Wij wisten dat mei een bijzondere maand zou worden. We hadden al voordat ik mijn ongeluk had een weekend naar Barcelona geboekt. Twee redenen: – Amber bezoeken op haar stage; – Jasperina’s verjaardag vieren in een twee sterren Michelin restaurant in Barcelona.
Maar voordat dit zover was belde meen ik op 1 mei John Hoenderkamp en zijn vrouw Cathy ons op. “Hoi wij zijn in Evora hebben jullie zin en tijd om vanavond af te spreken en een hapje te eten?” Uh, John Evora is toch wel 2,5 uur rijden vanuit de Algarve….
Een uurtje later belde John terug. “Jeroen wij slapen morgen in Portimão, kunnen we dan afspreken?”
Dit zijn dan van die waanzinnige momenten waar je spontaan gelukkig van wordt!
We rijden met regelmaat langs het huis in aanbouw en dan eindig je zomaar op het strand. Het sporten stond wel vanwege de arm stil. Wel heb ik drie keer per week een uur fysiotherapie en daar zie je langzaam progressie. Nog altijd langzamer dan je zelf wilt.
In mei zie je dus al de strandbedjes komen en zijn er echt dagen die voelen als hoogzomer. In Alvor is het ook nog eens prettig dat daar bedden met windschermen zijn. Een aanrader.
Barcelona 17-18-19 mei
Jasperina jarig, Amber zien, Barcelona zien. Wat een feest! Met de BMW voor het eerst een lange rit rijden. Heel eerlijk gezegd zou mijn linkerarm nog niet zelfstandig kunnen reageren in een noodsituatie, maar zolang ik het stuur vast heb gaat het zeker goed en relaxed. Op vrijdag reden we heen en maakte we ook kennis met de slechte snelwegen die Spanje heeft zeker rond Sevilla. Een ware crime. Maar al met al leuk om zo eens naar Barcelona te gaan. Maar volgende keer is het vliegtuig toch handiger en sneller en misschien zelfs goedkoper.
Wat was het mooi om Amber te zien. En wat waren (zijn) we trots hoe ons kleintje zelfstandig in Barcelona woont en haar eigen boontjes dopt. De ervaring die ze in Amerika en ook in Barcelona opdeed bepaald hoe ze haar leven gaat leiden. Een goede focus op wat de wereld heeft te bieden, de culturen die in ieder land en in ieder bedrijf zo anders zijn maken haar straks sterk. Zoals gezegd we zijn trots op onze kinderen en trots op onszelf hoe wij ze vrij konden laten in het leven dat ze willen leven. Tijd om dat goed te vieren. Wij vieren dat steeds vaker met eten en laten ons graag verrassen. En dat hoeft niet altijd in sterren restaurants, maar het zoeken en uitproberen van restaurants is een ware hobby waar we ons goed bij voelen.
Cinc Sentits, een twee sterren Michelin restaurant wat ik 6 maanden van tevoren had geboekt moest het spektakelstuk worden op Jasperina’s verjaardag.
Op de dag zelf hebben we plekken bezocht in Barcelona die wij nog niet eerder tijdens vorige bezoeken hadden bezocht.
Met openbaar vervoer en heel veel lopen hebben we veel gezien. Zo ook de plekjes waar Amber komt tijdens haar verblijf in Barcelona.
Ik ga nog proberen een apart verhaal over Cinc Sentits te maken, maar ik MOET gewoon een impressie geven van deze geweldige belevenis. Voor ons geweldig, maar begrijp dat mensen ons voor gek verklaren dat je dit doet, maar vergeet niet het maakt ons gelukkig. En daar draait het om!
Dit was een avond om nooit meer te vergeten en we moeten een keer ons best doen om iets te vinden dat dit overtreft.
De dag erna konden wij nog naar Tarragona mijn oude collega en vriend David en zijn vrouw Jutta en kinderen te ontmoeten. Dat dit leuk was is een feit, maar dat ik ben vergeten foto’s te nemen omdat we elkaar zoveel te vertellen hadden. In de avond konden we nog met Amber sushi eten! (Amber moest overdag werken, maar deed ze vanuit onze hotelkamer in het Hilton)
Op maandag 20 mei zijn we op ons gemak terug gereden naar Portimão. In principe een rustige rit. Geen haast, het was een vrije dag, dus geen zorgen. Behalve het feit dat ik (maar nu ook Jas) mijn derde bijna dood ervaring had tussen Barcelona en Tarragona.
Zoals gezegd reden we eigenlijk rustig op de snelweg, cruise control op 110 km, naar huis. Totdat gewoon uit het niks een hele bijzondere situatie zich voordeed. Ik reed op de meest linkse baan en haalde op gemaak met 110 km/pu wat auto’s in en in een flits zie ik ineens een grijze Fiat 500 RECHT op ons afkomen. Dus in een split second stuurde ik naar rechts, met het geluk dat er niks naast mij zat. Ik keek recht in de ogen van een oude man, die in volle overtuiging oko 100 km/pu reed alleen wel op de verkeerde kant van de weg. In alle eerlijkheid was ik helemaal van de wereld. Kramp in mijn buik of er mensen achter mij ook zo veel geluk hebben. De onmacht dat je niet even iemand kan waarschuwen. En dan weer dat besef dat onze mooie weekend op een hele andere manier had kunnen aflopen. Ook nu krijg ik weer die kriebels in mijn buik, tranen in mijn ogen dat Jasperina en ik een heel ander weekend hadden kunnen eindigen. Wat een rare wereld. Wat een leven. Waarom werden wij gespaard terwijl we al teveel afscheid hebben moeten nemen van mensen die we nog zo graag bij ons hadden willen hebben?
Ik schrijf dit nu zo aan het einde van 2024, waarbij Spotify mij onlangs vertelde dat Engelbewaarder van Marco Schuitmaker op nummer twee staat van de meest gedraaide nummers van 2024. En ik zeg je oprecht dat dit alles heeft te maken dat ik mij kan spiegelen met de tekst van dat liedje. Waarom heb ik nu al drie keer een kans gekregen als er geen Engeltjes op mijn schouders hebben gezeten? Misschien allemaal heel wollig, maar dit is hoe ik het voel.
Terug thuis weer terug in het werkritme, maar het volgende weekend diende zich aan en ons favouriete restaurant NuMa, bestond 3 jaar en wij waren uitgenodigd dit te viereen als vaste klanten en inmiddels vrienden van Nuno en Manuela.
En dan kruipen we alweer naar het einde van mei. We beseffen ons constant hoe snel de tijd vliegt en hoeveel mooie moment wij beleven tussen het werken door.
