Zo er is weer een week voorbij (misschien zelfs bijna 2) en dus tijd voor een update. In de tussentijd heb ik al mijn eerste ‘paper’ moeten maken en heb ik die 100% goed gemaakt. Dat gaf mij wel een goed gevoel, maar moet zeggen dat Hannah het voor mij heeft nagekeken en mijn Gramatica had verbeter hihi. Verder heb ik veel tijd gespendeerd aan het zwembad hier en maak daar eigenlijk bijna elke dag mijn huiswerk (moet wel mijn mooie kleurtje behouden natuurlijk).
Huiswerk aan het zwembad
Zijn in de tussentijd ook voor het eerst bij Chick fillet geweest. Is een fastfood restaurant, maar ze hebben alles met kip geen normaal vlees. Was echt super lekker en van goede kwaliteit.
Oh ja en vergeet helemaal te vertellen dat wij ook naar Capitola zijn geweest. Is een plaats dichtbij Santa Cruz met een heel mooi strand en allemaal gekleurde huisjes.
Ik heb nu ook met Hannah samen een ‘Bucketlist’ gemaakt met alle dingen die we hier willen doen voor december. Daarop stond ook om een American Football, soccer, baseball en basketbal wedstrijd mee te maken. Dus dat hebben wij gedaan, onze eerste Football wedstrijd was van onze school (ze hadden wel dik verloren). Het is zo grappig hier gek Amerikanen zijn met sport. Wel heel langdradig zijn die wedstrijden met veel pauzes en reclame. Wel leuk om echte cheerleader te zien die ook tussendoor optredens geven. Verder zijn we ook naar een soccer game geweest van de ‘Earthquakes’. Zelfde daar als met de football wedstrijd, allemaal gekke Amerikanen, overal eten, drinken en entertainment. Je zou bijna de wedstrijd vergeten als je daar loopt. Maar zijn wel hele leuk ervaringen. De volgende wedstrijd die geplant staat is een Baseball game van de Giants (dat is de baseball team van San Jose).
Soccergame
We zijn afgelopen weekend naar Santa Barbara, Malibu en Santa Monica geweest. We konden slapen bij vrienden van de zus van 1 van de Nederlandse jongens (Sebastiaan). Dat huis was niet normaal mooi en groot. Wij waren zo verwent daar, niet normaal. Hadden super lekkere bedden en ze maakte elke ochtend ontbijt voor ons. Het was zo lekker om een weekend weg te zijn uit de International house en niet een badkamer te hoeven delen met 35 anders meiden. Ze hadden ook 2 hele leuk honden en 1 daarvan was nog maar een puppy.
The house
Santa Barbara is echt een hele leuke en mooi stad. Je kan er veel zien en heel veel strand met een mooie pier. Hebben daar in een typical sportcafé gegeten en het was super lekker. We hadden eerst ‘chickenwings’ en daarna had ik een hele lekkere taco met gamba’s.
De volgende dag zijn we naar Malibu gereden en hebben we het museum Getty Villa. Was super mooi alleen helaas was het bewolkt, maar nog steeds een mooi uitzicht. Veel stranden daar en ook vooral veel surfers.
Daarna zijn we doorgereden naar Santa Monica en hebben over de bekende pier daar gelopen. Het was super druk en heel veel kraampjes met spulletjes. Er werd ook tijdens het lopen daar een cd in mn hadden gedrukt door een man en zei dat ik het moest luisteren en vroeg daarna geld ervoor. Uiteindelijk 10 dollar voor betaald, dat is nou een echt scam haha. Wel super vet om eindelijk deze plekken in het echt te kunnen zien en mee te maken. Het is allemaal natuurlijk niet zo mooi als in een film, maar wel het gaaf om te bezoeken.
Het volgende wat geplant staat is kajakken met otters en naar Monterey. Monterey is een plaatsje met een mooi strand (als het goed is). Ik mis iedereen nog steeds heel erg, maar ik vermaak mij erg goed hier. Ik ben zo blij dat ik deze uitdaging aan ben gegaan en zoveel van de wereld mag zien. Ik ben hier al precies een hele maand.
Praia Grande is een “beschut” strand, het ligt in een baai, het is tevens de entree van Portimão. Het voordeel is dat het water net iets warmer is en ik kan zeggen dat het wel prettig, maar dat gaan jullie ondervinden.
In de eerste jaren ( wij komen sinds 1997 in Portugal) gingen we niet vaak naar dit strand, omdat er zoveel Nederlanders rond liepen. Meestal zonderden wij ons af, totdat de kinderen er toch vriendjes en vriendinnetjes kregen, en zelfs met verjaardagsfeestjes op het strand mee mochten doen. Robin en Amber (zusjes) uit Rotterdam zien we bijna jaarlijks terug. Door dit “toedoen” kennen we dus een groot deel van de lokale Nederlanders die zich inmiddels daar gevestigd hebben. Zo zijn wij ook al een beetje “bekende” Nederlandse Portugezen geworden….
De Kalu Bar is de plek waar wij ieder jaar onze parasol en bedjes reserveren. Heel raar maar na een aantal jaren in het zand met je handdoek te liggen, hebben we de strandbedjes ontdekt. Een van de kenmerken aan de Portugese kust zijn de harde zeewinden, niet koud, niet vervelend, behalve als je dus met je handdoek en parasol op het zand zit. Wij hebben al menigeen parasol (gevaarlijk) door de lucht zien vliegen.
Iets anders wat we al trouw ieder jaar bij de Kalu bar doen is een “familiefoto” maken. Door de jaren heen een traditie die we meestal op het einde van de vakantie nemen.
Vanaf begin onze vakanties komen we op het strand Praia Grande van Ferragudo. We nemen onze parasols en opblaasboot en emmertje, schepjes mee voor de kinderen en ons zelf… tegenwoordig doen we het luxe, we huren strandbedjes maar sjouwen nog steeds graag met spullen. Zal jullie niet verbazen maar als het even kan op de zondagen suppen we wat af. We krijgen dan best trek in een lunch van de Kalu of gewoon een snack omdat het kan. De menukaart van Kalu heeft geen verrassingen, maar wat erop staat blijft lekker.
Let op op maandag dicht en alleen op Facebook, geen eigen website.
Sangria, we vinden de rose altijd weer heerlijk.Onze favoriete plekje op terras met de heerlijke Kalu salade.Ook een fijn plekje op terras.Heerlijk zitje
Er zijn gewoon al 2 weken voorbij gevlogen sinds ik ben gearriveerd in San Jose. Het gaat nog steeds goed en ik heb het erg naar mijn zin tot nu toe. School gaat goed, maar moet alleen nog wel wennen aan de hoeveelheid huiswerk dat gegeven wordt. Ik begin al te wennen aan het ritme hier, alleen mis ik oprecht Nederlandse yoghurt. Alles hier is zo zoet, maar ik eet tot nu toe elke ochtend ei en en klein bakje yoghurt met muesli.
Ik ben samen met de jongens en Hannah naar San Francisco geweest op zondag. We zouden eerst zaterdag gaan, maar de jongens hadden een te erge ‘hangover’. Dus toen zijn we zondag gegaan. Het was super mooi weer en een hele bijzondere stad. Wel echt ontzettend veel zwervers op straat. Gewoon echt groepen mensen die op straat met elkaar leven. Dat vond ik wel vervelend en niet leuk om te zien. Het was wel echt een hike, zulke stijlen heuvels moeten beklimmen. We zijn naar de weg geweest met de meeste bochten in heel de wereld en daarna doorgelopen naar ‘Fisherman street’. Daar hadden we ook gelijk een hele lekkere lunch op. Ik had bruschetta en Hannah had vistaco’s en die deelde wij samen. Was echt super lekker. Daarna moesten we een uur lopen naar de Golden Gate Bridge. Maar het was de wandeling waard. Wat was dat vet om eindelijk een keer in het echt te zien. Echt een droom die uitkomt. We zijn daarna wel met een Uber terug gegaan naar waar de auto stond geparkeerd. Het was anders bijna 2 uur terug lopen. Ik wil nog wel een paar keer terug naar San Francisco, want er is nog zoveel meer te zien. Ik wil heel graag ook met het trammetje door de stad en nog wat andere punten bezoeken. Oh ja en we waren te laat voor de Baseballgame, dus die moeten we volgende keer ook nog meepakken.
Achter mij is de straat met de meeste bochtenTip: draag geen jurk het waait er hard🫣
Afgelopen donderdag was ik samen met Hannah en een andere vriendin Lille uit gegaan. Lille komt uit Ierland en is ook echt een hele toffe lieve meid. Ik weet niet zeker of ik dat al gedeeld had. En ook nog een andere vriendin ook Frankrijk Charlotte, maar die kon niet mee uit omdat zij geen 21 is. Het was heel gezellig en het blijft anders uitgaan dan in Nederland. Andere muziek, de mensen zijn heel anders. Iedereen geeft je aandacht en ze wilde ook vaak dat we bij mensen in de vip kwamen staan. Kregen veel gratis alchohol aangeboden, maar ik nam niets aan tenzij ik het zelf uit de fles ingeschonken (verstandig he).
This is Lille and Hannh
Hannah en ik zijn ook vrijdag voor het eerst bij het huis van de jongens langs geweest en daar avondgegeven. Ze wonnen 25 minuutjes rijden van campus, maar het is wel een super mooi echt Amerikaans huis. Was super gezellig en kreeg meer het gevoel dat je thuis was. Na het eten waren we gaan mini golven. Dat was op de route richting ons huis en er waren super mooie en creative courses van de minigolf.
Huis van de jongens
Verder moet ik met mijn vrienden nog een planning maken wanneer we wat willen doen. Wel heb ik al een bucket-list gemaakt met alle dingen die we willen gaan doen hier.
Niet alles is altijd rozengeur en maneschijn. Volgens mij heb ik het al eens eerder geschreven, de gemiddelde Nederlander denkt dat verhuizen en je vestigen in het buitenland heel makkelijk is. Het is niet hetzelfde als dat menig Expat wellicht heeft ervaren dat er van alles voor je wordt geregeld. Nee je moet overal zelf achteraan. De ervaring heb ik al eens gehad in Zwitserland. Daar waar in Zwitserland misschien alles nog beter is geregeld als in Nederland, zo zijn er waarschijnlijk meer landen in Europa waar het allemaal wat minder, of laat ik zeggen anders, is.
Sinds mei/juni zijn Jasperina en ik werkelijk dagelijks bezig met het formaliseren van ons verblijf in Portugal. Ja en dat duurt dus nu al maanden. Stapje voor stapje, loketje voor loketje. Wachten, heel veel wachten. Gewoon een simpel voorbeeld, de vriesla hadden wij stukgemaakt en als goede huurder wilde wij een nieuwe bestellen bij de lokale BCC/Expert. Hier in Portugal de Worten. Om 10:00 gaat de winkel open. Als echte Nederlander sta je er dus om 09:50 voor de deur. Maar niet alleen. Er staan al tientallen Portugezen. Wij in onze onschuld denken dan dat er wel een soort van sale zal zijn met een geweldige aanbieding.
Nee hoor de meesten van die mensen, wilden net als ons hun ding doen bij de service balie. Gelukkig weten jullie dat wij best wel snelle en grote stappen maken, dus waren we snel bij de balie, niet als eersten. Volgens mij waren we nummer drie. Een uur later waren we aan de beurt, ik had in de tussentijd een nieuwe Dyson ventilator gekocht voor Victor. Nadat we aan de beurt waren was er nog een uur verstreken, alleen maar om een nieuwe vriesla te bestellen. Maar die andere 10 mensen achter ons, stonden dus al dik twee uur met een bonnetje in de hand om ook verder geholpen te worden. Als je dat soort wachten niet kan opbrengen, ga niet wonen in Portugal. Als je denkt, maar dat bestel je toch even on-line. Helaas bedrogen komen uit. En mocht het eventueel online lukken dan is het leveren het volgende probleem, maar daar kom ik in dit verhaal ook nog op terug.
Onze eerste rit naar Portugal was eind mei (met Jasperina’s verjaardag). 2500 kilometer met twee auto’s en een aanhanger. De tweede rit was op 16 juni (papa’s verjaardag), dat was alleen met de Skoda en aanhanger, want de BMW hadden we in Portugal achtergelaten. Na de eerste rit vonden we al dat de Skoda een raar motorgeluid maakte. Wel bij garage geweest, maar we hoefden ons geen zorgen te maken. Afijn 7500 kilometer verder hadden we toch wel een aanslag op onze Yeti op leeftijd gepleegd. In de laatste week van juni waren de geluiden van de motor dusdanig, dat we het niet vertrouwden. Toen mama bij ons was startte de Yeti steeds moeilijker, totdat we dachten het gaat niet langer. We kwamen op een punt dat het starten soms vijf minuten duurde voordat hij aansloeg. Dus de Yeti voor de deur bij de Skoda dealer in Portimão gezet. De volgende dag bij het openen van de garage naar de dealer. “Nee dit is alleen de showroom, reparaties doen we centraal met Ford, Skoda, Seat, Audi etc” Ergens anders dus. Nou maar proberen te starten. Nu duurde het nog langer en het geluid was nog intenser. Dus we gaan rijden, maar ik zet de motor niet meer uit anders kunnen we helemaal niet meer rijden. Mams in de auto geparkeerd en op naar het reparatiecentrum.
“Hallo Skoda mijnheer, ik ben een trouwe Skodarijder en ik denk als ik de motor uitzet dat hij niet start.”Die mijnheer kreeg ik pas te spreken na een half uur wachten. DE SKODA mijnheer: “Geen tijd nu, kom maar over een week of 4” Ik: “Ja maar als ik de motor uitzet kan ik niet meer rijden, heeft u een vervangende auto?” Skoda mijnheer: “Dan moet u naar een verhuurbedrijf”. Mmmmm, ok mijn bloed kookt nu en moeders zit geduldig in de airco gekoelde Skoda Yeti te wachten.
Gelukkig had ik via google nog naar andere garages gezocht en wist dat er ook een Bosch garage zou zijn (net zoals garage Van Eendenburg). Dus daarheen en ook daar, motor laten draaien, en daar volgens mij zelf 45 minuten gewcht. “Nou, mijnheer de eerste plek die we hebben is 10 juli” Nou ja dat is binnen twee weken en niet 4 weken. Maar hebben jullie dan vervangend vervoer? “Nee dan moet u naar een verhuurbedrijf”
Victor en Madeleine zouden komen, mama was er en daarna Niels, Amber en Madelief. Die passen niet in de BMW. Dus huren was een noodzaak. Tevens kon ik de Skoda niet achterlaten bij de garage, want het hele veld stond vol. Hoe moet dat dan? “Mijnheer dan moet u hem of 10 juli naar ons laten slepen…”WTF! Ik begon radeloos te zijn. Maar ik was in Portugal wel lid geworden van de Portugese ANWB (ACP). Dus ik dacht die maar bellen, nog steeds met draaiende motor. Leuk een voice menu in het Portugees! Ik dus maar op een willekeur aantal toetsten drukken, en ja een dame in het Portugees, maar die sprak geen Engels. Toen maar opgehangen en de routine opnieuw gedaan, maar toen wel iemand die Engels sprak. “Nee mijnheer geen probleem, wanneer wilt u een sleepauto, hoe laat en waarheen” Ik uitgelegd en daarna op pad voor een huurauto. Hertz zat vlakbij. “Twee weken, geen probleem, vijftienhonderd euro.” Ik denk er nog even over na.
Wij naar huis, de Yeti geparkeerd in de wetenschap dat op 10 juli er iemand de auto komt ophalen. Toen maar op de fiets de volgende dag naar SIXT en gevraagd wat het zou kosten. Zevenhonderd euro. Dat leek er meer op en die maar geboekt en konden een VOLKSWAGEN Taigo rijden voor twee weken. En op 10 juli stond er een auto sharp op 8:30 voor de deur en daar ging de Yeti. Wij erachteraan met de BMW. Toen begon het wachten, wat zou de diagnose zijn?
Een aantal dagen later had de Boschgarage nog steeds niet gebeld, dus wij erheen. Ja we hebben geconstateerd iets in de versnellingsbak. Hij hoeft niet helemaal uit elkaar, maar de parts moeten wel uit Duitland komen. “Oh hebben ze in Portugal dan geen voorraden?” Nee, zo werkt dat niet. Ja en het duurt denk ik wel 14 dagen… Nou ja dat is rond 1 augustus en dan moeten we alles voorlopig met de BMW doen. Niet, leuk, want Portugezen en toeristen zijn niet zo netjes met parkeren en deuren openen. Maar ja. Hierna volgenden dagen, weken, dat ik of de garage probeerde te bellen en meestal ik samen met Jas op de fiets even langsgingen. “Ja het is er bijna”. Rond 1 augustus begonnen we onze toon iets aan te passen en probeerden we uit te leggen dat iets bestellen in 2023 toch niet weken hoeft te duren.
Die wijsheid verzonnen we niet. Zo hadden we nieuwe fietsen gekocht en daar moesten we ook op spulletjes wachten, die uit Duitsland moesten komen, maar die waren er binnen drie dagen. Nu gaan we richting 20 augustus en nog steeds wachten we. Ik had al eens eerder gevraagd of ik niet de onderdelen zelf in Nederland kon bestellen en dan kon iemand die wel in zijn koffer meenemen. Maar nee dat mocht niet ivm garantie. Het moet via de Skoda gaan in Duitsland. Maar ik begon het een beetje zat te worden, want we kwamen weer tijdens onze vele bezoekjes bij de garage, waar de beste man ons het slechte nieuws wilde vertellen. “Tsja er is 1 onderdeel, dat is er niet en gaat zeker 14 dagen duren” Ik geloof dat van binnen ik ontplofde, van buiten er licht natte ogen het duidelijk maakte dat we het niet begrepen. Ik vroeg mag ik alsjeblieft bij een Nederlandse Boschgarage het onderdeel bestellen? Nou dat mocht.
Best wel blij ik Edwin en Petra geappt. Was te leveren, binnen een dag zou het in Brielle zijn! Yeah! Dat was ook zo. Dinsdag 29 augustus in Brielle. Jeetje was waren we blij! Nou hoppa met de DHL op woensdag de 30e en de DHL app zei het komt op de 31e bij u aan! Nou we konden onze ogen niet geloven. En inderdaad de euforie was te snel. Op vrijdag morgen, het was nu 1 september werd ik wakker en ik las in de DHL app, dat het pakje wegens beschadiging terug naar Edwin en Petra ging! Hoe dan? Hoe kon zo’n klein pakje beschadigen dat het niet verder kon worden verstuurd?
Het bewuste tandwiel
Deze vrijdag de 1e gaan we niet snel vergeten. Wat er zich in de afgelopen weken ook heeft afgespeeld is het “what if scenario” Wat als de Skoda niet op tijd klaar is en we moeten spullen verhuizen. De BMW heeft geen trekhaak. Officieel is de Skoda 1300 kg en is het geremd gewicht v an de aanhanger 1350kg. En dat betekent zeker in Portugal dat je een rijbewijs E moet hebben (ook in Nederland hoor). Dus om uiteindelijk een trekhaak onder de BMW te hebben is misschien wel beter. Had ik hem maar al in NL eronder gezet….
Weet je nog toen je begon dit stuk te lezen over het wachten…. Nou ook daar dus. Voordat ik een prijs had hoeveel een trekhaak onder de BMW zou kosten, waren we al drie bezoeken (allemaal na mijn werktijd) kwijt met een gemiddelde wachttijd van drie uur. Maar ook om een afspraak te maken om eventueel een trekhaak te mogen bestellen, dan moeten we eerst in het BMW system van de garage staan (maar ik ben toch lid van het Europese netwerk van BMW?). Nee u moet morgen langskomen om u in te schrijven. “ja maar ik ben er nu toch en ik zie toevallig dat er geen andere klanten achter mij zijn”. Zo werkt dat niet. Jasperina en ik besloten om niet de showroom te verlaten voordat we in het systeem stonden. Dus zo geschiedde het.
Maar eerst wachten op een offerte, die krijgt u per mail, morgen. “Kan niet nu?” Nee, chef werkplaats moet ernaar kijken, en alle onderdelen moeten uit Duitsland komen. Ha, die hebben we eerder gehoord! Ok, wachten dan maar weer. In de tussentijd hebben wij alle weken met de BMW ons verplaats. En nu net de laatste dagen van Augustus ging het lampje branden “olie bijvullen, minimaal 1 liter”. Normaal zou ik langs BMW rijden, maar met de kennis van de afgelopen dagen. Ik doe het zelf. Een paar keer vergeten, maar op een gegeven moment in de haast van weggaan. O ja die olie bijvullen!! Onze garage beneden in het gebouw is niet zou, fijn. Krap en donker. Tijdens het “o ja” moment had ik niet mijn bril. Maar met een trechter en met Jasperina samen die kon bijschijnen moest het wel lukken. Getracht nog in de handleiding te kijken of er speciale instructies zijn. Niet echt. Dus vullen maar, een liter lukte niet. Dus klaar. Rijden en geen melding.
Na een ritje rijden, weer het lampje branden. Dus de volgende ochtend weer vullen, maar veel erbij lukte niet. Donderdag de 31e naar Silves geweest en tijdens terugrijden weer het lampje branden. Ik zei tegen Jasperina, ik vul hem morgen bij, maar dan ga ik toch langs de garage, die trekhaak regelen en dan vraag ik het gelijk van die olie. Dus de volgende ochtend weer proberen erbij te gooien, maar lukte niet.
Deze ochtend, is dus 1 september, de ochtend dat DHL ons verraste. Voordat we naar de garage gingen (ik wilde om 09:00) even met DHL bellen om te zorgen dat het pakketje niet terug moet, maar door moet. Plak het maar, verklaar wat de beschadiging is? Heeft de douane het opengemaakt en is dit de beschadiging. Vier telefoontjes en twee uur later naar de BMW garage.
Bij de BMW bevestigd dat we een trekhaak wilde, bestellen in Duitsland duurt zo’n twee weken. Dus hebben we nu een afspraak voor 3 oktober om de trekhaak te installeren. Het was inmiddels 12 uur. “o ja, kunnen jullie effe naar mijn olie kijken?” Ja wacht even, dan roep ik chef werkplaats. Dertig minuten later kwam de chef. Hij spreekt geen Engels dus de dame die onze afspraak maakte als tolk mee. Motorkap open en laten zien dat ik er niet meer olie in kreeg. Terwijl ik het zei, zag ik de chef zijn gezicht, maar ik zag nu zelf ook bij daglicht dat mijn olie niet in het juiste gaatje was gegaan. Het was in mijn koelsystem gegaan. “DAT IS NIET BEST”. We denken dat u de auto hier moet laten staan.
Voor het eerst sinds weken, was dit een moment van het huilen staat nader bij dan het lachen. Nee ik moest huilen. Ik moest even naar het toilet. Te veel emoties en dingen die ons bezig hielden lieten iets in mij knappen. “Woont u dichtbij, vroeg de dame?” In het kort was dat nee, maar ook duidelijk gemaakt dat we vervangend vervoer nodig hebben. Dan moesten we een auto huren, maar dat konden ze regelen. Dus dat regelen duurde weer een uur.
In het kort het systeem moet gespoeld worden, en kost een paar centen en waarschijnlijk een paar dagen. Aan het einde van de dag mailde ook de makelaar nog. Plots moeten we nu allerlei documenten vanuit het Nederlands naar het Portugees laten vertalen door een beëdigd vertaler (kost ook weer een paar centen). Dus dat kan er ook nog wel bij. Wat ons wel bezighoudt, is dit uniek wat we meemaken of niet? Wij denken van niet omdat we al genoeg mensen hebben gesproken met soortgelijke bijzondere verhalen.
Wachten, wachten op onderdelen, op een reparatie, een bevestiging, documenten, post. En ik heb nog niet verteld dat we inmiddels wachten op een stroomaansluiting in ons nieuwe appartement. Maar ik vind dat ik nu genoeg heb geschreven.
Soms is het leven niet zo fijn niks geen rozengeur en maneschijn Alleen maar leed en pijn kon het maar anders zijn
toch leef ik met plezier en geniet op mijn manier met hindernissen en obstakels hoogtepunten en mirakels
Het leven maak ik fijn zonder moeten en haasten met klanken en woorden en warme akkoorden
De eerste dag werd ik al vroeg wakker samen met mijn roomie Hannah. Ons plan was om op campus rond te kijken en een plek vinden om ontbijt en koffie te halen. Campus is echt bizar groot en mooi. Het is zo anders dan in Nederland hoe een school in elkaar zit. Overal verschillende soorten gebouwen voor de lessen. Ook heb je een grote sportschool moet zwembad. Dat is tot nu toe mijn favoriete plekje hihi. Maar in de sportschool heb je ook een basketbalveld, volleybalveld en nog veel meer. De eerste dag hadden we ook veel gelopen en had ik bijna 25.000 stappen (en dat met maar 3 uurtjes slaap). In de middag hadden we onze eerste subway gehaald en in de avond konden we met onze schoolkaart eten op campus in de ‘DC’ (dat is het gebouw waar iedereen kan eten en je zet daarvoor een aantal ‘swipes’ naar keuze op.
Bij International house heb je een privé chef die doordeweeks het ontbijt, lunch en avondeten verzorgd. Daar heb je van te voren voor betaald en je hebt daarbij 32 swipes en 285 dollar wat je op campus kan uitgeven. Het eten is wel heel anders dan in Nederland. Elke ochtend heb je ‘pancakes’, ei, spek en soms iets van aardappel en worst. Er is ook wel yoghurt een fruit maar dat smaakt heel anders dan in Nederland. Maar het smaakt opzicht wel oké en met de lunch is het eten ook meestal warm net als het avondeten.
Verder ben ik met een mijn kamergenoot Hannah en de 2 jongens van Nederlands naar Santa Cruz geweest in het weekend. Dat was echt super leuk en mooi. We liepen over de pier daar en onder de pier zaten allemaal zeehonden. Natuurlijk had ik samen met Hannah een T-shirt gekocht met Santa Cruz erop als souveniertje. En ook zijn we op de ‘boarderwalk’ geweest (volgens mij heet het zo) waar allemaal attracties waren en eetkraampjes (wel super prijzig allemaal). We zijn daar overheen gelopen, maar nergens in geweest want het was al wat laat. Daarvoor hadden we daar op het strand gelegen en geprobeerd te zwemmen, maar het water was aardig koud (dat hield ons natuurlijk niet tegen om een dipje te nemen in water).
Ook ben ik al 2 avonden uit geweest hier met wat vrienden van het huis en dat was ook heel erg leuk en gezellig. Zijn hele leuke mensen van allemaal verschillende culturen en is heel grappig om dat allemaal mee te maken. De muziek keuze in de clubs is wel heel anders dan in Nederland. Het is vooral heel veel Amerikaanse rap. Maar we zijn ook een avond naar een gayclub geweest genaamd Splash. Dat was wel leukere muziek en een hele leuke sfeer.
Dit zijn de jongens uit NL
Na dat leuke weekend begon de eerst school week! Ik was zo zenuwachtig en nieuwsgierig hoe de lessen zouden zijn. Mijn eerst les was Sport & fitness marketing en dat was echt een hele leuk docent. Het enige waar ik niet over na had gedacht is dat het vooral over Amerikaanse sport gaat, waar is dus haast niets over weet. Iedereen in de klas had over basketbal clubs, baseballclubs en footballclub. Maar ik ga dat allemaal wel nog leren en komt helemaal goed. De andere vakken afgelopen week waren ook heel leuk en interessant, wel heb ik al 1 vak gedropt hihi. Die vond ik echt niet leuk en de docent was ook echt niet leuk. Dus nu heb ik Marketing new ventures ingeruild voor Global Entrepreneurship en dat vak vind ik nul veel leuker. Verder ga ik aankomend weekend voor het eerst naar San Francisco en naar mijn eerste baseball game! Ik kijk daar erg naar uit en zal volgende week daar een update over geven. Mis iedereen thuis wel, maar gelukkig kan ik met iedereen bellen of appen. Oh ja en ik heb al 2 andere hele leuk vriendinnen gemaakt uit Ierland een Frankrijk (wie had dat gedacht).
Groetjes 🙂
Oh ja en had voor het eerst In n out geprobeerd, maar viel helaas erg tegen…Mijn kamergenootje Hannah in onze SJSU(onze school hier) hoodies (jumper)
Eeuwen geleden gebruikten de Grieken en Romeinen zout als ruilmiddel. Men ruilde zelfs “zout voor goud”. Het zout werd vervoerd over de Via Salaria (weg van zout). Uit deze tijd stamt dan ook de oorsprong van het woord salaris (salarium argentum – betaling in zout ).
HOE WERKEN TRADITIONELE ZOUTPANNEN?
Het systeem van zoutwinning in traditionele zoutpannen werd door de Feniciërs in de Algarve geïntroduceerd en vervolgens door de Romeinen geperfectioneerd.
Voor de productie van Sal tradicional, het traditionele zeezout, stroomt vers Atlantisch zeewater in de verdampers en verdampt geleidelijk in opeenvolgende vijvers, tot het een zoutconcentratie van ongeveer 220 gram per liter bereikt. Het zeewater wordt vervolgens afgevoerd naar kleine, vlakke kristallisator-vijvers. Bij een concentratie van 250-280 gram per liter begint het zout te kristalliseren en slaat het neer over een periode van enkele dagen, waarna het wordt geoogst.
Na elke oogst wordt er nieuwe pekel toegevoegd en kristalliseert nieuw zout uit. Het proces wordt herhaald tot de laatste oogst in september, voordat de herfstregens beginnen te vallen.
Verwar het delicate Flor de Sal vooral niet met het bewerkte en gebleekte industriële zout dat in de meeste zoutvaatjes zit. Alhoewel je zout met mate dient te gebruiken, is Flor de Sal vol van gezondheid bevorderende elementen zoals magnesium, calcium, potassium en ijzer. In de Algarve wordt dit culinaire zout geoogst in Olhão, Tavira en in het natuurreservaat van Sapal de Castro Marim en Vila Real de Santo António.
Door verdamping onder invloed van zon en wind, vormt zich een glinsterend laagje van vlokkerige zoutkristallen aan het oppervlak van de zoutpannen. Dit dunne laagje wordt gedurende de zomermaanden dagelijks met de hand verwijderd. Het resultaat van dit intensieve werk is Flor de Sal, een delicaat, 100% natuurlijk gourmet zout met alle goeds van de zee. Dit superzout bevat uiteraard geen bleekmiddelen of chemische toevoegingen.
Het Flor de Sal (bloem van zout) van de Algarve wordt internationaal gerespecteerd om zijn hoge kwaliteit en is gecertificeerd door de Franse Association Nature & Progres. De klimatologische condities van de Algarve zijn ideaal voor de productie van zeezout. De droge, hete zomers garanderen natuurlijke verdamping door zon en wind. De oogst eindigt pas met de eerste regens in de herfst. Het meeste zeezout van de Algarve komt uit het Ria Formosa Natuurpark in de oostelijke Algarve.
Het ene zeezout is het andere niet
Er zijn verschillende kwaliteiten zeezout te onderscheiden: Flor de Sal, Sal tradicional en Sal do Mar.
FLOR DE SAL
Flor de Sal is de fijnste bloem van het zout. Het verschijnt als een dun laagje dat aan het oppervlak van de zoutpannen drijft. De zoutscheppers gebruiken handgemaakte vlindervormige zeven – ‘borboletas’ – om het Flor de Sal van het wateroppervlak te scheppen. Ze weten door ervaring wanneer ze de beste zoutvlokjes in het zeefnet hebben door het geluid dat dat maakt. Deze eerste fragiele kristallen worden alleen door de zon gedroogd voordat ze verpakt worden.
SAL TRADICIONAL
Dit onbehandelde zeezout komt uit kleine, traditionele zoutpannen. Zoutkristallen ontstaan uit de geconcentreerde zoutoplossing en zakken naar de lemen bodem van de zoutpannen. Het zout wordt elke 10 tot 14 dagen met de hand geoogst met behulp van houten harken. Ze worden tot bergjes gevormd en door de zon gedroogd. Hierdoor blijven de natuurlijke vochtigheid en de zee-mineralen bewaard.
SAL DO MAR
Aan het eind van het seizoen wordt Sal do Mar geoogst met behulp van kleine machines, meestal door een voorzichtig bestuurde mini-lader. Deze zoutkristallen hebben een hardere en grovere structuur. Vaak wordt dit zout gemalen verkocht en is het iets minder goed oplosbaar in water.
SUPERIEURE SMAAK VAN FLOR DE SAL
De verse, fragiele kristallen groeien slechts een paar uur voordat ze verzameld worden. De manier waarop Flor de Sal wordt geproduceerd, zorgt ervoor dat het rijk is aan mineralen zoals calcium, potassium en magnesium. Het is deze specifieke compositie die Flor de Sal zijn bijzondere smaak geeft. Een smaak die niet te vergelijken is met gewoon tafelzout en ander, behandeld zeezout.
HOE GEBRUIK JE FLOR DE SAL?
Flor de Sal is perfect om ná bereiding van het voedsel te gebruiken als fijne toevoeging om je gerechten een speciale smaak te geven. De fijne, zachte vlokjes verkruimelen tussen je vingers en smelten op de tong. Flor do Sal veredelt het gerecht met een delicate, subtiele smaak en brengt de intrinsieke smaken van de ingrediënten meer naar voren.
HOE BEWAAR JE FLOR DE SAL?
Flor de Sal moet zodanig bewaard worden dat het zijn natuurlijke vochtigheid behoudt. Daardoor worden de mineralen en essentiële elementen die in het natuurlijke zeezout voorkomen, zoals magnesium, potassium en calcium, het beste bewaard.
Wie geïnteresseerd is in een bezichtiging van de zoutpannen van Marisol in Olhão- bel +351 289 793 601 of email tours@marisol.biz
Vond je dit een interessant artikel, dan lees meer op mijn website www.wonenindealgarve.nl Hier vind je ook relevante info over emigratie naar Portugal en kopen van onroerend goed.
Ik heb dit stukje gekopieerd van Marianne Hoesen die een eigen blog website heeft www.wonenindealgarve.nl maar vond het zo leuk dat ik het met jullie wilde delen.
De dag begon om 5 uur s’ochtends en eindigde voor mijn gevoel 2 dagen later. Het was een lange reis en ging niet zo soepel als verwacht. Ik werd zoals eerder genoemd gebracht door mijn schoonmoeder en twee beste vriendinnetjes Vera en Madelief. Het was super fijn dat ze mee gingen en mij hielpen met alles. Ze mochten zelf mee tot het inchecken van mijn bagage. Daarna moest ik helaas gedag zeggen en ik moet zeggen dat viel mij toch wel zwaar. Het besef kwam gelijk toen ik weg liep, dat ik vanaf nu alles zelf moet doen. Het is spannend maar ook erg leuk om een nieuw avontuur helemaal alleen aan te gaan. Ik kwam heel snel door de security (er was gewoon geen rij) en mijn paspoort check ging ook super snel. Daarna ging ik naar mijn gate en later kwamen ook de 2 jongens van mijn school daar aan die ook naar San Jose gaan. Ik kende de jongens nog niet, maar ze zijn erg aardig en het was fijn om iemand te hebben om mee te praten.
Mijn liefste veertje 💗
Eenmaal in het vliegtuig zat ik naast een hele aardig jongen uit Texas, alleen hij was best wel ‘lang/groot’. Dus het was Ietsjes krap. Maar de vlucht was erg prettig en eigenlijk heb ik bijna alleen maar geslapen en 1 film gekeken. Het eten vond ik niet zo lekker, maar ik had toch niet veel trek. De eerste stop was Minneapolis en daar werd ook onze visa gecheckt. In de rij maakte we er nog wat grapjes over, maar uiteindelijk kon ik er niet meer om lachen. Ik mist namelijk een document (de DS-2019) die je geprint mee moet hebben. Ik had hem alleen maar op mijn telefoon. De officier was ook erg gemeen tegen mij en dreigde zelfs dat hij mij terug naar huis kon sturen. Uiteindelijk nam een andere officier mijn paspoort mee en moest ik wachten in een wachtruimte voor mensen die problemen met hun visa hadden. Ik was zo bang en gestresst en wist niet wat mij overkwam. Ik had daar een uur moeten wachten tot ik eindelijk geholpen werd. Gelukkig na een gesprek met een andere officier mocht ik toch door. En het gekke is dat 1 van de jongens ook zijn formulier niet geprint mee had en hij werd wel gewoon gelijk door gelaten. Het ligt er dus echt aan wat voor officier je krijgt bij de visa check.
Na 5 uur lang wachten konden we boarden voor de vlucht naar San Jose! In de 5 uur wachten had ik lekker sushi gehaald voor mij zelf en de luchthaven van Minneapolis ontdekt. Helaas zat ik wel naast een stinkende oude man in het vliegtuig. Gelukkig was het maar 3 uurtjes vliegen. Ik probeerde ook wakker te blijven, zodat ik vast in het juiste ritme zat. Het was een rot vlucht, maar uiteindelijk waren we aangekomen in San Jose! Met landen had ik wel heel erg last van mijn oren en 1 oor krijg ik tot de dag van vandaag niet open.
Madeliefje💕
De koffers kwamen ook super snel en ik had zo een Uber geregeld naar mijn verblijf plaats voor de komende 4 maanden. Het was maar 14 minuten rijden naar het International house en de deur werd ook gelijk vrolijk voor mij open gedaan. Iedereen was super enthousiast en hielp mij gelijk. Ik was echt verrot en probeerde zo vrolijk mogelijk terug te doen. Ik werd naar mijn kamer gewezen en was gelijk uitgenodigd om naar de ‘coffee night’ te komen. Coffee night is een avond dat een groep van het huis iets organiseert. Het mag alles zijn, van een wellness avond naar een spelletjesavond. Ik voelde me helaas niet helemaal op mijn gemak nog en koos ervoor om lekker om mijn gemakje mijn spulletjes uit te pakken en mijn kamergenoot te leren kennen. Ik ben zo ontzettend blij met mijn ‘roommate’. Haar naam is Hannah 21 jaar en komt uit Engeland in de buurt van London (Winchester). Het klikte gelijk super goed, alleen ik was zo moe dus we gingen al best snel slapen allebei. Zo eindigde mijn eerste dag van mijn nieuwe avontuur en ik kijk uit naar wat komen gaat!
Vandaag moest ik denken hoe we Nederland het altijd over dure medicijnen hebben. Dat we een medicijnmaffia hebben. Ik weet nog dat papa hele “dure” medicijnen kreeg naast zijn chemo behandelingen. Ik slik al heel lang elke dag een paar pilletjes, één tegen maagzuur en een paar tegen jicht. In Nederland zorgen die pillen dat ik mijn eigen risico goed benut.
In Nederland krijg je automatisch om de zoveel tijd een herinnering en dan liggen je medicijnen klaar bij de apotheek. Tsja in Portugal is dat ietsje anders.
Hier ging het verhaal dat je met een social security number “gratis” medicijnen kunt halen bij Centro de Saúde (wij zouden vroeger ziekenfonds zeggen). Jasperina was daar dus heengegaan met mijn medicijnen. Nummertje getrokken, netjes gewacht en daarna te horen krijgen “dat het zo niet werkt”. Nee Jeroen moet eerst naar een dokter en een verwijzing om deze medicijnen krijgen.
Dus vandaag naar Carvoeiro. Daar zit dokter Bakker (ja een Nederlander). Nou hier kregen we nog meer informatie. Waar het op neerkomt. Eerst moeten we ons inschrijven bij Centro de Saúde, dan moet je wel al je Citizens Resident Card (certificado de registro de cidadão da união Europeia), je NISS nummer en NIF nummer hebben en meenemen. Dan pas een afspraak bij de “ziekenfondsdokter” en dan krijg ik waarschijnlijk een briefje om medicijnen ere halen..
Kan het ook anders en sneller. Ja hoor. Dokter Bakker kan ook een consult doen en dan een verwijsbriefje voor de apotheek schrijven. Gelukkig zijn we particulier verzekerd, maar wat en hoeveel gedekt wordt weten we niet (polis lezen dus). Joepie Google Translate.
Nou ik mij ingeschreven bij dokter Bakker en twee briefjes voor de apotheek, want op een briefje mogen niet meer dan vijf doosjes staan (Portugese regels). Hierna €20 (twintig ja) betaald. Declareren maar.
Toen naar de apotheek (dat is gewoon een winkeltje waar je ook je zonnebrand crème etc koopt), dus we dachten dat gaan ze nooit hebben. Maar ja hoor. Nu het mooiste. De rekening €27,50 Bizar. En dit is een voorraad voor ongeveer drie maanden. ja dan ga je uiteindelijk toch anders denken. Toch eens kijken wat de verzekering dekt.
