We zijn verhuisd! Veel mensen feliciteerde ons met de verhuizing veel geluk etc. Allemaal lief bedoeld en wordt ook als welkom ontvangen. Maar ja de reden is dat we naar Portugal gingen, was om ons stukje grond te verkopen, iets te vinden dat minder hoofdpijn en stress zou geven en niet onbelangrijk, iets wat binnen ons budget zou blijven. Onze missie is geslaagd als we in het huis dat in aanbouw is zitten.
Dus toen we die knoop doorhakte om in Portugal te wonen hadden we een huurovereenkomst met de huisbaas. Voor een jaar, maar wij dachten misschien kunnen we wel wat langer blijven. We betaalden de huur een jaar vooruit, om een band van vertrouwen te hebben en zo je een stukje zekerder te voelen.
Een maand voordat we uit Nederland vertrokken vertelde de huisbaas dat hij het appartement verkocht had en met de vraag ”kunnen jullie er niet eerder uit?”. Ik weet dat Jasperina en ik hier best wel gestressed door werden en we een soort middenweg hadden gevonden om er per 1 februari uit te gaan in plaats van eind mei. Wat er uiteindelijk met je hersens gebeurd is dat er een zaadje in je hoofd zit dat constant fluistert “op tijd een ander appartement zoeken”.
Dus eigenlijk waren we naast ons stukje grond, je settlen in Portugal, je auto’s op Portugees kenteken krijgen ☹, etc, etc, metnog meer dingen bezig. Je moet plotseling om je heen kijken om toch iets anders te kunnen huren. En dat je dat binnen een week voor elkaar krijgt mag nu wel duidelijk zijn? De wens was nu ook wel om het meer met een onbeperkte contractduur te hebben. En ja wat is onbeperkt? Elk officieel huurcontract heeft wel een escape clausule en hier in Portugal ben je niet zo beschermd als huurder zoals in Nederland.
Uiteindelijk zijn we nu dan wonende op Rua do Pé da Cruz en is de huur aan Rua Maria Isabel Xavier de Fogaca per 20 november beëindigd.
Rua do Pé da Cruz is onze tussenstop.
Daar waar je in Nederland even on-line gaat en je verhuizing doorgeeft en heel veel andere zaken ook automatisch meeverhuizen, ja je raad het al, moet je hier naar de verschillende kantoortjes, zonder afspraak, in de rij en wachten.
Gelukkig had Jasperina uitgevonden dat de Câmara Municipal de Portimão van ’s-Ochtend 9:00 tot en met 16:30 open is. Dus wij na de lunch lopend naar het kantoor. En gelukkig hoor, drie mensen achter hun bureautje en wij melden ons netjes bij de beveiliger. Die begreep wat we wilde, riep naar een van de Gemeente ambtenaren. Die kon Engels en zei “je moet om 14:00 terugkomen, we zijn nu aan het lunchen”. Ja maar zei Jasperina ‘op het internet staat dat jullie heel de dag open zijn?’, “ja dat kan het internet wel zeggen maar als wij lunchen of er is iemand ziek dan beslissen wij wanneer we mensen helpen”. ‘Ja maar wij werken ook en moeten toch een beetje weten wanneer we kunnen langskomen?’, “Iedereen werkt, u kunt ook van te voren bellen…” (tsja die ervaring hebben we al, bellen werkt niet, als ze iemand helpen nemen ze niet op. Behalve als jij daar zit dan gaan ze uitgebreid een telefoonconversatie voeren….). Dus wij konden onverrichte zaken weer naar huis. Ja we noemen ons tijdelijke stulpje al huis.
Uiteindelijk waren we natuurlijk om 14:00 terug bij de Gemeente. De situatie ter plekke identiek dan een uur daarvoor, maar we mochten doorlopen. Zevenentwintig minuten later stonden we buiten en vijftig euro armer. En we moeten nog terugkomen, want de burgemeester moet nog een handtekening op de documenten zetten. Dat kan nog wel drie werkdagen duren. O ja, om ons adres voor het belastingnummer (NIF) en ons social security number (NISS) te veranderen, moeten we nog even langs het belastingkantoor en de Seguranca Social. Ook daar moeten we nog “even” een tussenstop maken. Misschien weer zo’n belevenis.
