We beginnen september in Griekenland en wel in Athene.
In 2023 had ik een paar tickets naar Athene die we niet hadden benut, dus hadden we nog een tripje tegoed. We hadden toen al besloten dat het Naxos moest worden bij een complex dat werd gerund door een collega van mij en haar man. In een jaar gebeurd veel dus ook zo met mijn collega, ze scheidde van haar man. Beetje vervelend, maar de afspraak bleef staan. Om dit verhaal niet te lang te maken hou ik het kort. Wij dachten een 6 persoons appartement te krijgen, maar het was feitelijk voor 2. Wij hadden Petra en Edwin uitgenodigd om bij ons te onthaasten…. Hahaha Ook dat verhaal hou ik kort. Met best wel wat omwegen waren we uiteindelijk met elkaar op vakantie. Niet in hetzelfde appartement, niet met dezelfde vluchten. Maar goed wat hebben we in een kort weekje lekker kunnen genieten.
1 september ons appartement in Naxos met prive zwembad. Wat een luxe.1 september spelen met de zelfontspanner.2 september bij de tempel van Apollo met Edwin en Petra. Een mooi begin van een leuke vakantie.4 september lekker touren met Edwin en Petra. Wat een genot.4 september fantastische tochten met Edwin en Petra gemaakt.4 september mooie zonsondergang.4 september zemmen in de zee. Wat is dat water warm.8 september ook bootje varen vindt Jeroen leuk.8 september zwemmen in de grotten, bij een zeer geslaagde vaartocht. (was echt 8 september)8 september groepsfoto.
Na deze heerlijk week, weer terug in Portugal bij Amber en de dieren en dan wordt het snel 13 september en ben je plotseling 58 jaar. Nog twee jaar en je bent zestig Jeroen. Dat pshygologische getal is nu toch dichtbij. Toen we aan ons Portugese avontuur gingen denken was het Corona en was je nog maar 53 en leek alles nog ver weg te liggen dat je zestig zou zijn. En toch ben ik trots dat we de stap hebben genomen. Iedere dag zitten we nu nog op ons balkon, maar wel met een glimlach. Ja natuurlijk zou ik iederen hier willen hebben. Ik zou zo graag mijn vader dit willen laten zien. In Corona tijd was ook mijn moeder beter ter been en dacht je dat ze met gemak hierheen kon komen en nog een beetje kon wandelen. Maar de tijd corrigeert dit en maakt het anders. Maar anders is niet onmogelijk, met aanpassingen kun je er nog best iets van maken. En nu droom ik dat ons huis af is en mijn moeder aan de rand van het zwembad ligt op een ligbed. En met de rolator sjees je met gemak door de winkelcentra’s en shopping malls. Dus zetten we daarop in.
13 september tja.13 september 2024 – 1966 = 58 echt dat voel je niet, maar die cijfers zijn wel confronterend.13 september Verjaardagsdiner bij NuMa. Corvina gegeten.13 september mijn verjaardagscadeau een replica (digitaal) van de krokodil zoals Marklin hem maakte net na de oorlog.
Oorspronkelijk was het model van de Krokodil in H0 al in 1936 gepland en zou het onder artikelnummer CCS 700 op de markt worden gebracht. Maar het bleef – niet in de laatste plaats vanwege de omstandigheden toentertijd – bij een prototype. Dit prototype, dat sinds lang in het Märklineum te bewonderen is, was oorspronkelijk in een het archief van Märklin in de legendarische “Turmzimmer” opgeslagen. Replica van het eerste prototype van de Krokodil in spoor H0 dat Märklin in 1936 vervaardigde. Onderstel en opbouw van zinkdrukgietwerk. Beide draaistellen aangedreven door middel van blinde assen en koppelstangen. Aangezien het een replica van het originele prototype betreft, moet bij gebruik op de modelbaan gecontroleerd worden of het profiel van de vrije ruimte groot genoeg is! Rijrichtingsafhankelijke frontverlichting, ook analoog in bedrijf. Verende dakstroomafnemers zonder elektrische functie.
14 september De badkamer.14 september onze keuken, de eerste plavuizen liggen.14 september de achterzijde vordert nu met het zwembad.16 september een begin gemaakt van mijn kersttreinplank.19 september diner bij Ferragudo Terrace met onze buurvrouw Gabriella.23 september we blijven trouw idere dag na het werk trainen.22 september touren lang Silves en de stuwdam.26 september Kopenhagen voor mijn werk. Moest daar een presentatie voor een grote groep klanten doen.29 september fantastich weekend met de Lionsclub Voorne Putten gehad. De moeite waard om voor naar Nederland te komen.29 september vroeg verjaardagsdiner voor mama bij de Hoecksack.
In augustus moesten wij weer aan de arbeid. Amber haar Ricardo zou een paar weken komen en zou ons weer goed bezighouden met de mooiste plekjes te laten zien en proeven. Gelukkig kon Amber er ook met onze auto erop uit om lekker met Ricardo te genieten. Om niet constant op onze lip te zitten hadden ze ook nog een appartement voor een weekje gehuurd om een beetje privacy te hebben. Zo hadden ook Jasperina en ik weer een beetje privacy. Haha.
1 augustus, we openen de maand met Club Nau en Sushi. Hoewel we het steeds minder gezellig vinden worden. Ze hebben genoeg klandizie en je wordt niet meer erkent als vaste gast.5 augustus, de achterkant bijna klaar met instaleren van de kozijnen.6 augustus eten bij Lusana, en naar de Olympische spelen kijken naar Esmee Bobner (Zwitserland).9 augustus onze badkamer, hoewel we niet de douche zo willen, komt hij er eerst verkeerd in. Portugese regels.10 Augustus dagje strand bij Salema.10 augustus eten bij Gaspacho & Migas in Lagoa10 augustus ook dit mooie koppel at bij Gaspacho & MIgas in Lagoa. Een aanrader.11 augustus voorkant huis met de ramen erin.11 augustus zicht op het zwembad. Heel veel betonwerk in deze bouw.11 augustus, we moesten Ricardo frikandellen, kroketten en meer nederlandse snacks laten eten. 14 augustus, mooie foto’s bij maanlicht. Het diner viel in het water en we eindigden bij McDonald’s.17 augustus ook Ancora mocht niet ontbreken op ons lijstje van favouriete restaurants.18 augustus, we hebben op Faro, omdat we er toch waren om Ricardo uit te zwaaien, bij ALLE vliegtuigmaatschappijen onze verschillende koffers gepast. ALLEEN bij Transavia past de koffer niet en blijft steken op het handvat. Dus mag hij tegenwoordig (in Nederland) niet meer in de cabine. Het personeel in Faro was helemaal verbaasd en vertelde dat wij er zo door mochten met deze koffer. 18 augustus, bizar maar zelf bij Ryan air mag mijn koffer mee.24 augustus, de ouwetje spelen met de zelfontspanner. Maar ze kunnen beter in de sportschool gaan spelen. Oh ja dit was Aljezur.25 augustus voorkant huis26 augustus we kunnen er een klap op geven. Amber is officieel geslaagd. Poeh wat zijn we trots en wat waren we blij dat we het met haar konden vieren! Amber is hier zo mooi. De emotie is van haar gezicht te lezen. Fotografie is mooi!27 augustus wij nemen waarschijnlijk bouwen in Portugal te letterlijk, maar we wilde ook gewoon ons gelijk hebben om te laten zien dat het kan. Leuk maar soort van tevergeefs, omdat ze eerst gaan bouwen zoals zij willen en dan pas naar ons luisteren. Frustrerend en onbegrijpelijk.30 augustus, als je in ons appartement logeert is dit een soort ritueel. 30 augustus, als je slaagt moet je bij NuMa eten!31 augustus vliegen we naar Rotterdam om daarna naar Schiphol te gaan om weer naar Griekenland te vliegen. Konden we nog even een schop tegen de deur geven in Brielle.31 augustus een tussenstop van echt maar een paar uur. Maar wel even het verfwerk op de foto gezet. Ziet er mooi uit!31 augustus vliegen we in de avond naar Athene om daar een nachtje te slapen voordat we naar Naxos zouden gaan voor een korte niet Portugese vakantie.
Dit was ook weer een drukke maand. Door de relatiebreuk van Amber met Niels, moesten we toch een moment gaan kiezen om niet meer het Prinsenkwartier onder te verhuren met alle risico’s van dien. Omdat ik met mijn arm niets kon verrichten en we ook nog eens oppas voor de dieren nodig hadden (Leica was op 22 mei geopereerd en konden we niet achterlaten bij onze oppas), hadden we bedacht dat Jasperina in Portugal moest blijven en ik dan maar als een soort coordinator de oplevering moest begeleiden in Brielle.
Dat klinkt makkelijk maar, het opzeggen van de huur is niet eenvoudig. Zouden we gewoon opzeggen dan moest werkelijk het hele appartement leeg. Behang eraf, laminaat eruit en geen gaatje in de muur. Gelukkig wilde de dochter van een buurvrouw ons appartement. Dus hebben we daar op ingezet en duimen gedraaid of zij zouden worden geaccepteerd als huurders. Zonder Martijn waren wij nergens geweest. Uiteindelijk zou er een voorinspectie zijn en dan nog een na inspectie. Beide inspecties kon ik niet aanwezig zijn. Gelukkig was Martijn er voor ons. Uiteindelijk kwam het erop neer dat de hele actie op 1 dag moest gebeuren en dat zou namelijk 1 juni zijn.
Uiteindelijk hebben we een oproep aan alle mogelijk familie en vrienden gedaan om te helpen. En uiteindelijk konden we een busje via Frans lenen, en zaken naar de Geuzenstraat brengen, de stadswerf en nog in de garage van Martijn. Daarnaast het appartement schoonmaken. Het is echt bizar maar het is wel allemaal gebeurd. Ook dit was overweldigend. Er was een hoop voorwerk, waar Martijn een grote rol speelde, maar ook iedereen die er die dag was hebben echt zoveel werk verzet. Nelus zou het “schoon” opleveren. Tsja dat je dan je nep plakwimpers in een bakje achterlaat is best wel schoon toch? Wat zijn Martijn en ik toch gezegend met onze ouders die wel een goed voorbeeld hebben gegeven. Van opruimen tot verhuizen en begrip voor je medemens hebben.
Het weekend was een bliksembezoek en ik was dus de maandag erna alweer terug in Portugal. De zomer heeft zich aangemeld en het weer bleef alleen maar mooi, warm en lekker. We hebben genoten van de vele restaurants en tegen het einde van de maand zou Amber naar ons komen, maar eerst zou ik voor mijn werk nog naar Istanbul vliegen. In de tussentijd zien we het huis vorderen, maar de volgorde van bouwen blijft een raadsel. De Portugese slag.
1 juni Prinsenkwartier opleveren, met hulp van zoveel lieve vrienden. 1 juni het appartement spik en span opgeleverd. Tjonge wat een werk verzet in een dag.7 juni eten bij Salga in Ferragudo8 juni heerlijk gegeten bij NuMa9 juni voorkant huis. Klaar om nog meer te pleisteren.9 juni een rit door de bergen en lunch op de rotsen bij Zambujeira do Mar11 juni inspectie huis, muren zijn wit gepleisterd. De Portugese manier van bouwen blijft ons verbazen.16 juni een bloemetje bij papa gebracht. Wat is het toch mooi.16 juni als echte Duitsers op papa zijn verjaardag.17 juni een verrassing we krijgen een prachtig park bij ons huis. Leica zal blij zijn. Als er maar genoeg takken liggen.27 juni een weekje Istanbul. Same met mijn collega uit Athene. Fotis Georgakopoulos.30 juni Amber is bij ons. Schnitzel eten bij Biergarten en naar Ronaldo kijken!
April beginnen zonder 1 april is niet mogelijk. Het was de reden dat we in maart in Brielle waren. 1 april vieren was als vanouds alleen zonder Amber, die was al in Barcelona. Het weer was mooi, de dag was snel voorbij en we hadden een geweldig Geuzenmaal thuis op de Geuzenstraat. Deels door ma en een groot gedeelte door Martijn. Ik weet dat we de avond muzikaal afsloten en lekker Hollands!
April is normaal een maand waar je gaat merken dat de zomer eraan komt. Dagen van 29 graden zijn normaal, de avonden nog te koud om in een t-shirt te lopen. Maar wat een weer. De hele maand was heel veel uit eten, gewoon omdat het zo mooi was om buiten te zitten. Ook in de weekenden nog mooi weer om te wandelen en te fietsen. Zo ook op 13 april, we deden een mooie rit naar Silves, waar we lekker wat hebben gegeten en gedronken. De rit via Estombar langs de wijngaarden en ook zo weer terug is geweldig. Stom om te vermelden maar wel eerlijk, af en toe de helling af harder dan 40km was heel gewoon.
Toen we eenmaal terug waren in Portimão wilde we nog even over de boulevard fietsen en even kijken of een specifiek restaurant open was. Niet dus. Maar weer verder fietsen totdat ik op het fietspad op de boulevard twee tegemoet komende stepjes aankwamen. Ik ging uit beleefdheid opzij, fietste niet hard misschien 15km p/u. Maar op het moment dat ik terug op het fietspad wilde gaan was een soort randje van 5 cm net genoeg om mijn voorwiel te laten blokkeren waarbij ik voelde dit gaat niet goedkomen, en voordat ik het wist werd ik met fiets en al gelanceerd waarbij ik met een harde klap op mijn linkerschouder terrecht kwam. Aanvankelijk dacht ik aan een schouder uit de kom, maar al snel voelde het niet goed en een circus werd opgestart. Ambulance, veel mensen en veel meer. Wat ik niet bewust meemaakte is dat Jasperina ook onze vrienden (tevens makelaars, Paulo en Sonia) gebeld had. Dus beide stonden binnen no time bij ons en waren als hulp ter plaatse om alles in het Portugees goed te vertalen. Sonia is constant bij Jasperina gebleven. Ik werd afgevoerd via de Bombeiros (brandweer) ambulance naar het publieke ziekenhuis. Deze broeders mogen alleen eerste hulp verlenen en deden bij mij de nodige stabilisatie.
Eenmaal in het ziekenhuis krijg je een soort entree bandje met een kleur die de ernst van de zaak aangeeft. Je komt in een zaaltje te zitten met allerlei eerste hulp gevallen, dronkaards, drugverslaafden, gillende oude mensen die aan een infuus zaten. Ik moest wachten dat is alles wat ik te horen kreeg. Tot op een gegeven moment iemand zei dat ik foto’s moest laten maken in de rontgen ruimte. Dit was al meer dan 2 uur later. Tot die tijd heeft niemand mij aangekeken (in de ogen), niemand gevraagd “gaat het””, “wilt u iets drinken”? Op een gegeven moment mocht ik foto’s laten maken. Eerst gingen ze ervan uit dat ik wel de weg wist. Niet dus, er liep dan uiteindelijk iemand met me mee en plaatste me voor de deur van de rontgen ruimte. Daar stond ik dan, met pijn, infuus aan de arm. Zonder enige hulp moest ik zelf mijn tshirt uit doen (gelukkig een wijde) en er werd een foto genomen. Toen mocht ik weer terug naar de plaats waar ik vandaan kwam. Hoe? Zoek het maar uit.
Eenmaal terug wilde ik weer op het bed gaan liggen waar ik lag. NEE, hup in de wachtruimte op een plastic stoeltje wachten tot de doctor mij zou roepen. Inmiddels had Sonia Jasperina naar het ziekenhuis gebracht en Sonia zou voor ons Leica uitlaten. Het begon al langzaam donker te worden en volgens mij was het rond zes uur (nog geen eten en drinken gekregen, maar Jasperina had wat water en iets ander meegenomen). De doctor vertelde dat ik een breuk had en dat een operatie wel nodig zou zijn. OK. Wanneer? Nou over een week of twee zou er wel plek zijn. OK. Wat doen we in de tussentijd? Nou gewoon thuis wachten. Nou onze broek zat inmiddels op de knieën. Dus zeiden we dat we particulier verzekerd waren, maar om daar gebruik van te kunnen maken moesten we eerst een papierwinkel tekenen om ontslag te krijgen. Dus Japerina moest mij gaan chauffeuren naar Alvor het particuliere hospital.
Het was inmiddels acht uur en aangekomen bij HPA (het particulier ziekenhuis) mochten we daar ook een paar uur wachten en af en toe een gesprek met zusters en broeders die een soort intake en inventarisatie maakte. Ik moest wachten tot de arts er zou zijn. Die kwam volgens mij rond tien uur. Die heeft mij onderzocht en besloten dat er een MRI scan moest komen. Dus naar de afdeling waar die plaatsvinden en weer wachten. Rond de klok van twaalf weer bij de arts die vroeg of ik geopereerd wilde worden of dat ik gewooon verder wilde leven met een lichte beperking? Nee ik wilde een operatie. Nou dat kon de volgende dag om drie uur ‘s-middags. Fijn dus. Moet ik dan nu in het ziekenhuis blijven? NEE, morgen rond 12 uur moest ik mij melden en dan mocht ik na de operatie een nacht blijven. Een berg pijnstillers en dan tot morgen!
Bij de uitgang moesten we ons nog melden voor de opname de volgende dag. Mooi. Weer een papieren tijger van handtekeningen voorzien. En voordat ik de deur uitging, moest ik wel €6,700 afrekenen. Pinnen mocht. Ja maar ik kan niet zoveel pinnen en ik heb geen idee hoe ik dat kan verhogen op mijn app. Een bankoverschrijving mocht ook, maar moest wel aantonen dat het was uitgevoerd. Gelukking kon ik dat allemaal en dat zou voor Jasperina allemaal een stukje moeilijker worden. Hup naar huis, op naar een pijnlijke nacht.
Eerst even om 1 uur in de nacht naar McDonald’s want we hadden sinds Silves niks meer gegeten. Ook dat werd een fiasco, want een McDrive in Portugal on 1 uur ‘s-nachts betekend dat ze geen Engels praten, de kwaliteit niet de kwaliteit is (als je van kwaliteit kan praten) zoals in Nederland. Dus koude friet, koude hamburger en naar huis.
Hierna volgt een lange nacht, pijn en het besef dat je met een arm niet veel kunt. Jasperina werd direct als mijn persoonlijke zuster gebombardeerd. Wassen, aankleden, toiletteren overal heb je hulp nodig. Heel zwaar en heel veel bewondering voor Jas, maar ook naar alle verplegers die dit dagelijk doen!
De opname en de operatie gingen best goed en alles heel gecontrolleerd. Ja veel wachten, maar dat is iets Porugees en heeft niks met ziekenhuizen te maken. Wel een ding om te melden, voor alle opnames moest ik weer bergen met documenten tekenen, maar ook eentje die bijzonder was, zodra ik uit bed zou willen was het verboden dit zelfstandig te doen, dat moest onder begeleiding. Doe je het zelf dat vervalt alle verantwoordelijkheid van het ziekenhuis. OK…. Sounds easy.
Na de operatie terug in mijn kamer, kwam Jasperina. In de morgen kreeg ik ontbijt, alleen hadden ze niet in de gaten dat je met een hand niet een broodje kunt smeren. Maar uiteindelijk een yoghurt op. Alleen Jeroen heeft zijn ochtendritueel. Maar naar een toilet gaan mocht niet. Op de bel drukken…. Wachten. Portugees wachten….. Wow dat duurde anderhalfuur dus. Naar het toilet met een broeder. Dat was voor mij een ervaring. Mocht wel mijzelf ‘doen’. Want hierna kwam er een douche ritueel. Geen details nodig, maar iets wat ik niet zal vergeten.
Hierna was het naar huis gaan en 15 april was ik overgeleverd aan zuster Jasperina. Dat zijn echt een paar zware weken geweest. Jas moest mij wassen, aankleden, autorijden, etc. Maar na een poosje durfde ik al iets meer, maar ik weet dat de maand april Jasperina nog mijn chauffeuse was. Ik kon wel werken, typen lukte en met wat fysiotherapie moest ik ook bewegen.
Een week later kwam mijn collega Lloyd met zijn vrouw Melissa op vakantie in Ferragudo en hebben we op een gegeven moment een mooie dag in de Monchique gehad en daarna bij Numa uit eten. Dat zijn dan kleine dingen die het leven op dat moment mooi maken. Ik heb mij toen en nu nog steeds beseft dat dit sinds mijn vliegtuigongeluk toch wel de tweede keer is dat ik een engeltje op mijn schouder heb gehad. Tien centimeter verder met mijn hoofd en ik was er of niet meer geweest of had echt in een rolstoel beland. Zo emotioneel als ik ben doet dat iets met mij. Dat is niet anders, maar dat bewijst alleen maar dat je moet leven. “Dream as you will live forever, live as if you will die today” (James Dean)
Tegen het einde van de maand durfde ik al een beetje te rijden. Zeker met de BMW (automaat) ging dat goed. Het weer begon steeds mooier te worden, dus was het tijd om te shoppen en de kasten nog voller te krijgen met nieuwe kleren en schoenen.
1 april de reden van ons bezoek aan Brielle5 april onze terugreis naar Portugal, overnachten in San Sebastian en ik kan zeggen de reis was best voorspoedig en nog ruimte om even over het strand te lopen. (baard eraf)6 april 12 uur rijden en er nog best wel fris uitzien. Ook Leica, niet de auto.6 april thuis. Gelijk de auto maar even gewassen. Er zaten best wel wat lijken op de voorkant.6 april een maand te vroeg, maar Jasperina heeft van de kinderen, ma en Martijn dit mooie kunstbloemen boeket met vaas gekregen. Heel erg blij mee. En dat via nicht Leona!7 april, een van de vele foto’s met eten en drinken die ik je allemaal maar bespaar, maar dat we veel buiten de deur eten is duidelijk.10 april ons achterterras12 april uitzicht dakterras. Rivier de Arade, Portimao en een stipje zee.13 april. De dertiende ja wat een dag/nacht.13 april dit zijn de resultaten van de scan. behoorlijk verbrijzeld. 19 april konder er al de hechtingen eruit. Maar Jeroen houdt daar allemaal niet zo van. Die mooie sokken zijn niet voor 1 april maar om trombose te voorkomen.20 april de voorkantLloyd en Melissa op bezoek28 april shoppen en zeker wel verdiend. Jasperiina heeft het niet makkelijk gehad met die patient in huis.
Tijd vliegt. Gelukkig maken we genoeg foto’s om terug te kijken. Maar tijd om onze blog te updaten….
Slechte zaak en ik schaam mij. Ik weet dat we natuurlijk 1 maart naar Brielle gingen en in april weer terug waren, maar er is in die tijd zoveel gebeurd, dat ik nu pas weer een beetje energie heb om dit stuk weer up to date te maken. Dus wees gerust er komt meer, maar eerst even januari samenvatten. De foto’s zeggen genoeg.
Amber bracht ons een verrassingsbezoek op 3 januari.Ons huis op 5 januari.Eten bij Club Nau is niet een straf.
tekst
Ook ik hou ervan!Onze baywatch dochter. Zwemmen op 6 januari en Leica mee.
Amber had even tijd om een bliksembezoek te brengen. Tot genoegen van ons en we hebben enorm genoten, zo ook de dieren die heel blij waren met een hele grote mand in de woonkamer waar Amber in sliep….
7 januari Berto7 januari mooie momenten bij Ponta Piade7 januari mooie momenten bij Ponta Piade
Dan weer een moment van afscheid, de blik van Leica zegt genoeg.
Amber is weer naar Nederland 10 januari.
Benagil, daar komen we vaak
Drankje in Benagil 18 januari14 januari Benagil, maar dan wat langer geleden.
Dan zit je te eten in Benagil en dan zoek je foto’s van Benagil en dan besef je al hoe lang je al op dit plekje komt. Hans en Lars Schrederhof waren ook regelmatige bezoekers.
16 Januari ons huis.17 januari, Peppi onze kat met meerdere levens.24 januari voor werk naar London.Leica heeft het in de winter het meest naar haar zin buiten. 27 januari27 januari ons huis28 januari een mooie wandeling bij Alferce.Mooie hangbrug, wel een flinke wandeling.Na een fikse wandeling een visje eten bij Club Nau. 28 januari.28 januari Praia grande Ferragudo.
Onze makelaar stuurde een berichtje dat als we ons koopcontract willen bekrachtigen we naar de notaris moeten om onze handtekening legaal te verklaren. Dit is mede nodig omdat indien we ons lapje grond nog niet hebben verkocht, we bij het opleveren van het huis eventueel een overbrugging bij de bank kunnen gebruiken.
Een Jaspilatie
Elk blaadje van het contract moest door de notaris erkent worden, gezegeld, genummerd en geparafeerd. Ja ja en weer een paar euro’s minder.
Zegel.Een plakplaatje van de notaris.
Maar uiteindelijk op de dag dat Victor en Madeleine de sleutel van hun huis in de Nieuwstraat kregen, 3 oktober 2023, tekende wij om 18:15 het eindelijke contract. Nu nog even wachten tot de bouw klaar is 😍😜
We begonnen de reis met deze grond. De droom was in Ferragudo te gaan wonen. Wanneer was eerst als we ooit met je pensioen zijn, maar door COVID-19 werden de plannen anders. Nu genieten, nu het nog kan. Het klonk ongelofelijk we kochten de grond van de burgemeester van Ferragudo, die het eigenlijk ooit voor zijn dochter kocht, maar die wilde uiteindelijk helemaal niet in Ferragudo wonen.
Dus hoe makkelijk zou het zijn een huis te tekenen in de stijl van de straat. Getekend door de burgemeester, want die was tevens architect. Dat moet toch de papiermolen in Portugal bespoedigen?
Helaas ging dat laatste niet op pas vorig jaar (2022) november was er een OK op onze plannen. En dan moesten we nog wachten op de aannemer, die inmiddels 50% duurder was geworden. Dan zouden we misschien ergens in 2027 wel een huis hebben.
Nou ons budget was niet met 50% toegenomen en we hebben eigenlijk geen zin zolang te wachten. Vanaf afstand volgende stappen nemen was ook geen optie, dus “on-site” zijn is een must als we echt iets willen. Doordat we een telefoontje waagden naar een bekende makelaar kregen we plots de optie om in mei voor een jaar minimaal in Portimão te wonen, notabene in zijn appartement dat te koop stond. Dus de plannen wijzigde zich, we gaan er wonen en “op ons gemak” kijken naar iets anders en ons stukje grond verkopen.
Nou 22 juni waren we hier dus permanent met Leica, Berto en Peppi. Het is nu 12 augustus en we hebben al een tweede huurappartement gehuurd waar we 1 oktober in kunnen trekken, zo goed als zeker een voorlopig koopcontract getekend voor een huis in Parchal, het dorp dat aan Ferragudo vast ligt.
Onze grond hebben we via EXP te koop gezet met hulp van Paulo en Sonia (beide makelaars bij EXP realty group). Paulo kennen wij nog van een aantal jaar geleden, een rustige en bekwame man. Zij hielpen ons al in de eerste week toen we een geweldig penthouse te koop zagen. Zij hielpen ons met investeringsadvies en berekende de waarde. Zo ook de waarde van de grond. We hebben eigenlijk besloten om zoveel mogelijk onze zaken met hun te doen.
Rua de Pé do Cruz
Ook via Paulo hebben we een huurappartement gevonden dat we ook hebben overwogen om te kopen als investering en te overbruggen, maar dat durfde we niet. Het mooie daar is dat ze nog opgeleverd moeten worden en dus alles nieuw is. Nog beter is de grote garage die erbij zit. Dat is weer een ander verhaal. Helaas is de huur enorm hoog, maar dat moeten we dan voor “nieuw en luxe” over hebben.
Rua Rio Arade, Parchal
Er is en was geen noodzaak om nu al iets te kopen, maar wat heel duidelijk was is dat we zo dicht mogelijk bij (het liefst in) Ferragudo wilde wonen. Maar iets bestaands is enorm duur en niet naar ons zin of behoeft opknappen. Dat wilde we niet. Iets anders kopen dat nog gebouwd moet worden duurt minimaal 24 maanden. Zelfs wat we nu hebben gekocht heeft een risico. Wel weten we dat we in tien minuten op de fiets op Praia Grande zitten of in het centrum/winkels bij Portimão. Hier hebben we een “rijtjeshuis” wat we nog naar onze hand kunnen zetten.
