Einde van de maand zou Amber komen, maar precies dan gingen wij weg. Laten we zeggen: ook hier hadden we gerekend op een huis en op ruimte. Dus besloten we een paar dagen naar Nederland te gaan. En eerlijk? Dat was maar goed ook.
7 augustus Praia de Luz ZaZu Beachclub
In dezelfde periode was de hele familie van Vera op vakantie hier in de Algarve. Niet dat we er last van hadden hoor, integendeel. Het was beregezellig. Maar als je naar Praia da Rocha gaat en dan ook nog in een danstent belandt… tja, dan gaat Jas dansen. En dan ben je haar kwijt. Haha.
Schatjes
Maar achter die zonnige laag zat iets zwaarders. Victor kreeg min of meer de boodschap dat hij er alleen voor kwam te staan. Naast de heks die ons het huis verkocht kwam er nog een nieuwe heks bij, en deze heks was helaas de liefde van zijn leven. Zijn wereld stond op zijn kop. Onzekerheden denderden zijn leven binnen alsof iemand het licht had uitgezet.
En dan gebeurt er bij ons iets automatisch: als familie de Man zetten we alle zeilen bij. Want als iemand mijn kinderen pijn doet, doet dat mij pijn. Klaar. Dan gaan alle alarmbellen af, in Brielle, in Portugal, overal……… tijd voor actie. Punt.
We hebben alles op alles gezet om te kijken of we Victor in zijn huis konden laten wonen. Een enorme, ingewikkelde opdracht. Maar dankzij de ongelofelijk goede raad, kennis en hulp van Chris maakten we een kans. Wat boffen wij toch met zulke lieve mensen om ons heen.
Naast onze familiebanden hebben we inmiddels ook in Portugal vrienden voor het leven. Mensen die het zien als wij pijn hebben. Niet alleen om Victor, maar ook om ons eigen verhaal: dat eindeloze wachten op ons huis, de zorgen, de frustraties. En dan zie je hoe mooi het is als vrienden uit zichzelf de gemeente bellen, dingen regelen, ons vooruit proberen te trekken. Zo lief. Zó bijzonder.
Mooie moment bij O’Barril
Gelukkig waren er ook lichtpuntjes, energiegevers. Mooie momenten met hen, die je net dat beetje lucht geven dat je nodig hebt.
Op 20 augustus kwam Amber met haar vrienden naar Portugal, terwijl wij dus bewust even in Nederland zaten, om elkaar niet in de weg te lopen en om Victor een hart onder de riem te steken. Even snel wat familie en vrienden bezocht, kopjes koffie, knuffels, en toen weer terug naar onze Algarve.
In Portugal werden we opgewacht door Amber, maar ook door Esther (van Cocky en Chris), en Hans, Silvia en Kyra. Kortom: een drukte van jewelste. Eten, bijkletsen, bezoekjes ………..druk druk druk.
Buurmeisje in stijl ophalen, op verzoek van haar moeder.Sunset shoot
Gelukkig hadden we daarna nog wat echte quality time met Amber. Ik had een heerlijke papa-dochter dag met haar: Pastéis de Nata halen in Lagos en daarna chillen op het strand van Salema. Gewoon een blessing, meer kan ik er niet van maken.
Even langs moeder en KlaasFijn om even je eigen zoon vast te houden en te knuffelen
En eigenlijk schrijf ik al in september, maar hé … augustus mag best positief eindigen, toch?
Juli begon dit jaar met een huis dat gevuld was met vertrouwde stemmen. Mama en Martijn waren hier tot 7 juli, en vanaf het eerste moment voelden we hoe fijn het is om familie om je heen te hebben. Dat warme, vanzelfsprekende gevoel dat je eigenlijk pas merkt als het er weer even is. Je hoeft niet eens iets bijzonders te doen, het simpele feit dat je ’s ochtends samen koffie drinkt of op het balkon zit, maakt het al waardevol. Het blijft bijzonder dat drie uurtjes vliegen zo’n verschil kunnen maken. De afstand is groot, maar het gevoel juist intenser.
1 juli O Leão de Porches
Als we de foto’s terugkijken, lijkt het bijna alsof deze week uitsluitend om eten draaide. Ontbijtjes, lunches, etentjes… soms lach je er zelf om. Maar eerlijk gezegd: voor ons zijn dat die kleine geluksmomenten. Tafel vol, iedereen relaxed, gesprekken die alle kanten op gaan, dat is precies wat je onthoudt. En ik hoop dat mama en Martijn dat net zo voelen als wij.
2 juli “de vieze man” of voor Amada The Fisherman
Na hun vertrek viel alles eigenlijk meteen terug in het patroon dat ons inmiddels zo bekend is. Voor Jasperina en mij is het dan weer “business as usual”: werken door de week en in het weekend proberen te herstellen van alles wat er speelt. Maar we hebben wel ons eigen ritueeltje gecreëerd. Leica heeft er inmiddels een ingebouwd verwachtingspatroon van gemaakt: op zondag vroeg naar het strand van Ferragudo. Even dat frisse ochtendgevoel, het water dat nog rustig is, en Leica die haar rondjes maakt alsof ze de hele kustlijn bezit. Daarna lunchen we vaak op het plein in Ferragudo. Dat zijn echt van die momenten waarop je even stilstaat en denkt: dit is waarom we hier wilden wonen.
En toch, terwijl ik dit schrijf, merk ik dat er een zacht randje triestheid door mijn zinnen loopt. Niet zwaar of dramatisch, maar wel aanwezig. Het heeft alles te maken met het feit dat we nog altijd niet in het huis kunnen wonen waar we al zolang naar uitkijken. Dat is iets wat op de achtergrond steeds blijft meespelen. Je probeert het los te laten, maar het komt toch telkens terug. En dat is vermoeiend. Het drukt op je humeur, soms zelfs zonder dat je het doorhebt.
Maar goed, het is ook de realiteit waar we op dit moment mee moeten dealen. En zolang dat zo is, pakken we de lichtpuntjes die we wel hebben: familiebezoek, onze zondagen aan het strand, de fijne momenten met z’n tweeën (en met Leica, Berto en Peppi natuurlijk), en het idee dat we ooit terugkijken en zeggen: We hebben het toch maar gedaan.
3 juli in LagosSalemaPottery scorenLunch in Armação de Pêra6 juli bij Casa do RioBlijven dromen bij je huisEen zondag in juli
Amber moest helaas op 2 juni alweer weg. Maar weet je, dit zijn de cadeautjes. Alles voelt intens, alles voelt goed. De liefde voor je kinderen laat zich toch nooit in woorden vangen. En laten we eerlijk zijn: in Portugal wonen is bepaald geen straf. We hebben geen seconde spijt gehad. Natuurlijk verkijk je je hier op dingen, net zoals je dat in Nederland ook kunt doen. Maar als we het nieuws uit Nederland volgen, elke dag, op afstand, dan weten we: we zitten hier beter.
Eten bij NuMa
Cocky en Chris kwamen ook in de Algarve aan, en ik mocht meteen mijn technische gaven op Chris’ telefoon loslaten. Wat ben ik toch een natuurtalent, haha. Daarna hebben we ze heerlijk laten genieten van NuMa.
Fuseta
We bezochten ook Astrid en Serge in Fuseta. Een stel waar wij diepe bewondering voor hebben. Wij denken soms dat wij te maken hebben met tegenslagen, maar zij… zij spelen in een hogere Portugese divisie. En toch hebben ze daar een waar paleis neergezet. Respect. En voor ons meteen een mooie gelegenheid om Fuseta te ontdekken. Wat een fijne plek. Daar komen we zeker terug.
Dia de Portugal
Op 10 juni bezochten we Lagos op een vrije dag: Dia de Portugal. De nationale feestdag ter ere van dichter Luís de Camões. Mooie sfeer, mooi weer, mooie mensen, Portugal op zijn best.
Pescador in Benagil, Chris en Cocky genoten van de rit.
Op 12 juni kwamen Victor en M. Dat blijft even een ding, want zoals eerder geschreven is dat hoofdstuk gesloten. Uit respect voor Victor hou ik het daarbij. Wij waren vooral ontzettend blij dat Victor bij ons was. En dus hebben we alles gedaan: lekker eten, strand, shoppen, nog meer eten, quality time in de hoogste versnelling. Natuurlijk hopen we dat Victor volgend jaar een zorgeloze vakantie heeft. En dan natuurlijk in ons eigen huis.
Shoppen doe je zoEn eten zoKnip en plak.Avondje eten met Gabriela (voor haar verjaardag)Avondje Mama Mia
Ja… dat huis. In juni bleef het een hoofdpijndossier. We bleven hoop houden, maar ik denk dat het juist toen lastiger werd. Je kunt omgaan met wachten, als je maar een datum weet. Zeg mensen dat je 1 augustus de sleutel krijgt? Prima. Dan werk je ergens naartoe. Maar zeggen dat het ook september kan zijn. Of oktober. Of, waarom ook niet, 2026…? Daar word je zenuwachtig van. En ik kan als schrijver nu zeggen: die onrust zit sinds die tijd diep in onze aderen. Niet fijn. Het enige wat ik nu kan doen is de boze heks uit mei 2025 precies hetzelfde toewensen. Precies hetzelfde.
Genieten van ons huis…..
Op 26 juni vertrok Victor weer. Maar gelukkig konden we op 27 juni mama en Martijn verwelkomen. Dat was zó fijn. De zomer brulde inmiddels volop, lange dagen, warme avonden. Godzijdank hebben we airco.
Met een beetje geluk konden we op 28 juni mama en Martijn het huis laten zien. Helemaal klaar. Af. Perfect. Behalve dan… geen sleutel.
En dan is het mei. De zon wordt warmer, de dagen langer, en je voelt de zomer letterlijk om de hoek staan te trappelen. Op de eerste zaterdag trokken we naar Lagos, waar een middeleeuws festival bezig was. Rustig door de straatjes slenteren tussen ridders, troubadours en toeristen die denken dat ze een ridder zijn, heerlijk.
Een vreemde ridderLagos
Ondertussen hadden we een langdurige stroomuitval achter de rug. Ik blijf erbij: het waren de Russen. Dus hebben we nu een gasstelletje in huis, wat blikvoer in de kast, en we zijn officieel klaar voor elke apocalyps die Portugal ons toewerpt.
Koken maar
Midden mei kwam er een déjà-vu-moment: in april hadden we een afspraak met de heks van Libertas, ja, zo noem ik haar inmiddels maar gewoon. Het zag er allemaal zó hoopvol uit. Paulo en Sónia gingen mee om het huis te bekijken, nieuwsgierig naar de volgende stappen. En wat hoorden wij vier uit de mond van de heks? Dat juni de maand van de overdracht zou worden. Kijk, in elk goed sprookje hoort een boze heks, dus dat kwam mooi uit.
De ramen schoon, je krijgt bijna hoop
Begin mei vroeg ik nog beleefd om enige opheldering over die oplevering in juni, omdat we natuurlijk onze huur moesten opzeggen. En in juli komt er al bezoek, dat moet toch ergens slapen. MAAR toen kwam de heks terug met het nieuws dat het helemaal geen juni ging worden. Wij, Paulo en Sónia waren compleet uit het veld geslagen. Zelfs Paulo, meer dan 30 jaar in het vak, had dit nog nooit meegemaakt. Dan weet je dat je iets bijzonders hebt.
Intussen, naambordje poetsen
We kregen het advies om onze advocaat erbij te halen om te zien of er nog iets te redden viel. Helaas geen enkel sprankje hoop. Ja, we mochten het contract beëindigen en ons geld terugkrijgen. Maar dan zou Libertas mooi 150.000 euro winst in de zak steken, want inmiddels worden huizen zoals het onze voor veel hogere bedragen verkocht dan wat wij ervoor betaalden. Dus: lange adem nodig. Héél lange adem. Wordt vervolgd…
Strand Alvor
Gelukkig is mei ook altijd feest, want Jasperina is jarig. Dit jaar vierden we dat met een bijzonder diner bij Ocean. Heerlijk natuurlijk, maar vergeleken met vorig jaar merkten we dat dit tweesterrenrestaurant zijn vizier wat meer op de Amerikaanse toerist richt. Jammer, maar eerlijk is eerlijk: we hebben genoten. En op de 18e een Pastel de Nata eten op het strand? Dat is op zichzelf al een verjaardagscadeau.
OceanHieperdepiepHet cadeau
Op 24 mei hadden we het volgende cadeau: eten bij NuMa. Ze bestonden vier jaar en wij hadden een leuke verrassing voor Manuela en Nuno. Altijd goed.
We kregen ze aan het huilen
En op 29 mei kwam Amber naar Portugal. We hebben de woonkamer verbouwd, want inmiddels weten we zeker dat we deze zomer iedereen in ons appartement zullen moeten ontvangen, ons huis wordt namelijk nog steeds niet opgeleverd. De pijn is groot, maar die komt volledig op conto van Libertas. Het plezier van familie en vrienden die ons komende maanden bezoeken? Dat houdt ons op de been.
Huiskamer verbouwd, slaapbank in de logeerkamerHier word je gelukkig vanUltiem geluk31 mei sluiten we af, weer bij NuMa
Hoe kun je april beginnen zonder 1 april? Nou, niet dus. Dit jaar kreeg ik weer een hoop commentaar op mijn afwezigheid tijdens de repetitieavonden. Maar ach… als de regie ineens besluit om zomaar andere data te kiezen, dan weet je genoeg. Geen woorden aan vuil maken. 1 april is en blijft een feest, en een feest waar ik altijd bij ben. Zolang mogelijk als Koekebakker. Papa’s trots.
1 april 20251 april 20251 april 20251 april 20251 april 2025
Op 3 april vloog ik voor een bliksembezoek naar Athene, in, uit, weg. In het weekend stonden we natuurlijk weer bij ons huis. Alles zit in de afwerkfase. Het zwembad is gevuld, de kriebels zijn begonnen, en in ons hoofd waren we al in mei aan het verhuizen.
Huis bijna af toch?Huis bijna af toch?
Jasperina’s moeder werd 80 en Klaas 85. Tijd voor een feestje, dachten wij… maar het bleek een lunch te zijn. En dat was voor ons nét iets te ver voor een retourtje op één dag. Ons hoofd zat toch vooral bij het huis. Ik mocht mijn Hue-spotjes in de woonkamer installeren, spelen met licht, beter wordt het niet. De deurbel en elektra werden getest. Alles wijst op oplevering. En in de weekenden zwierven Jasperina en ik al door tuincentra, op jacht naar bloemen en struiken. De voorpret is ook wat waard.
Moeders 80 jaarKastenwandWe zien onszelf al zittenMijn eigen spotjes ingebouwd.Leica heeft het ook naar haar zin in Ferragudo
Eind van de maand deden we nog een dagje Monte Gordo, omdat Nuno daar zou komen koken tijdens een openluchtfestival. Tenminste… dat dachten we. Een klein communicatiefoutje, zullen we maar zeggen.
Monte GordoMonte Gordo
Maar goed, eind april lijkt ons huis bijna klaar, en de modelwoning op de hoek ziet er al tiptop uit. Wij hebben er zin in. We hebben zelfs al ligstoelen gekocht voor bij het zwembad en het dakterras. En natuurlijk werd dat een belevenis, want in Portugal een stoel bestellen is niet zoals in Nederland. Uiteindelijk hadden we twee van de vier stoelen, gekocht in een andere winkel, en lang leve de aanhanger, onze stille held van de maand.
Mama Mia 29 aprilEigenlijk mei maar in april gekocht
Precies op 1 maart vlogen Jasperina en ik naar Salzburg. Daar verbleven we één nacht voordat we door konden naar onze accommodatie in Grossarl. Ontzettend luxe, want Martijn en Amber kwamen met de auto naar Salzburg, mét onze skispullen. Wat was dat genieten: een ochtend doorbrengen in Salzburg, heerlijk ontbijten en daarna op ons gemak richting Grossarl rijden.
We hebben die week zó genoten. Het weer was geweldig, en dat is zeker niet altijd vanzelfsprekend. We hebben zelfs een gezellige avond gehad met mevrouw Toferer, die werkelijk alles uit de kast haalde om ons zoveel mogelijk schnitzel te laten eten. Nou, dat is gelukt!
Het was een intense, heerlijke week, en we hebben meteen weer bij mevrouw Toferer geboekt, om de plank de volgende keer niet mis te slaan, hoewel het appartement waar we nu verbleven ook prima was.
Terug in Portugal zagen we dat de afwerking van ons huis gestaag doorging. Het ging nu echt om de laatste details: afwerken, de tuin aanleggen en de openbare ruimte netjes maken. Dat geeft gewoon hoop.
Op 15 maart vertrokken Jasperina en ik voor een weekje naar Nederland. De missie: de aanhanger vullen en weer terug! Dus op 23 maart, op Ambers verjaardag, waren we weer terug in Portimão. 5.000 kilometer extra op de teller, maar wél met een hoop spullen erbij.
Eind maart moest ik ook nog even op en neer naar Kopenhagen, en direct daarna vlogen we opnieuw naar Nederland. Dit keer voor Ambers 25e verjaardag, die ze vierde in volledige James Bond-stijl: Goldfinger! Ook Ricardo was erbij, en we kunnen gerust zeggen dat het een feest in echte “familie De Man-stijl” was.
Om het verblijf extra bijzonder te maken, namen we ook op 31 maart vrij. We genoten van een heerlijke dag met Amber en Ricardo, Nederland in het klein, maar groot in gezelligheid.
En daarna… natuurlijk tijd om 1 april te vieren! 🎉
SalzburgSpullen halenOok mama….MadurodamWhen will he be the pilot?En zo rennen we april in….
Ik moet eerlijk zijn: ik ben niet consequent in het schrijven van mijn blog. We zitten inmiddels al in november, terwijl ik nog over februari schrijf.
Het enige voordeel is dat ik nu een soort spoiler alert kan geven. Het doet wel even pijn, maar de vrolijke foto’s van Victor en Madeleine zijn, achteraf gezien, niet zo vrolijk meer. Madeleine heeft Victor verlaten. Een ander hoofdstuk, waar ik vast nog eens op terugkom.
Laten we als verstandige (schoon)ouders er geen woorden meer aan vuil maken en het hoofdstuk M.v.P. afsluiten. M bedankt dat je Victor een poos gelukkig hebt gemaakt, en bedankt voor de levenslessen die hij hieruit heeft mogen halen. Zo, en nu weer verder.
Eigenlijk was februari een rustige maand. We zien dat ons huis echt af begint te raken en de plannen om de laatste spullen uit Nederland te halen zijn gemaakt. Alles wijst erop dat we in mei eindelijk de sleutel kunnen omdraaien.
Achterzijde huis.Bestrating voorzijdeKastenwanden worden geplaatst
De keuken is geplaatst, de kastwanden staan op hun plek, en de bestrating is bijna klaar. Zelfs onze straatnaam is bekend: Rua do Mar. Omdat de keukenachterwand uit gewone vloertegels bestaat, hebben we in Nederland een mooie glazen achterwand besteld. Het wordt nog een uitdaging om die in Portugal te krijgen – maar uitdagingen horen bij ons, toch?
Halverwege februari bracht ik nog een kort bezoek aan Nederland. Eigenlijk moest ik voor mijn werk naar Genève, maar die reis ging niet door. Dat gaf mij de kans om met Martijn een nieuwe keuken voor zijn huis uit te kiezen, en even tijd door te brengen met ma en de kinderen.
Altijd fijn om mijn chauffeur Victor te zien.
Aangezien we weten dat we nog een aanhanger met spullen gaan halen, is het online bestellen van leuke dingen voor het huis alvast begonnen. De overloop op de Geuzenstraat vult zich gestaag. Voor ons toekomstige keukeneiland hebben we nog mooie barkrukken weten te scoren bij Moerman. Alles om het plaatje straks compleet te maken is er bijna.
Spullen stapelen zich letterlijk op.
Eind februari staat onze wintersport met Martijn en Amber in het vooruitzicht – en zo rollen we maart in.
Ik begin een dag voor 1 januari, zodat ik nog een stukje van 2024 kan laten zien. Dit was niet de eerste keer dat we oudejaarsavond buiten Nederland vierden, ook niet de eerste keer samen, maar wel de eerste keer met onze Portugese vrienden. In Portugal is uit eten gaan met Kerst niet gebruikelijk; dat doe je thuis met vrienden en familie. Oudejaarsavond is echter wel typisch voor Portugezen om uit eten te gaan. We besloten toen om het te vieren bij onze vrienden Nuno en Manuella van NuMa. Het werd een mooie avond, met zoals gewoonlijk heerlijke gerechten en lekkere wijnen.
Op 5 januari kwamen Victor en Madeleine twee weken bij ons op bezoek. Jasperina en ik hadden vrij genomen om samen leuke dingen te doen (ik moest helaas een paar dagen tussendoor werken, maar kon die combineren met een bezoek aan de fysiotherapeut). Deze dagen waren heerlijk gezellig: shoppen, lekker eten, rijden en zelfs een dagje strand was mogelijk.
Een echte klap op de vuurpijl was de zondag van 12 januari. We werden enorm verrast. Nee, niet gewoon verrast, maar enorm verrast – ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zo verrast ben, en het maakte me zo emotioneel. Amber was tot en met 11 januari in Mexico en kwam op die dag terug naar Nederland. Wat Jasperina en ik niet wisten, maar Victor en Madeleine wel, is dat Amber een ticket naar Portugal had geboekt om ons te verrassen. En dat is gelukt!
Op die zondag hadden we besloten om naar Algarve Shopping te gaan. Het is belangrijk te melden dat we al aardig hadden geshopt bij Mar Shopping, dus het was eigenlijk niet nodig, maar het was zo’n dag dat het leuk leek om daarheen te gaan. Achteraf gezien snap ik het, maar op dat moment niet. In elke winkel moesten we naar binnen en zelfs in elke winkel lukte het om toch nog iets te kopen. Tot het moment dat de dag bijna voorbij was, we thuis zouden eten en nog boodschappen moesten doen. Ik had venkel nodig, omdat Madeleine risotto met venkel zou maken. Maar… nee, Victor en Madeleine moesten nog even naar de H&M! WTF! Nou, ik ging alvast op zoek naar venkel in de Continente. Terwijl ik serieus alleen maar op venkel gericht was, hoorde ik een stem: “Kunt u het vinden?” Hmm, die stem klinkt als Amber!!! Fuck (sorry, maar dat was het eerste wat ik dacht), HET IS AMBER!
Zelfs nu springen de tranen in mijn ogen als ik eraan denk, om maar aan te geven hoe hoog de emoties waren. Plotseling stonden we midden in de supermarkt, compleet verrast! Een onbeschrijflijk gevoel. Zoals ik al eerder schreef, ik word niet snel verrast; ik vind het leuk om anderen te verrassen. Maar jongen, wat een apart gevoel en wat mooi.
Oké, het was best wel apart om met zijn vijven in een twee-kamerappartement te slapen, maar we kochten meteen een luchtbed voor Amber, zodat zij twee nachten daarop kon slapen, want daarna zouden Victor en Madeleine weer terugvliegen. Die maandag waren Jasperina en ik ook nog vrij. Het weer was schitterend, dus we durfden wel naar het strand van Alvor te gaan. En ja, het was fantastisch weer, ik heb zelfs gezwommen! Wat een superdag. Een dag die we met veel plezier konden afsluiten bij Mama Mia! Allemaal geluksmomentjes.
Helaas moest Amber op donderdag weer terug naar Nederland, en begon ons normale leven weer. Hoewel… de week erop moest ik naar Lissabon voor mijn werk, een global sales meeting. Ongeveer 80 mensen van mijn bedrijf kwamen samen om de strategie voor 2025 te bespreken. Het was ook leuk om weer een hoop collega’s te zien, wat resulteerde in een weekendweerzien met Lloyd en Melissa. Voordat ik naar Lissabon ging, hadden we ook nog bij NuMa (waar anders?) de 59e verjaardag van Jeroen Coumou gevierd. Hij en Silvia hadden ons uitgenodigd om samen met Nienke (Jeroens dochter, die ook een paar dagen was gekomen) zijn verjaardag bij NuMa te vieren. Jeroen en Silvia verbleven dit jaar een maand in Portugal, in hetzelfde complex waar wij nu wonen in Portimão.
Wat goed is om te melden, is dat het weer in januari 2025 in vergelijking met januari 2024 een stuk slechter was. Slechter in de zin van meer regen, wat eigenlijk goed is, en iets lagere temperaturen. Voor bezoekers misschien minder leuk, maar voor de natuur heel goed. En begrijp me niet verkeerd, er waren genoeg dagen waarop we op ons balkon koffie konden drinken bij meer dan 23 graden, maar vorig jaar was het gewoon droger en warmer.
Tussen de bedrijven door zijn we natuurlijk ook bezig om de bouw van het huis te volgen. Dat zit nu in de afbouwfase en we werken aan de details. Als je nu de keuken ziet, denk je: “Nou, koken maar!” Helaas zie je nog veel klusjes, en voordat de oplevering er is, moet alles klaar zijn: de plantjes in de tuin, een boom in de voortuin, het zwembad vol water.
Wij beschouwen het hebben van een afgesloten garage als een voordeel. We kregen te horen dat er net over de brug in Portimão (rechts) garages te koop waren. Dus we gingen in de laatste week van januari kijken, en het sprak ons enorm aan. Het leek ons een goede investering om daar de BMW te stallen en andere spullen op te slaan die we niet vaak gebruiken. We hebben op 1 februari een optie genomen op een box van 24 m². Daar komt vast nog wel een leuk Portugees verhaal uit.
We hebben de maand gezellig afgesloten op 1 februari, samen met Jeroen en Silvia, door via de bergen naar Arrifana te rijden, daar heerlijk te lunchen, en vervolgens een mooie rit via de kust weer terug naar Portimão. En zo hebben we alweer een maand in 2025 afgesloten.
Ons oudejaarsdiner bij NumaMinder leuk €2300 schade Geuzenstraat. Vuurwerk heeft twee ramen kapot gamaakt, verfwerk en hout beschadigd.Beter maar genieten van etenKerstcadeau van Victor en Madeleine gekregenHappy moments Rummikub met Victor en MadeleinePrachtkoppel in FerragudoGeluksmomentjes noemen moeders ditgeen commentaar nodigde keuken 10 januari10 januari eten met Jeroen en Silvia bij buurman Tiago van Restaurante Casa do RioThuis stampot eten is ook heel lekkerWandelen bij CarvoeiroWandelen bij CarvoeiroSchoonheid in al zijn kleurenWHAT THE F*CKblijheid13 januari wat een weer op het strand bij AlvorMonday, Maandag…MMMM Mama MiaRestaurante dos Artistas20 Januari Jeroen jarigGregory, Jeroen, Katerina, Lloyd en GiftsonJasperina intussen met Carmen bij LusanaZondag 26 januari in LissabonZondag 26 januari in LissabonZondag 26 januari in LissabonGarage 112Keuken eind januariCal Arrifana – eigenlijk 1 februari, maar een mooie afsluiting van de maand met Jeroen en Silvia
Onze eerste keer als residenten in Portugal kerst vieren. Dat is toch een ervaring. Wat ik het liefste wil met kerst is onze familie bij elkaar voor twee dagen en gewoon samenzijn. Ik vind het geweldig om voor iedereen cadeautjes te kopen. Niet alleen voor de familie ook voor de vrienden en iedereen die het fijn vindt om met ons kerst te vieren. Dat dit de laatste jaren onmogelijk maakt gaf toch wel altijd de nodige stress. Je eigen kinderen krijgen schoonfamilie, hebben vrienden die ook graag willen dat ze over de vloer komen. En dit is allemaal begrijpelijk, maar uiteindelijk weet ik dat “het gevoel van vroeger” gewoon niet meer komt. Hoe mijn ouders en mijn familie dat deden, “vroeger”, is dus wel bijzonder en dat is een cadeautje op zich. Een warme herinnering.
Wij weten al een paar jaar dat kerst vieren weg van de familie soms ook een goed gevoel kan geven. We hebben in het verleden met zijn vieren in Zwitserland in “Rocks Resort” een uiterst fijne kerst gehad. Maar weet je na die dagen kwam je weer thuis en het was dan weer business as usual.
Vandaag 26 december is nu een werkdag, waarbij Jasperina en ik gewoon werken. Dat is bijzonder. Ik merk op de social media hoe onze lieve familie in Zwitserland hun kerst vierde. Ik zie in onze whatsapp groepjes de mooiste foto’s voorbij komen. En weet je diep in je hart wil je overal bij zijn. Ik had in Zwitserland willen zijn, ik had in Nederland willen zijn, ik had in Mexico willen zijn en had zelfs bij onze familie in Australië willen zijn (hoewel ze daar geen kerst vieren). Door alle huidige techniek en media waren we er ook overal een beetje bij. En natuurlijk snappen we ook dat we niet overal bij kunnen zijn.
Maar deze kerst in Portugal heeft ons ook een hoop nieuws gegeven. We hebben op kerstavond bij onze buurvrouw Gabriela gevierd en daar ook gegeten. In Portugal zijn 24 december en 25 december de belangrijkste dagen. Onze buurvrouw was onder de indruk hoe wij ons appartement in Nederlandse kerstsferen hadden gebracht en vroeg ons om samen kerstavond te vieren, met als voorwaarde dat wij de tafel zouden dekken en om op kerstdag een lunch te verzorgen.
Op zaterdag voor kerst hadden wij ons kerstdiner bij NuMa gehad en was zoals altijd geweldig. Wij hadden voor de werknemers een kleinigheidje meegenomen en maakte grote indruk. Dat maken ze gewoon niet mee in Portugal. Manuela de vrouw van Nuno vroeg of wij op kerstdag als verrassing bij hun thuis langs wilde komen. Nuno is jarig op die dag, dus zij vond het wel leuk als we dan langs zouden komen. Dus hebben wij nog snel voor kerst een verjaardagscadeau gekocht voor Nuno.
Kerstavond bij Gabriela was heel leuk. We hebben die dag gewoon tot 5 uur nog gewerkt en daarna ging Jasperina de tafel dekken. Ik ben toen begonnen om alvast maatregelen voor kerstdag te treffen en zorgen dat we alles in huis hebben en klaar hebben staan. Ik had alvast stoofperen gemaakt om die lekker in de rode wijn te laten trekken en een begin gemaakt met de desserts.
Gabriela had belooft typische Portugese gerechten te maken. Tjonge die had even uitgepakt, want naast het hoofdgerecht, met Bacelhau (eigenlijke naam klipvis), had ze zoveel eten klaargemaakt zodat we zeker wisten dat we daar de volgende dag nog van konden eten. De wijn die avond kwam uit onze Nederlandse voorraad.
De volgende morgen zijn we gelijk begonnen om onze voorbereidingen voor de lunch te maken. Ons hoofdgerecht was heel simpel. Een ovenschotel van zuurkool met rozijnen en ananas. We dachten eraan om zo maar aan te sluiten op het Portugese eten door een simpel Nederlandse ovenschotel met gehakt en zuurkool te maken. Het was al snel een uur en begonnen weer aan eten. Het is leuk om te vertellen dat we gewoon onze voordeuren open kunnen laten om zo makkelijk heen en weer te lopen. Dat hadden natuurlijk Leica, Berto en Peppi ook snel door, dus het was een gezellige boel met de dieren erbij.
Het was heel gezellig en we hebben deze dagen veel van elkaar en over elkaar geleerd. We waren zo druk aan het praten en eten dat we bijna vergaten om op tijd voor het verjaardagfeest van Nuno te zijn. Dus Manuela belde om kwart over vijf of wij ze niet waren vergeten. Dus oepsie, snel naar Nuno en Manuela.
Wij dachten dat het een verjaardagfeest zou zijn waar al een berg visite zou zijn en wij daar ons bij mochten aansluiten. Nou, dat was iets anders. We kwamen dus aan en werden warm verwelkomd en zagen beide moeders van Nuno en Manuela en hun twee zoons, Rafael en Daniel en de vriendin van Rafael: Deborah. Dus we waren echt “speciale” gasten en dat was natuurlijk superlief. Maar ook dit leerde ons hoe vriendschappen en uitnodigingen werken.
Eerder die week hadden we ook al op uitnodiging van één van onze makelaars, Sonia, gekregen en die wilde ook graag dat we een keer naar haar huis moesten komen. Met haar en haar dochter Carolina waren we bij Mama Mia geweest, waar zij nog nooit eerder waren geweest. Maar waar ze zeker naar terugkomen voor het heerlijke eten. Dat wil wat zeggen want Sonia heeft uit een horeca achtergrond. Kent ook Nuno en Carolina heeft ook een poosje bij NuMa gewerkt. Kleine wereld dus.
Bij Nuno was het heel gezellig en hebben over zoveel dingen gesproken. Ook over de horeca en hoe moeilijk het is om in Portugal een tent als NuMa te draaien. Als slot moesten we ook hun appartement zien en hoe zij wonen. Zo mooi om hun privé te zien.
Dat kerst 2024 een bijzondere kerst was is duidelijk. Dat wij onze familie en vrienden mistte is hopelijk ook duidelijk. Maar dat je weer een stukje cultuur in een ander land leert is ook een ervaring die velen niet meemaken. En dat dit anders is als een vakantie tijdens kerst in een ander land te vieren is ook duidelijk. Dit zijn allemaal ervaring waardoor je rijker wordt! Niet in geld uit te drukken, het zijn ervaringen voor het leven.
23 december, eten met Sonia en Carolina bij Mama Mia. Kerstavond bij Gabriela. Alle kerstdecoratie, servies van huize De Man.Kerstmis, onze lunch, de taart bij Nuno. Een indruk van lles bij elkaar.De taart gemaakt door Olga bij NuMa en waarmee ze wachtten tot wij er waren met aansnijden.Amber met Ricardo die kerst vieren in Mexico City.Kerst in Rotterdam bij Martijn, met ma, Cocky en Chris en Ellen. Kerst in Zwitserland bij Patricia waar iedereen is en waar ze bij een kerstboom met echte kaarsjes, kerstliedjes zingen onder begeleiding met de arcordeon van Christopher.
En dan schrijf je in november, wanneer stopt de elende? Toen wist je nog niet dat 6 december weer een rampdag voor Martijn zou zijn. Arie, Martijn en Rob hun hond, broertje van Bram overleed aan een hartaanval. Dit is dan zo triest. Aan Bram en Arie zitten natuurlijk heel veel herrinneringen samen met Rob en Martijn. Bram en Arie die Martijn trouw zoals honden dat kunnen aan zijn zijde staan. Nu op 6 december stopte het voor Arie. En dag nadat wij via facetime nog met Arie gedold hadden. En dan die arme Bram die ook een slecht hartje heeft is zo alleen nu met Martijn.
Arie (links) en Bram (rechts)
Lief baasje, lieve Martijn,
Ik was maar een simpele hond, maar ik wil je vertellen hoeveel ik van je houd. Jij was mijn beste vriend, mijn rots in de branding, mijn alles. Als ik je zag, maakte mijn hart een sprongetje en begonnen mijn staart en oren te kwispelen van opwinding. Ik voelde me veilig en gelukkig bij jou.
Je nam me mee op wandelingen, speelde met me en knuffelde me. Je gaf me eten, drinken en een warm plekje om te slapen. Maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste was dat je er altijd voor me was. Als ik bang was, troostte je me. Als ik ziek was, verzorgde je me. Als ik verdrietig was, liet je me niet alleen.
Je begreep me beter dan wie dan ook. Je wist wanneer ik honger had, wanneer ik moet plassen en wanneer ik gewoon even aandacht nodig had. Je luisterde naar me als ik blafte, jankte of gromde. En je begreep me zelfs als ik alleen maar naar je keek
Je was mijn held, mijn voorbeeld, mijn mentor. Ik leerde zoveel van jou. Hoe ik moest zitten, liggen, blijven, komen. Hoe ik moest spelen en apporteren. Hoe ik moest omgaan met andere mensen, dieren en situaties. Ik vertrouwde op jouw wijsheid, jouw ervaring, jouw liefde.
Soms was ik stout of eigenwijs. Soms deed ik dingen die jij niet leuk vond. Soms was ik gewoon een hond en begreep ik niet wat jij van me verwachtte . Maar jij bleef geduldig, vriendelijk en rechtvaardig. Jij strafte me niet, sloeg me niet, negeerde me niet. Jij corrigeerde me op een positieve manier, beloonde me als ik goed gedrag vertoonde en gaf me altijd een tweede kans.
Ik weet dat ik niet perfect was. Ik weet dat ik soms een last kon zijn. Ik weet dat ik niet eeuwig zou leven. Maar ik weet ook dat ik alles zou doen om jou gelukkig te maken. Ik zou je beschermen, verdedigen, vermaken. Ik heb je nooit in de steek gelaten, verraden, of vergeten.
Lieve baasje, ik hou van je. Meer dan woorden kunnen zeggen. Meer dan daden kunnen tonen. Meer dan ik mezelf kan begrijpen. Jij bent mijn alles. Mijn leven. Mijn ziel. Mijn hondenhart.
Nu baasje ben ik niet meer aan je zij, het lot besloot dat ik naar de honden hemel moest en ik laat je achter met een groot gat en Bram aan je zij. Ik weet dat jij hem met nog meer liefde aan je zij zult houden. Nu ben ik weer bij mijn andere baasje en weet dat jij als baasje van Bram en andere dieren het liefste baasje van de wereld zal blijven.
Een hele dikke honden knuffel van heel ver .
1 december Advent begint en ik heb een klein projectje kastverlichting gedaan. Heel tevreden mee.6 december de keuken is bijna af. Het kan zomaar weer weken duren, maar we weten dat we iets moois krijgen. Geduld. Leer dat woordje nu maar goed.6 december vanaf de andere kant gezien.6 december het park in aanleg. Echt wel mooi en super om te zien hoeveel grote bomen er worden geplant en ook de diversiteit. 6 december de voorkant. De steigers zijn weg. De voorkant is geisoleerd en stuukwerk is gedaan. 7 december bij de parkeerplaats ziet het er zo uit als je naar ons huis kijkt.7december de parkeerplaats is in aanleg.7 december ons plotje nog steeds te koop. We zijn zeker niet wanhopig, we weten dat het meer waard wordt en dat het gewoon lang duurt.13 december een vrije dag op de geboortedag van Jasperina’s vader en Madeleine. We kunnen nu voor het eerst het kurkmuseum en de fabriel in Sao Bras de Aportel bezoeken. Dat was leuk. Koud maar wel heel leuk om te weten hoe deze eeuwen oude traditie voortleeft. Wat een mooi materiaal. Maar eigenlijk wisten we dat al. Pure ambacht!
Kurk wordt al sinds onheuglijke tijden beschouwd als een nobele grondstof waarvan de vele toepassingen en eigenschappen altijd gewaardeerd en verspreid zijn.
Deze lichte bast is duizenden jaren lang het voorkeursmateriaal geweest voor de productie van kurken boeien, die werden gebruikt in de visserij vanwege hun drijvende eigenschappen.
Archeologische bewijzen tonen aan dat kurk, rond 3000 v.Chr., al werd gebruikt in China, Egypte, Babylonië en Perzië (GIL, Luís, 2005: p.26) voor de productie van verschillende visuitrustingen en -werktuigen.
Kurk is een uitstekende thermische en akoestische isolator en werd gebruikt in sommige dakbedekkingen, zoals in het geval van het Klooster van de Kapucijnen in Sintra (1560).
De Latijnse agronoom Columella (1e eeuw n.Chr.) schreef in zijn uitgebreide werk over landbouw, De Re Rustica, over de robuuste rol van kurk in boerderijen en verklaarde dat “een muur moet worden afgesloten met een afsluiting, wat de naam is van een plaat van kurk […] [want deze] weerstaat de schade van regen beter dan welke andere ook” (SANTOS, Carlos, 2008, p.51).
Tegenwoordig wordt kurk veel gebruikt als isolatie voor huizen, vooral in Noord-Europa, en als vloerbedekking. Ook wordt het vaak gebruikt in akoestische toepassingen, zoals voor de bekleding van zalen en auditoria, naast andere toepassingen.
Met de wetenschappelijke naam Quercus suber L. is de kurkeik (Sobreiro) een loofboom uit de familie Fagaceae (FORTES, Manuel en anderen, 2004: p.12). De boom komt voor in landen met een mediterraan klimaat, verspreid over het Iberisch Schiereiland, Zuid-Frankrijk, Italië, Griekenland en Noord-Afrika.
De kurkeik is een boom met een lange levensduur, die tot 250 jaar oud kan worden, en is van grote waarde vanwege de winning van zijn bast – de kurk. Dit natuurlijke product heeft een belangrijke rol in de wijnindustrie, isolatie, en nieuwe toepassingen zoals accessoires en kleding.
Kurk, een product van de kurkbossen, is een plantaardig materiaal met uitzonderlijke milieukwaliteiten: hernieuwbaar, niet-toxisch, duurzaam en met uitstekende fysiek-mechanische eigenschappen.
In Portugal beslaat de kurkeik meer dan 730.000 hectare, wat ongeveer 23% van het totale nationale bosgebied vertegenwoordigt. Ons land produceert jaarlijks gemiddeld 157.000 ton kurk, wat ongeveer 52% uitmaakt (APCOR 2006/2007) van de wereldwijde productie.
We zijn tevens de grootste producent en exporteur van kurk wereldwijd, waarbij 60% van de kurktransacties afkomstig is uit Portugal. Dit percentage groeit tot ongeveer 80% (APCOR 2006/2007), wat betreft de bewerkte producten.
De plattelandsbevolking in de streken Algarve en Alentejo is nog sterk afhankelijk van de winning van kurk en van een agro-silvopastoraal systeem dat verbonden is met traditionele en rurale levenswijzen.
Bij deze berggemeenschappen is er een sterke gehechtheid aan tradities en lokale gebruiken, wat zorgt voor een continuïteit van generaties in de productie en winning van kurk.
14 december een bezoekje Lagos. Gomba, en even over de kerstmarkt lopen. En zo heb je dan een leuke kerstgroet. 6 december tijd om de details aan tebrengen en de boel af te bouwen.
Hier zie je dan wat er in een week ongeveer gebeurd.
18 december inspectie en dan zie je weer een marmeren rand om het zwembad. Stappen om de bestrating aan te leggen achter op de parkeerplaats. Wel denk je hoe maken ze straks alles schoon?21 december dat is dan weer een moment om effe een uurtje op het strand van Alvor te spelen. Leica blij en wij blij en gewoon een kleurtje opdoen. Wat is het leven dan toch fijn.21 december ons kerstdiner bij NuMa. En dan weten we nu al dat we er op 31 december het jaar uitluiden en het nieuwe zullen inluiden.
Zo het is nu 22 december en ik heb eindelijk mijn werk af om een jaar in beeld te vangen en een beetje te beschrijven. We gaan nu de kerstdagen in Portugal tegemoet. Met zijn tweeën.
Deze video vond ik toch wel leuk om ertussen te doen.
