We zijn verhuisd! Veel mensen feliciteerde ons met de verhuizing veel geluk etc. Allemaal lief bedoeld en wordt ook als welkom ontvangen. Maar ja de reden is dat we naar Portugal gingen, was om ons stukje grond te verkopen, iets te vinden dat minder hoofdpijn en stress zou geven en niet onbelangrijk, iets wat binnen ons budget zou blijven. Onze missie is geslaagd als we in het huis dat in aanbouw is zitten.
Dus toen we die knoop doorhakte om in Portugal te wonen hadden we een huurovereenkomst met de huisbaas. Voor een jaar, maar wij dachten misschien kunnen we wel wat langer blijven. We betaalden de huur een jaar vooruit, om een band van vertrouwen te hebben en zo je een stukje zekerder te voelen.
Een maand voordat we uit Nederland vertrokken vertelde de huisbaas dat hij het appartement verkocht had en met de vraag ”kunnen jullie er niet eerder uit?”. Ik weet dat Jasperina en ik hier best wel gestressed door werden en we een soort middenweg hadden gevonden om er per 1 februari uit te gaan in plaats van eind mei. Wat er uiteindelijk met je hersens gebeurd is dat er een zaadje in je hoofd zit dat constant fluistert “op tijd een ander appartement zoeken”.
Dus eigenlijk waren we naast ons stukje grond, je settlen in Portugal, je auto’s op Portugees kenteken krijgen ☹, etc, etc, metnog meer dingen bezig. Je moet plotseling om je heen kijken om toch iets anders te kunnen huren. En dat je dat binnen een week voor elkaar krijgt mag nu wel duidelijk zijn? De wens was nu ook wel om het meer met een onbeperkte contractduur te hebben. En ja wat is onbeperkt? Elk officieel huurcontract heeft wel een escape clausule en hier in Portugal ben je niet zo beschermd als huurder zoals in Nederland.
Uiteindelijk zijn we nu dan wonende op Rua do Pé da Cruz en is de huur aan Rua Maria Isabel Xavier de Fogaca per 20 november beëindigd.
Rua do Pé da Cruz is onze tussenstop.
Daar waar je in Nederland even on-line gaat en je verhuizing doorgeeft en heel veel andere zaken ook automatisch meeverhuizen, ja je raad het al, moet je hier naar de verschillende kantoortjes, zonder afspraak, in de rij en wachten.
Gelukkig had Jasperina uitgevonden dat de Câmara Municipal de Portimão van ’s-Ochtend 9:00 tot en met 16:30 open is. Dus wij na de lunch lopend naar het kantoor. En gelukkig hoor, drie mensen achter hun bureautje en wij melden ons netjes bij de beveiliger. Die begreep wat we wilde, riep naar een van de Gemeente ambtenaren. Die kon Engels en zei “je moet om 14:00 terugkomen, we zijn nu aan het lunchen”. Ja maar zei Jasperina ‘op het internet staat dat jullie heel de dag open zijn?’, “ja dat kan het internet wel zeggen maar als wij lunchen of er is iemand ziek dan beslissen wij wanneer we mensen helpen”. ‘Ja maar wij werken ook en moeten toch een beetje weten wanneer we kunnen langskomen?’, “Iedereen werkt, u kunt ook van te voren bellen…” (tsja die ervaring hebben we al, bellen werkt niet, als ze iemand helpen nemen ze niet op. Behalve als jij daar zit dan gaan ze uitgebreid een telefoonconversatie voeren….). Dus wij konden onverrichte zaken weer naar huis. Ja we noemen ons tijdelijke stulpje al huis.
Afdeling burgerzaken Portimao
Uiteindelijk waren we natuurlijk om 14:00 terug bij de Gemeente. De situatie ter plekke identiek dan een uur daarvoor, maar we mochten doorlopen. Zevenentwintig minuten later stonden we buiten en vijftig euro armer. En we moeten nog terugkomen, want de burgemeester moet nog een handtekening op de documenten zetten. Dat kan nog wel drie werkdagen duren. O ja, om ons adres voor het belastingnummer (NIF) en ons social security number (NISS) te veranderen, moeten we nog even langs het belastingkantoor en de Seguranca Social. Ook daar moeten we nog “even” een tussenstop maken. Misschien weer zo’n belevenis.
Onze makelaar stuurde een berichtje dat als we ons koopcontract willen bekrachtigen we naar de notaris moeten om onze handtekening legaal te verklaren. Dit is mede nodig omdat indien we ons lapje grond nog niet hebben verkocht, we bij het opleveren van het huis eventueel een overbrugging bij de bank kunnen gebruiken.
Een Jaspilatie
Elk blaadje van het contract moest door de notaris erkent worden, gezegeld, genummerd en geparafeerd. Ja ja en weer een paar euro’s minder.
Zegel.Een plakplaatje van de notaris.
Maar uiteindelijk op de dag dat Victor en Madeleine de sleutel van hun huis in de Nieuwstraat kregen, 3 oktober 2023, tekende wij om 18:15 het eindelijke contract. Nu nog even wachten tot de bouw klaar is 😍😜
Kan het bijna niet geloven, maar ben alweer meer dan een maand in San Jose! Ik heb het nog steeds zo erg naar mijn zin. Lig bijna nog steeds elke dag aan het zwembad, maar maak wel netjes mijn huiswerk daar. School word namelijk wel steeds meer werk en heb al mijn eerste midterms gehad. Aankomende week heb ik er nog meer, stress! Nee hoor gaat helemaal goed komen.
Vorig weekend ben ik wezen kajakken met de otters! Dat was echt super leuk en mooi. Je zag de otters in het wild en met de kajak ben je toch wel erg dichtbij. We moesten wel een gek pak aan zodat je niet koud kreeg of nat werd (was vroeg in de ochtend). Er waren ook heel veel zeehonden en pelikanen (die uit finding Nemo haha).
De dag erna zijn we naar Monterey geweest. Is een plaats aan de kust met hele mooie stranden. Was 1,5 uur rijden ongeveer, maar het zeker waard. We zijn op loverspoint geweest en daar de zonsondergang gegeven en daarna daar gegeten bij een heel lekker restaurant dat uitkeek op de zee. Ik had een pasta met gamba’s en knoflookbrood (was fantastisch). Doordat ik in het International house veel hetzelfde eet is het eten buiten huis altijd 10x zo lekker en speciaal.
We zijn ook voor het eerst naar een baseball game geweest in San Francisco de Giants. De wedstrijd was in de avond, maar waren er al begin middag heen gegaan om nog daar rond te lopen. Het was helaas geen mooi weer en waren in het winkelcentrum beland( heb ik denk van mijn vader geleerd). Maar voor het winkelcentrum waren we bij de Paleis voor schone kunsten geweest. Heel erg mooi en een leuk park eromheen waar je kon lopen. De baseball game zelf was nogal saai, maar wel weer een evenaring rijker. Had met Hannah samen een pet gekocht van de giants als aandenken.
De volgende ochtend ben ik op een hike gegaan met mijn nieuwe Amerikaanse vriendin die ik had gemaakt in mijn klas (Kayla). De hike was gewoon hier in de bergen van San Jose. We verzamelde om 9 uur en gingen met een grote groep de hike doen. Het was super mooi en niet heel erg zwaar. En omdat het nog ochtend was, was het ook nog niet zo warm. Na de hike zijn we met z’n alle nog ergens gaan lunchen en heb ik weer nieuwe mensen leren kennen (deze keer allemaal amerikanen).
In de avond ging ik spontaan mee met Kayla naar een dansles in east coast swing. Het was eerst een beetje gek om met vreemden te moeten dansen, maar uiteindelijk ging het wel heel goed. Kan nu een klein stukje dansen op east coast swing als ik terug ben in Nederland 🙂
Oh ja iets minder nieuws is dat mijn kamergenoot Hannah heel ziek is geworden afgelopen zaterdag (waarschijnlijk voedselvergiftiging). Dus dat is wat minder, maar ze is naar de dokter geweest en het gaat helemaal goed met der komen.
Hele dik en kus aan iedereen en vooral oma omdat ik haar verjaardag moest missen!
mijn Yeti! Tsja het klinkt raar, maar het begint nu zelfs zo te voelen. Na maanden wachten kunnen we weer met onze Yeti op pad. 15 september mochten we voor de keuring naar Loulé. Dat is een onderdeel van het proces om je auto op Portugees kenteken te krijgen. Daarna kan het in twee weken geregeld zijn…
Ja “kan”. Niet bij ons. Hoewel ze bij de BMW er niet om vroegen, vroegen ze het nu wel. Onze trouwakte! Waarom? Geen idee. Maar de vraag kwam binnen op zondag 17 september toen we in Nederland waren. Een kopie akte heb ik, maar die zit in een map in Portugal. Eerst geprobeerd met de documenten waaruit blijkt dat Jasperina echt mijn vrouw is. Niet goed genoeg dus. Om het process niet twee weken uit te stellen heb ik Brielle direct een nieuwe aangevraagd. Zaterdag 23, nu woensdag 27 dacht ik “hé niets ontvangen, maar wel betaald”.
Ik denk dat het duidelijk is dat ik het document in Brielle wilde ontvangen?
Nou daar gaan we dan. De paarse krokodil van de Gemeente Voorne aan Zee! Na een uur een mevrouw van Burgerzaken aan de lijn. “Jaaa, effe kijken, ja, ja die is opgestuurd naar Portugal 🇵🇹 “. Uuuh maar mevrouw er staat twee keer in de aanvraag om het NIET op te sturen naar Portugal!!! “Ja, maar dat zijn wij verplicht hè!” Nee mevrouw u bent dat niet verplicht. “Nou u hoeft niet zo tekeer gaan hoor, want zo gaan we niet verder” Maar als ik twee keer aangeef om het niet op te sturen, dan kunt u toch met mij bellen? “Zo werkt dat niet” ok, dus waarom staat er dan een commentaar veld bij de aanvraag? Of zelfs bij de reden waarom ik het nodig heb?
Nou dat duurde lang en heb uitgelegd dat ik het nu wil hebben en desnoods wel kwam halen. Dat was goed. Oh nou dan loop ik even naar het stadskantoor…. NEE alleen in Hellevoetsluis te krijgen. Maar ik heb geen auto. “Maar we zijn ook morgenavond open” Maar dan heb ik nog steeds geen auto… Maar goed ik probeer dan wel wat te regelen en kom ik morgenochtend. “Nee dat kan niet dan hebben we cursus”
Nadat ik vier keer van mijn stoel ben gevallen en mijzelf tot rust heb gemaand, vroeg ik en nu? “U mag morgenochtend tussen 8:00 en 8:30 komen. U hoeft geen nummertje te trekken en kunt zeggen dat u een afspraak heeft met Burgerzaken om iets af te halen.”
Dus de volgende ochtend vol goede moed om 8:15 in Hellevoetsluis. Portugese toestanden, lege hal met een dame die eerst een intake wilde doen. Maar ik moest zeggen dat al een afspraak had en mocht doorlopen naar Burgerzaken. Op Burgerzaken vier dames heel druk op en neer aan het lopen en al snel begreep ik dat mijn document nog niet klaar was. “Ja snap het ook niet waarom ze het gisteren niet even hebben gemaakt, gaat u maar even zitten” Het was snel duidelijk dat de printer niet mee werkte, het logo niet printte, etc.
Maar uiteindelijk het felbegeerde document mee naar Brielle genomen, gescand en direct opgestuurd (digitaal). Nu kijken hoe lang het duurt totdat we de kentekenplaten kunnen wisselen.
Misschien dat we nog voor onze trouwdag de Yeti op Portugees kenteken hebben!
Zo er is weer een week voorbij (misschien zelfs bijna 2) en dus tijd voor een update. In de tussentijd heb ik al mijn eerste ‘paper’ moeten maken en heb ik die 100% goed gemaakt. Dat gaf mij wel een goed gevoel, maar moet zeggen dat Hannah het voor mij heeft nagekeken en mijn Gramatica had verbeter hihi. Verder heb ik veel tijd gespendeerd aan het zwembad hier en maak daar eigenlijk bijna elke dag mijn huiswerk (moet wel mijn mooie kleurtje behouden natuurlijk).
Huiswerk aan het zwembad
Zijn in de tussentijd ook voor het eerst bij Chick fillet geweest. Is een fastfood restaurant, maar ze hebben alles met kip geen normaal vlees. Was echt super lekker en van goede kwaliteit.
Oh ja en vergeet helemaal te vertellen dat wij ook naar Capitola zijn geweest. Is een plaats dichtbij Santa Cruz met een heel mooi strand en allemaal gekleurde huisjes.
Ik heb nu ook met Hannah samen een ‘Bucketlist’ gemaakt met alle dingen die we hier willen doen voor december. Daarop stond ook om een American Football, soccer, baseball en basketbal wedstrijd mee te maken. Dus dat hebben wij gedaan, onze eerste Football wedstrijd was van onze school (ze hadden wel dik verloren). Het is zo grappig hier gek Amerikanen zijn met sport. Wel heel langdradig zijn die wedstrijden met veel pauzes en reclame. Wel leuk om echte cheerleader te zien die ook tussendoor optredens geven. Verder zijn we ook naar een soccer game geweest van de ‘Earthquakes’. Zelfde daar als met de football wedstrijd, allemaal gekke Amerikanen, overal eten, drinken en entertainment. Je zou bijna de wedstrijd vergeten als je daar loopt. Maar zijn wel hele leuk ervaringen. De volgende wedstrijd die geplant staat is een Baseball game van de Giants (dat is de baseball team van San Jose).
Soccergame
We zijn afgelopen weekend naar Santa Barbara, Malibu en Santa Monica geweest. We konden slapen bij vrienden van de zus van 1 van de Nederlandse jongens (Sebastiaan). Dat huis was niet normaal mooi en groot. Wij waren zo verwent daar, niet normaal. Hadden super lekkere bedden en ze maakte elke ochtend ontbijt voor ons. Het was zo lekker om een weekend weg te zijn uit de International house en niet een badkamer te hoeven delen met 35 anders meiden. Ze hadden ook 2 hele leuk honden en 1 daarvan was nog maar een puppy.
The house
Santa Barbara is echt een hele leuke en mooi stad. Je kan er veel zien en heel veel strand met een mooie pier. Hebben daar in een typical sportcafé gegeten en het was super lekker. We hadden eerst ‘chickenwings’ en daarna had ik een hele lekkere taco met gamba’s.
De volgende dag zijn we naar Malibu gereden en hebben we het museum Getty Villa. Was super mooi alleen helaas was het bewolkt, maar nog steeds een mooi uitzicht. Veel stranden daar en ook vooral veel surfers.
Daarna zijn we doorgereden naar Santa Monica en hebben over de bekende pier daar gelopen. Het was super druk en heel veel kraampjes met spulletjes. Er werd ook tijdens het lopen daar een cd in mn hadden gedrukt door een man en zei dat ik het moest luisteren en vroeg daarna geld ervoor. Uiteindelijk 10 dollar voor betaald, dat is nou een echt scam haha. Wel super vet om eindelijk deze plekken in het echt te kunnen zien en mee te maken. Het is allemaal natuurlijk niet zo mooi als in een film, maar wel het gaaf om te bezoeken.
Het volgende wat geplant staat is kajakken met otters en naar Monterey. Monterey is een plaatsje met een mooi strand (als het goed is). Ik mis iedereen nog steeds heel erg, maar ik vermaak mij erg goed hier. Ik ben zo blij dat ik deze uitdaging aan ben gegaan en zoveel van de wereld mag zien. Ik ben hier al precies een hele maand.
Praia Grande is een “beschut” strand, het ligt in een baai, het is tevens de entree van Portimão. Het voordeel is dat het water net iets warmer is en ik kan zeggen dat het wel prettig, maar dat gaan jullie ondervinden.
In de eerste jaren ( wij komen sinds 1997 in Portugal) gingen we niet vaak naar dit strand, omdat er zoveel Nederlanders rond liepen. Meestal zonderden wij ons af, totdat de kinderen er toch vriendjes en vriendinnetjes kregen, en zelfs met verjaardagsfeestjes op het strand mee mochten doen. Robin en Amber (zusjes) uit Rotterdam zien we bijna jaarlijks terug. Door dit “toedoen” kennen we dus een groot deel van de lokale Nederlanders die zich inmiddels daar gevestigd hebben. Zo zijn wij ook al een beetje “bekende” Nederlandse Portugezen geworden….
De Kalu Bar is de plek waar wij ieder jaar onze parasol en bedjes reserveren. Heel raar maar na een aantal jaren in het zand met je handdoek te liggen, hebben we de strandbedjes ontdekt. Een van de kenmerken aan de Portugese kust zijn de harde zeewinden, niet koud, niet vervelend, behalve als je dus met je handdoek en parasol op het zand zit. Wij hebben al menigeen parasol (gevaarlijk) door de lucht zien vliegen.
Iets anders wat we al trouw ieder jaar bij de Kalu bar doen is een “familiefoto” maken. Door de jaren heen een traditie die we meestal op het einde van de vakantie nemen.
Vanaf begin onze vakanties komen we op het strand Praia Grande van Ferragudo. We nemen onze parasols en opblaasboot en emmertje, schepjes mee voor de kinderen en ons zelf… tegenwoordig doen we het luxe, we huren strandbedjes maar sjouwen nog steeds graag met spullen. Zal jullie niet verbazen maar als het even kan op de zondagen suppen we wat af. We krijgen dan best trek in een lunch van de Kalu of gewoon een snack omdat het kan. De menukaart van Kalu heeft geen verrassingen, maar wat erop staat blijft lekker.
Let op op maandag dicht en alleen op Facebook, geen eigen website.
Sangria, we vinden de rose altijd weer heerlijk.Onze favoriete plekje op terras met de heerlijke Kalu salade.Ook een fijn plekje op terras.Heerlijk zitje
Er zijn gewoon al 2 weken voorbij gevlogen sinds ik ben gearriveerd in San Jose. Het gaat nog steeds goed en ik heb het erg naar mijn zin tot nu toe. School gaat goed, maar moet alleen nog wel wennen aan de hoeveelheid huiswerk dat gegeven wordt. Ik begin al te wennen aan het ritme hier, alleen mis ik oprecht Nederlandse yoghurt. Alles hier is zo zoet, maar ik eet tot nu toe elke ochtend ei en en klein bakje yoghurt met muesli.
Ik ben samen met de jongens en Hannah naar San Francisco geweest op zondag. We zouden eerst zaterdag gaan, maar de jongens hadden een te erge ‘hangover’. Dus toen zijn we zondag gegaan. Het was super mooi weer en een hele bijzondere stad. Wel echt ontzettend veel zwervers op straat. Gewoon echt groepen mensen die op straat met elkaar leven. Dat vond ik wel vervelend en niet leuk om te zien. Het was wel echt een hike, zulke stijlen heuvels moeten beklimmen. We zijn naar de weg geweest met de meeste bochten in heel de wereld en daarna doorgelopen naar ‘Fisherman street’. Daar hadden we ook gelijk een hele lekkere lunch op. Ik had bruschetta en Hannah had vistaco’s en die deelde wij samen. Was echt super lekker. Daarna moesten we een uur lopen naar de Golden Gate Bridge. Maar het was de wandeling waard. Wat was dat vet om eindelijk een keer in het echt te zien. Echt een droom die uitkomt. We zijn daarna wel met een Uber terug gegaan naar waar de auto stond geparkeerd. Het was anders bijna 2 uur terug lopen. Ik wil nog wel een paar keer terug naar San Francisco, want er is nog zoveel meer te zien. Ik wil heel graag ook met het trammetje door de stad en nog wat andere punten bezoeken. Oh ja en we waren te laat voor de Baseballgame, dus die moeten we volgende keer ook nog meepakken.
Achter mij is de straat met de meeste bochtenTip: draag geen jurk het waait er hard🫣
Afgelopen donderdag was ik samen met Hannah en een andere vriendin Lille uit gegaan. Lille komt uit Ierland en is ook echt een hele toffe lieve meid. Ik weet niet zeker of ik dat al gedeeld had. En ook nog een andere vriendin ook Frankrijk Charlotte, maar die kon niet mee uit omdat zij geen 21 is. Het was heel gezellig en het blijft anders uitgaan dan in Nederland. Andere muziek, de mensen zijn heel anders. Iedereen geeft je aandacht en ze wilde ook vaak dat we bij mensen in de vip kwamen staan. Kregen veel gratis alchohol aangeboden, maar ik nam niets aan tenzij ik het zelf uit de fles ingeschonken (verstandig he).
This is Lille and Hannh
Hannah en ik zijn ook vrijdag voor het eerst bij het huis van de jongens langs geweest en daar avondgegeven. Ze wonnen 25 minuutjes rijden van campus, maar het is wel een super mooi echt Amerikaans huis. Was super gezellig en kreeg meer het gevoel dat je thuis was. Na het eten waren we gaan mini golven. Dat was op de route richting ons huis en er waren super mooie en creative courses van de minigolf.
Huis van de jongens
Verder moet ik met mijn vrienden nog een planning maken wanneer we wat willen doen. Wel heb ik al een bucket-list gemaakt met alle dingen die we willen gaan doen hier.
Niet alles is altijd rozengeur en maneschijn. Volgens mij heb ik het al eens eerder geschreven, de gemiddelde Nederlander denkt dat verhuizen en je vestigen in het buitenland heel makkelijk is. Het is niet hetzelfde als dat menig Expat wellicht heeft ervaren dat er van alles voor je wordt geregeld. Nee je moet overal zelf achteraan. De ervaring heb ik al eens gehad in Zwitserland. Daar waar in Zwitserland misschien alles nog beter is geregeld als in Nederland, zo zijn er waarschijnlijk meer landen in Europa waar het allemaal wat minder, of laat ik zeggen anders, is.
Sinds mei/juni zijn Jasperina en ik werkelijk dagelijks bezig met het formaliseren van ons verblijf in Portugal. Ja en dat duurt dus nu al maanden. Stapje voor stapje, loketje voor loketje. Wachten, heel veel wachten. Gewoon een simpel voorbeeld, de vriesla hadden wij stukgemaakt en als goede huurder wilde wij een nieuwe bestellen bij de lokale BCC/Expert. Hier in Portugal de Worten. Om 10:00 gaat de winkel open. Als echte Nederlander sta je er dus om 09:50 voor de deur. Maar niet alleen. Er staan al tientallen Portugezen. Wij in onze onschuld denken dan dat er wel een soort van sale zal zijn met een geweldige aanbieding.
Nee hoor de meesten van die mensen, wilden net als ons hun ding doen bij de service balie. Gelukkig weten jullie dat wij best wel snelle en grote stappen maken, dus waren we snel bij de balie, niet als eersten. Volgens mij waren we nummer drie. Een uur later waren we aan de beurt, ik had in de tussentijd een nieuwe Dyson ventilator gekocht voor Victor. Nadat we aan de beurt waren was er nog een uur verstreken, alleen maar om een nieuwe vriesla te bestellen. Maar die andere 10 mensen achter ons, stonden dus al dik twee uur met een bonnetje in de hand om ook verder geholpen te worden. Als je dat soort wachten niet kan opbrengen, ga niet wonen in Portugal. Als je denkt, maar dat bestel je toch even on-line. Helaas bedrogen komen uit. En mocht het eventueel online lukken dan is het leveren het volgende probleem, maar daar kom ik in dit verhaal ook nog op terug.
Onze eerste rit naar Portugal was eind mei (met Jasperina’s verjaardag). 2500 kilometer met twee auto’s en een aanhanger. De tweede rit was op 16 juni (papa’s verjaardag), dat was alleen met de Skoda en aanhanger, want de BMW hadden we in Portugal achtergelaten. Na de eerste rit vonden we al dat de Skoda een raar motorgeluid maakte. Wel bij garage geweest, maar we hoefden ons geen zorgen te maken. Afijn 7500 kilometer verder hadden we toch wel een aanslag op onze Yeti op leeftijd gepleegd. In de laatste week van juni waren de geluiden van de motor dusdanig, dat we het niet vertrouwden. Toen mama bij ons was startte de Yeti steeds moeilijker, totdat we dachten het gaat niet langer. We kwamen op een punt dat het starten soms vijf minuten duurde voordat hij aansloeg. Dus de Yeti voor de deur bij de Skoda dealer in Portimão gezet. De volgende dag bij het openen van de garage naar de dealer. “Nee dit is alleen de showroom, reparaties doen we centraal met Ford, Skoda, Seat, Audi etc” Ergens anders dus. Nou maar proberen te starten. Nu duurde het nog langer en het geluid was nog intenser. Dus we gaan rijden, maar ik zet de motor niet meer uit anders kunnen we helemaal niet meer rijden. Mams in de auto geparkeerd en op naar het reparatiecentrum.
“Hallo Skoda mijnheer, ik ben een trouwe Skodarijder en ik denk als ik de motor uitzet dat hij niet start.”Die mijnheer kreeg ik pas te spreken na een half uur wachten. DE SKODA mijnheer: “Geen tijd nu, kom maar over een week of 4” Ik: “Ja maar als ik de motor uitzet kan ik niet meer rijden, heeft u een vervangende auto?” Skoda mijnheer: “Dan moet u naar een verhuurbedrijf”. Mmmmm, ok mijn bloed kookt nu en moeders zit geduldig in de airco gekoelde Skoda Yeti te wachten.
Gelukkig had ik via google nog naar andere garages gezocht en wist dat er ook een Bosch garage zou zijn (net zoals garage Van Eendenburg). Dus daarheen en ook daar, motor laten draaien, en daar volgens mij zelf 45 minuten gewcht. “Nou, mijnheer de eerste plek die we hebben is 10 juli” Nou ja dat is binnen twee weken en niet 4 weken. Maar hebben jullie dan vervangend vervoer? “Nee dan moet u naar een verhuurbedrijf”
Victor en Madeleine zouden komen, mama was er en daarna Niels, Amber en Madelief. Die passen niet in de BMW. Dus huren was een noodzaak. Tevens kon ik de Skoda niet achterlaten bij de garage, want het hele veld stond vol. Hoe moet dat dan? “Mijnheer dan moet u hem of 10 juli naar ons laten slepen…”WTF! Ik begon radeloos te zijn. Maar ik was in Portugal wel lid geworden van de Portugese ANWB (ACP). Dus ik dacht die maar bellen, nog steeds met draaiende motor. Leuk een voice menu in het Portugees! Ik dus maar op een willekeur aantal toetsten drukken, en ja een dame in het Portugees, maar die sprak geen Engels. Toen maar opgehangen en de routine opnieuw gedaan, maar toen wel iemand die Engels sprak. “Nee mijnheer geen probleem, wanneer wilt u een sleepauto, hoe laat en waarheen” Ik uitgelegd en daarna op pad voor een huurauto. Hertz zat vlakbij. “Twee weken, geen probleem, vijftienhonderd euro.” Ik denk er nog even over na.
Wij naar huis, de Yeti geparkeerd in de wetenschap dat op 10 juli er iemand de auto komt ophalen. Toen maar op de fiets de volgende dag naar SIXT en gevraagd wat het zou kosten. Zevenhonderd euro. Dat leek er meer op en die maar geboekt en konden een VOLKSWAGEN Taigo rijden voor twee weken. En op 10 juli stond er een auto sharp op 8:30 voor de deur en daar ging de Yeti. Wij erachteraan met de BMW. Toen begon het wachten, wat zou de diagnose zijn?
Een aantal dagen later had de Boschgarage nog steeds niet gebeld, dus wij erheen. Ja we hebben geconstateerd iets in de versnellingsbak. Hij hoeft niet helemaal uit elkaar, maar de parts moeten wel uit Duitland komen. “Oh hebben ze in Portugal dan geen voorraden?” Nee, zo werkt dat niet. Ja en het duurt denk ik wel 14 dagen… Nou ja dat is rond 1 augustus en dan moeten we alles voorlopig met de BMW doen. Niet, leuk, want Portugezen en toeristen zijn niet zo netjes met parkeren en deuren openen. Maar ja. Hierna volgenden dagen, weken, dat ik of de garage probeerde te bellen en meestal ik samen met Jas op de fiets even langsgingen. “Ja het is er bijna”. Rond 1 augustus begonnen we onze toon iets aan te passen en probeerden we uit te leggen dat iets bestellen in 2023 toch niet weken hoeft te duren.
Die wijsheid verzonnen we niet. Zo hadden we nieuwe fietsen gekocht en daar moesten we ook op spulletjes wachten, die uit Duitsland moesten komen, maar die waren er binnen drie dagen. Nu gaan we richting 20 augustus en nog steeds wachten we. Ik had al eens eerder gevraagd of ik niet de onderdelen zelf in Nederland kon bestellen en dan kon iemand die wel in zijn koffer meenemen. Maar nee dat mocht niet ivm garantie. Het moet via de Skoda gaan in Duitsland. Maar ik begon het een beetje zat te worden, want we kwamen weer tijdens onze vele bezoekjes bij de garage, waar de beste man ons het slechte nieuws wilde vertellen. “Tsja er is 1 onderdeel, dat is er niet en gaat zeker 14 dagen duren” Ik geloof dat van binnen ik ontplofde, van buiten er licht natte ogen het duidelijk maakte dat we het niet begrepen. Ik vroeg mag ik alsjeblieft bij een Nederlandse Boschgarage het onderdeel bestellen? Nou dat mocht.
Best wel blij ik Edwin en Petra geappt. Was te leveren, binnen een dag zou het in Brielle zijn! Yeah! Dat was ook zo. Dinsdag 29 augustus in Brielle. Jeetje was waren we blij! Nou hoppa met de DHL op woensdag de 30e en de DHL app zei het komt op de 31e bij u aan! Nou we konden onze ogen niet geloven. En inderdaad de euforie was te snel. Op vrijdag morgen, het was nu 1 september werd ik wakker en ik las in de DHL app, dat het pakje wegens beschadiging terug naar Edwin en Petra ging! Hoe dan? Hoe kon zo’n klein pakje beschadigen dat het niet verder kon worden verstuurd?
Het bewuste tandwiel
Deze vrijdag de 1e gaan we niet snel vergeten. Wat er zich in de afgelopen weken ook heeft afgespeeld is het “what if scenario” Wat als de Skoda niet op tijd klaar is en we moeten spullen verhuizen. De BMW heeft geen trekhaak. Officieel is de Skoda 1300 kg en is het geremd gewicht v an de aanhanger 1350kg. En dat betekent zeker in Portugal dat je een rijbewijs E moet hebben (ook in Nederland hoor). Dus om uiteindelijk een trekhaak onder de BMW te hebben is misschien wel beter. Had ik hem maar al in NL eronder gezet….
Weet je nog toen je begon dit stuk te lezen over het wachten…. Nou ook daar dus. Voordat ik een prijs had hoeveel een trekhaak onder de BMW zou kosten, waren we al drie bezoeken (allemaal na mijn werktijd) kwijt met een gemiddelde wachttijd van drie uur. Maar ook om een afspraak te maken om eventueel een trekhaak te mogen bestellen, dan moeten we eerst in het BMW system van de garage staan (maar ik ben toch lid van het Europese netwerk van BMW?). Nee u moet morgen langskomen om u in te schrijven. “ja maar ik ben er nu toch en ik zie toevallig dat er geen andere klanten achter mij zijn”. Zo werkt dat niet. Jasperina en ik besloten om niet de showroom te verlaten voordat we in het systeem stonden. Dus zo geschiedde het.
Maar eerst wachten op een offerte, die krijgt u per mail, morgen. “Kan niet nu?” Nee, chef werkplaats moet ernaar kijken, en alle onderdelen moeten uit Duitsland komen. Ha, die hebben we eerder gehoord! Ok, wachten dan maar weer. In de tussentijd hebben wij alle weken met de BMW ons verplaats. En nu net de laatste dagen van Augustus ging het lampje branden “olie bijvullen, minimaal 1 liter”. Normaal zou ik langs BMW rijden, maar met de kennis van de afgelopen dagen. Ik doe het zelf. Een paar keer vergeten, maar op een gegeven moment in de haast van weggaan. O ja die olie bijvullen!! Onze garage beneden in het gebouw is niet zou, fijn. Krap en donker. Tijdens het “o ja” moment had ik niet mijn bril. Maar met een trechter en met Jasperina samen die kon bijschijnen moest het wel lukken. Getracht nog in de handleiding te kijken of er speciale instructies zijn. Niet echt. Dus vullen maar, een liter lukte niet. Dus klaar. Rijden en geen melding.
Na een ritje rijden, weer het lampje branden. Dus de volgende ochtend weer vullen, maar veel erbij lukte niet. Donderdag de 31e naar Silves geweest en tijdens terugrijden weer het lampje branden. Ik zei tegen Jasperina, ik vul hem morgen bij, maar dan ga ik toch langs de garage, die trekhaak regelen en dan vraag ik het gelijk van die olie. Dus de volgende ochtend weer proberen erbij te gooien, maar lukte niet.
Deze ochtend, is dus 1 september, de ochtend dat DHL ons verraste. Voordat we naar de garage gingen (ik wilde om 09:00) even met DHL bellen om te zorgen dat het pakketje niet terug moet, maar door moet. Plak het maar, verklaar wat de beschadiging is? Heeft de douane het opengemaakt en is dit de beschadiging. Vier telefoontjes en twee uur later naar de BMW garage.
Bij de BMW bevestigd dat we een trekhaak wilde, bestellen in Duitsland duurt zo’n twee weken. Dus hebben we nu een afspraak voor 3 oktober om de trekhaak te installeren. Het was inmiddels 12 uur. “o ja, kunnen jullie effe naar mijn olie kijken?” Ja wacht even, dan roep ik chef werkplaats. Dertig minuten later kwam de chef. Hij spreekt geen Engels dus de dame die onze afspraak maakte als tolk mee. Motorkap open en laten zien dat ik er niet meer olie in kreeg. Terwijl ik het zei, zag ik de chef zijn gezicht, maar ik zag nu zelf ook bij daglicht dat mijn olie niet in het juiste gaatje was gegaan. Het was in mijn koelsystem gegaan. “DAT IS NIET BEST”. We denken dat u de auto hier moet laten staan.
Voor het eerst sinds weken, was dit een moment van het huilen staat nader bij dan het lachen. Nee ik moest huilen. Ik moest even naar het toilet. Te veel emoties en dingen die ons bezig hielden lieten iets in mij knappen. “Woont u dichtbij, vroeg de dame?” In het kort was dat nee, maar ook duidelijk gemaakt dat we vervangend vervoer nodig hebben. Dan moesten we een auto huren, maar dat konden ze regelen. Dus dat regelen duurde weer een uur.
In het kort het systeem moet gespoeld worden, en kost een paar centen en waarschijnlijk een paar dagen. Aan het einde van de dag mailde ook de makelaar nog. Plots moeten we nu allerlei documenten vanuit het Nederlands naar het Portugees laten vertalen door een beëdigd vertaler (kost ook weer een paar centen). Dus dat kan er ook nog wel bij. Wat ons wel bezighoudt, is dit uniek wat we meemaken of niet? Wij denken van niet omdat we al genoeg mensen hebben gesproken met soortgelijke bijzondere verhalen.
Wachten, wachten op onderdelen, op een reparatie, een bevestiging, documenten, post. En ik heb nog niet verteld dat we inmiddels wachten op een stroomaansluiting in ons nieuwe appartement. Maar ik vind dat ik nu genoeg heb geschreven.
Soms is het leven niet zo fijn niks geen rozengeur en maneschijn Alleen maar leed en pijn kon het maar anders zijn
toch leef ik met plezier en geniet op mijn manier met hindernissen en obstakels hoogtepunten en mirakels
Het leven maak ik fijn zonder moeten en haasten met klanken en woorden en warme akkoorden
