe was gekomen. Ook de week voor dat ik weg ging heb ik nog met mijn familie afgesproken en een hapje gegeten. Dit vond ik heel fijn om nog even te doen. Ook voor mijn dierbaarste vrienden had ik thuis nog een borrel gehouden, wat ook erg gezellig was. Nu ga ik morgen het vliegtuig instappen en moet ik ook afscheid nemen van mijn vriendje Niels, die ik ontzettend erg ga missen! Gelukkig steunt hij mij in mijn keus om deze reis te maken en komt onze relatie er alleen maar sterker uit. Hij kan helaas niet mee naar het vliegveld en moet daarom al eerder afscheid nemen dan verwacht. Gelukkig kunnen mijn 2 beste vriendinnen wel mee en rijdt mijn schoonmoeder ons erheen. Genoeg steun en liefde!
Een jaar geleden ben ik samen met mijn vader op het geweldige idee gekomen om voor mijn studie naar het buitenland te gaan. De reis gaat zich voorzetten naar San Jose Californië. Hier ga ik een half jaar studeren op ‘The San Jose State University. Ik ga echt het college leven ontdekken en wonen op campus in het International House (zit nog een heel verhaal echter, maar dat komt later). Het plan is eigenlijk ook om na San Jose mijn stage te volgen in het buitenland, maar dat is nog in werking. Eerst mijn avontuur in San Jose en daarna zie ik wel waar mijn reis gaat eindigen.
Het eerste waar ik tegen aanliep om deze reis te kunnen maken was de IELTS Test. Gelukkig had ik die in 1x gehaald met een 7. Ik moest de uitslag van de test en een hoop andere documenten inleveren voor de university. Uiteindelijk was ik aangenomen op de university van San Jose. Dat was de eerste stap, daarna kwam stap 2: Visum aanvragen.
Ik ging gelijk mijn visum aanvragen, alleen duurde dit langer dan verwacht. Het is blijkbaar tegenwoordig normaal om je paspoort op te sturen voor je visum. Dat was erg spannend om te doen, maar uiteindelijk goed gekomen. Ik kreeg 4 weken voor vertrek een bericht dat mijn visum is afgewezen. Bleek dat ik de rekening nog niet had betaald (oeps). Gelijk de rekening betaald en 2 weken later kon ik hem ophalen in Nieuwegein bij een PostNL punt.
Toen volgde een ander probleem: slaapplek op campus. Blijkbaar was er een lange lange wachtlijst om een kamer te krijgen op campus (dit wist ik niet). Ik had mij 4 maanden voor vertrek aangemeld voor een kamer, maar kwam 3 weken voor vertrek er achter dat ik op een wachtlijst stond (nummer 446 van de 600). Dat zag er dus niet roos kleurig uit. Stress kwam gelijk en ik moest gaan zoeken naar iets anders. Gelukkig was er al optie nog het International House. Een huis op campus speciaal voor internationale studenten. Ik had mij gelijk daarvoor aangemeld en had geluk. Er waren nog maar 2 plekken toen ik mij aanmelden.
Nu heb ik mijn koffertjes ingepakt en ben ik klaar voor vertrek. Ik merk dat ik het wel heel spannend vind en zenuwachtig ben. Ik ga natuurlijk ook iedereen thuis super erg missen en mijn ouders die ik al moet missen nu ze in Portugal wonen. Ik ga mijn best doen en er de beste tijd van maken!
Hoe blij waren we dat Amanda ook nog tijd voor ons vrij kon maken. Ze heeft het best wel voor haar kiezen gehad en wij hoopten dat we haar even in ons nieuwe habitat tot rust kon laten komen. Het enige nadeel was dat ik gewoon moest werken en Amanda niet echt kon uitslapen, omdat mijn werkkamer nu ook de logeerkamer was.
Het voordeel was dat Amanda en Jasperina lange en volle dagen als echte zussen van elkaar konden genieten. In de avonden konden we met zijn drieën lekker uit eten. De zaterdagen en zondagen goed benut.
Op de zondag dat Amanda naar huis ging hebben we ‘s-avonds voor het eerst sinds tijden “thuis” gekookt.
De eerste zondag tot rust gekomen bij No Solo AguaZondag bij club Nau gegeten met de juf van DanaeAncora in Burgau mochten we niet overslaanOok hebben we Angela en Charissa gezienAljezurFerragudo by boatSolar o FareloLagosGeniet momentenBenagil
Madelief, Amber en Niels waren er in onze tweede vakantieweek. Dus ook hier was het essentieel nog een auto te huren voor m ons te verplaatsen. De BMW heeft maar vier zitplaatsen en heel eerlijk gezegd parkeer ik hem niet graag zomaar overal.
Club Nau Sushi en live muziekOok deze week veel eten (en drinken)Dolfijnen spotten Zo indrukwekkend
Het zwaarste van de laatste week was afscheid nemen. Afscheid van onze kleine meid. Amber gaat een half jaar alleen naar Amerika haar droom najagen. Zelfstandig het avontuur opzoeken, hoe het is om in een vreemd land, een andere cultuur, te studeren, te leven, nieuwe vriendschappen aangaan, je bestaande vriendschappen achter te laten en ervaren wie je trouw blijven aan je hechte vriendschap, je vriend je liefde, je familie, iedereen die je dierbaar is een poos moeten missen. Heel veel respect voor Amber.
Ik ken de pijn, de pijn om ver weg te zijn, in een andere tijdzone, weg van iedereen. En ik mag niet klagen, ik was hooguit een paar weken van huis. De littekens heb ik wel. Niet voor iedereen weggelegd, maar wijzer worden doe je zeker. Amber we zijn trots op je!
70 kilometer tranen
ONE WHO LIVES SEES MUCH. ONE WHO TRAVELS SEES MORE!
Amber we kunnen niet wachten om je weer te knuffelen.
Emigreren en dan gelijk veel visite krijgen is dat erg. NEE natuurlijk niet! 24 juni kwam ma naar ons en een paar dagen later Victor en Madeleine. Enerzijds omdat we het huis van Sander al hadden gehuurd, dus waarom daar geen gebruik van maken, maar ook om te laten zien waar we uiteindelijk de komende tijd slapen.
Ik had in dezelfde periode ook al mijn vakantiedagen opgenomen, dus voor ons was het gelijk vakantie vieren in eigen land. Het is denk iedereen bekend dat we na 27 jaar wel de plekjes weten te vinden waar we ons relaxed voelen (sorry voor het Engels). Ook vonden we het lekker om quality time (oeps weer Engels) met mams, Victor en Madeleine te hebben.
Helaas ging precies voordat Victor en Madeleine kwamen de Skoda kapot en moesten we voor veel geld een auto huren. Maar we weten nu wel dat we best wel een VW Taigo zouden willen hebben.
De reis heeft veel van de versnellingsbak gevraagdWe hebben heerlijke dagen gehad!Genoeg gegeten SupEten, 🍽️ Solar o FareloEn nog meer snoepen bij Gomba in LagosO ja en ma wilde hetzelfde badpak als Cocky
Nee hoor dat laatste was niet waar, maar puur toeval (bestaat niet).
Na een week kwamen Amber en Niels en Madelief ook voor een week. Er was een overlap van een dag. Dat was voor mij en Jasperina heel fijn om de hele boel compleet bij ons te hebben. En als je dat dan zo even opschrijft dan besef je je weer hoe je ze mist.
Mijn oma Jenny kon vroeger wel eens sarcastisch zeggen “zo kom je een schop tegen de deur geven?”, en vind ik een schop meer dan genoeg in deze tijd, even een glimp, een hoofd om de hoek van de deur, een teken van leven, dat is er niet. Het is FaceTime, videobellen, daar moeten we het nu mee doen.
We begonnen de reis met deze grond. De droom was in Ferragudo te gaan wonen. Wanneer was eerst als we ooit met je pensioen zijn, maar door COVID-19 werden de plannen anders. Nu genieten, nu het nog kan. Het klonk ongelofelijk we kochten de grond van de burgemeester van Ferragudo, die het eigenlijk ooit voor zijn dochter kocht, maar die wilde uiteindelijk helemaal niet in Ferragudo wonen.
Dus hoe makkelijk zou het zijn een huis te tekenen in de stijl van de straat. Getekend door de burgemeester, want die was tevens architect. Dat moet toch de papiermolen in Portugal bespoedigen?
Helaas ging dat laatste niet op pas vorig jaar (2022) november was er een OK op onze plannen. En dan moesten we nog wachten op de aannemer, die inmiddels 50% duurder was geworden. Dan zouden we misschien ergens in 2027 wel een huis hebben.
Nou ons budget was niet met 50% toegenomen en we hebben eigenlijk geen zin zolang te wachten. Vanaf afstand volgende stappen nemen was ook geen optie, dus “on-site” zijn is een must als we echt iets willen. Doordat we een telefoontje waagden naar een bekende makelaar kregen we plots de optie om in mei voor een jaar minimaal in Portimão te wonen, notabene in zijn appartement dat te koop stond. Dus de plannen wijzigde zich, we gaan er wonen en “op ons gemak” kijken naar iets anders en ons stukje grond verkopen.
Nou 22 juni waren we hier dus permanent met Leica, Berto en Peppi. Het is nu 12 augustus en we hebben al een tweede huurappartement gehuurd waar we 1 oktober in kunnen trekken, zo goed als zeker een voorlopig koopcontract getekend voor een huis in Parchal, het dorp dat aan Ferragudo vast ligt.
Onze grond hebben we via EXP te koop gezet met hulp van Paulo en Sonia (beide makelaars bij EXP realty group). Paulo kennen wij nog van een aantal jaar geleden, een rustige en bekwame man. Zij hielpen ons al in de eerste week toen we een geweldig penthouse te koop zagen. Zij hielpen ons met investeringsadvies en berekende de waarde. Zo ook de waarde van de grond. We hebben eigenlijk besloten om zoveel mogelijk onze zaken met hun te doen.
Rua de Pé do Cruz
Ook via Paulo hebben we een huurappartement gevonden dat we ook hebben overwogen om te kopen als investering en te overbruggen, maar dat durfde we niet. Het mooie daar is dat ze nog opgeleverd moeten worden en dus alles nieuw is. Nog beter is de grote garage die erbij zit. Dat is weer een ander verhaal. Helaas is de huur enorm hoog, maar dat moeten we dan voor “nieuw en luxe” over hebben.
Rua Rio Arade, Parchal
Er is en was geen noodzaak om nu al iets te kopen, maar wat heel duidelijk was is dat we zo dicht mogelijk bij (het liefst in) Ferragudo wilde wonen. Maar iets bestaands is enorm duur en niet naar ons zin of behoeft opknappen. Dat wilde we niet. Iets anders kopen dat nog gebouwd moet worden duurt minimaal 24 maanden. Zelfs wat we nu hebben gekocht heeft een risico. Wel weten we dat we in tien minuten op de fiets op Praia Grande zitten of in het centrum/winkels bij Portimão. Hier hebben we een “rijtjeshuis” wat we nog naar onze hand kunnen zetten.
Voordat we naar Portugal vertrokken hadden we vijf fietsen. Tsja welke zullen we meenemen? Het is toch wel heuvelachtig en Jasperina wilde zelfs de hondenmand voor op de fiets meenemen. “Dan kan ik af en toe ergens gaan wandelen met Leica”.
Door een meevaller besloten spontaan e-bikes te kopen. Niet overdreven duur, maar wel met een community die enthousiast over deze fietsen waren en zeer positieve reviews op het internet. Dus in plaats van minder fietsen gingen we naar zeven. “En ja voor Leica waarschijnlijk toch te warm om te wandelen” (en dat klopt tot op heden).
Jasperina was verliefd op avocado green geworden en dat resulteerde in twee maanden wachten en afleveren in Portugal plus dat ik mijn conditie op peil heb gehouden met mij Skoda mountainbike, terwijl Jasperina happy op de blauwe kon fietsen.
Inmiddels genieten we intens van de fietsen. Na werktijd een stuk fietsen en eindigen op het strand bevalt heel goed! Wel moet je lef en durf combineren om ergens te komen. Je moet wel gewoon tussen de auto’s rijden. Dat zijn ‘de regels’ hier. Nou ja over de regels zal ik ook nog wel eens een stukkie schrijven.
Nu drie fietsen in Portugal en nog vier in Nederland. 😜
