Chapter two: The travel

De dag begon om 5 uur s’ochtends en eindigde voor mijn gevoel 2 dagen later. Het was een lange reis en ging niet zo soepel als verwacht. Ik werd zoals eerder genoemd gebracht door mijn schoonmoeder en twee beste vriendinnetjes Vera en Madelief. Het was super fijn dat ze mee gingen en mij hielpen met alles. Ze mochten zelf mee tot het inchecken van mijn bagage. Daarna moest ik helaas gedag zeggen en ik moet zeggen dat viel mij toch wel zwaar. Het besef kwam gelijk toen ik weg liep, dat ik vanaf nu alles zelf moet doen. Het is spannend maar ook erg leuk om een nieuw avontuur helemaal alleen aan te gaan. Ik kwam heel snel door de security (er was gewoon geen rij) en mijn paspoort check ging ook super snel. Daarna ging ik naar mijn gate en later kwamen ook de 2 jongens van mijn school daar aan die ook naar San Jose gaan. Ik kende de jongens nog niet, maar ze zijn erg aardig en het was fijn om iemand te hebben om mee te praten.

Eenmaal in het vliegtuig zat ik naast een hele aardig jongen uit Texas, alleen hij was best wel ‘lang/groot’. Dus het was Ietsjes krap. Maar de vlucht was erg prettig en eigenlijk heb ik bijna alleen maar geslapen en 1 film gekeken. Het eten vond ik niet zo lekker, maar ik had toch niet veel trek. De eerste stop was Minneapolis en daar werd ook onze visa gecheckt. In de rij maakte we er nog wat grapjes over, maar uiteindelijk kon ik er niet meer om lachen. Ik mist namelijk een document (de DS-2019) die je geprint mee moet hebben. Ik had hem alleen maar op mijn telefoon. De officier was ook erg gemeen tegen mij en dreigde zelfs dat hij mij terug naar huis kon sturen. Uiteindelijk nam een andere officier mijn paspoort mee en moest ik wachten in een wachtruimte voor mensen die problemen met hun visa hadden. Ik was zo bang en gestresst en wist niet wat mij overkwam. Ik had daar een uur moeten wachten tot ik eindelijk geholpen werd. Gelukkig na een gesprek met een andere officier mocht ik toch door. En het gekke is dat 1 van de jongens ook zijn formulier niet geprint mee had en hij werd wel gewoon gelijk door gelaten. Het ligt er dus echt aan wat voor officier je krijgt bij de visa check.

Na 5 uur lang wachten konden we boarden voor de vlucht naar San Jose! In de 5 uur wachten had ik lekker sushi gehaald voor mij zelf en de luchthaven van Minneapolis ontdekt. Helaas zat ik wel naast een stinkende oude man in het vliegtuig. Gelukkig was het maar 3 uurtjes vliegen. Ik probeerde ook wakker te blijven, zodat ik vast in het juiste ritme zat. Het was een rot vlucht, maar uiteindelijk waren we aangekomen in San Jose! Met landen had ik wel heel erg last van mijn oren en 1 oor krijg ik tot de dag van vandaag niet open. 

De koffers kwamen ook super snel en ik had zo een Uber geregeld naar mijn verblijf plaats voor de komende 4 maanden. Het was maar 14 minuten rijden naar het International house en de deur werd ook gelijk vrolijk voor mij open gedaan. Iedereen was super enthousiast en hielp mij gelijk. Ik was echt verrot en probeerde zo vrolijk mogelijk terug te doen. Ik werd naar mijn kamer gewezen en was gelijk uitgenodigd om naar de ‘coffee night’ te komen. Coffee night is een avond dat een groep van het huis iets organiseert. Het mag alles zijn, van een wellness avond naar een spelletjesavond. Ik voelde me helaas niet helemaal op mijn gemak nog en koos ervoor om lekker om mijn gemakje mijn spulletjes uit te pakken en mijn kamergenoot te leren kennen. Ik ben zo ontzettend blij met mijn ‘roommate’. Haar naam is Hannah 21 jaar en komt uit Engeland in de buurt van London (Winchester). Het klikte gelijk super goed, alleen ik was zo moe dus we gingen al best snel slapen allebei. Zo eindigde mijn eerste dag van mijn nieuwe avontuur en ik kijk uit naar wat komen gaat!