Einde van de maand zou Amber komen, maar precies dan gingen wij weg. Laten we zeggen: ook hier hadden we gerekend op een huis en op ruimte. Dus besloten we een paar dagen naar Nederland te gaan. En eerlijk? Dat was maar goed ook.
7 augustus Praia de Luz ZaZu Beachclub
In dezelfde periode was de hele familie van Vera op vakantie hier in de Algarve. Niet dat we er last van hadden hoor, integendeel. Het was beregezellig. Maar als je naar Praia da Rocha gaat en dan ook nog in een danstent belandt… tja, dan gaat Jas dansen. En dan ben je haar kwijt. Haha.
Schatjes
Maar achter die zonnige laag zat iets zwaarders. Victor kreeg min of meer de boodschap dat hij er alleen voor kwam te staan. Naast de heks die ons het huis verkocht kwam er nog een nieuwe heks bij, en deze heks was helaas de liefde van zijn leven. Zijn wereld stond op zijn kop. Onzekerheden denderden zijn leven binnen alsof iemand het licht had uitgezet.
En dan gebeurt er bij ons iets automatisch: als familie de Man zetten we alle zeilen bij. Want als iemand mijn kinderen pijn doet, doet dat mij pijn. Klaar. Dan gaan alle alarmbellen af, in Brielle, in Portugal, overal……… tijd voor actie. Punt.
We hebben alles op alles gezet om te kijken of we Victor in zijn huis konden laten wonen. Een enorme, ingewikkelde opdracht. Maar dankzij de ongelofelijk goede raad, kennis en hulp van Chris maakten we een kans. Wat boffen wij toch met zulke lieve mensen om ons heen.
Naast onze familiebanden hebben we inmiddels ook in Portugal vrienden voor het leven. Mensen die het zien als wij pijn hebben. Niet alleen om Victor, maar ook om ons eigen verhaal: dat eindeloze wachten op ons huis, de zorgen, de frustraties. En dan zie je hoe mooi het is als vrienden uit zichzelf de gemeente bellen, dingen regelen, ons vooruit proberen te trekken. Zo lief. Zó bijzonder.
Mooie moment bij O’Barril
Gelukkig waren er ook lichtpuntjes, energiegevers. Mooie momenten met hen, die je net dat beetje lucht geven dat je nodig hebt.
Op 20 augustus kwam Amber met haar vrienden naar Portugal, terwijl wij dus bewust even in Nederland zaten, om elkaar niet in de weg te lopen en om Victor een hart onder de riem te steken. Even snel wat familie en vrienden bezocht, kopjes koffie, knuffels, en toen weer terug naar onze Algarve.
In Portugal werden we opgewacht door Amber, maar ook door Esther (van Cocky en Chris), en Hans, Silvia en Kyra. Kortom: een drukte van jewelste. Eten, bijkletsen, bezoekjes ………..druk druk druk.
Buurmeisje in stijl ophalen, op verzoek van haar moeder.Sunset shoot
Gelukkig hadden we daarna nog wat echte quality time met Amber. Ik had een heerlijke papa-dochter dag met haar: Pastéis de Nata halen in Lagos en daarna chillen op het strand van Salema. Gewoon een blessing, meer kan ik er niet van maken.
Even langs moeder en KlaasFijn om even je eigen zoon vast te houden en te knuffelen
En eigenlijk schrijf ik al in september, maar hé … augustus mag best positief eindigen, toch?
Juli begon dit jaar met een huis dat gevuld was met vertrouwde stemmen. Mama en Martijn waren hier tot 7 juli, en vanaf het eerste moment voelden we hoe fijn het is om familie om je heen te hebben. Dat warme, vanzelfsprekende gevoel dat je eigenlijk pas merkt als het er weer even is. Je hoeft niet eens iets bijzonders te doen, het simpele feit dat je ’s ochtends samen koffie drinkt of op het balkon zit, maakt het al waardevol. Het blijft bijzonder dat drie uurtjes vliegen zo’n verschil kunnen maken. De afstand is groot, maar het gevoel juist intenser.
1 juli O Leão de Porches
Als we de foto’s terugkijken, lijkt het bijna alsof deze week uitsluitend om eten draaide. Ontbijtjes, lunches, etentjes… soms lach je er zelf om. Maar eerlijk gezegd: voor ons zijn dat die kleine geluksmomenten. Tafel vol, iedereen relaxed, gesprekken die alle kanten op gaan, dat is precies wat je onthoudt. En ik hoop dat mama en Martijn dat net zo voelen als wij.
2 juli “de vieze man” of voor Amada The Fisherman
Na hun vertrek viel alles eigenlijk meteen terug in het patroon dat ons inmiddels zo bekend is. Voor Jasperina en mij is het dan weer “business as usual”: werken door de week en in het weekend proberen te herstellen van alles wat er speelt. Maar we hebben wel ons eigen ritueeltje gecreëerd. Leica heeft er inmiddels een ingebouwd verwachtingspatroon van gemaakt: op zondag vroeg naar het strand van Ferragudo. Even dat frisse ochtendgevoel, het water dat nog rustig is, en Leica die haar rondjes maakt alsof ze de hele kustlijn bezit. Daarna lunchen we vaak op het plein in Ferragudo. Dat zijn echt van die momenten waarop je even stilstaat en denkt: dit is waarom we hier wilden wonen.
En toch, terwijl ik dit schrijf, merk ik dat er een zacht randje triestheid door mijn zinnen loopt. Niet zwaar of dramatisch, maar wel aanwezig. Het heeft alles te maken met het feit dat we nog altijd niet in het huis kunnen wonen waar we al zolang naar uitkijken. Dat is iets wat op de achtergrond steeds blijft meespelen. Je probeert het los te laten, maar het komt toch telkens terug. En dat is vermoeiend. Het drukt op je humeur, soms zelfs zonder dat je het doorhebt.
Maar goed, het is ook de realiteit waar we op dit moment mee moeten dealen. En zolang dat zo is, pakken we de lichtpuntjes die we wel hebben: familiebezoek, onze zondagen aan het strand, de fijne momenten met z’n tweeën (en met Leica, Berto en Peppi natuurlijk), en het idee dat we ooit terugkijken en zeggen: We hebben het toch maar gedaan.
3 juli in LagosSalemaPottery scorenLunch in Armação de Pêra6 juli bij Casa do RioBlijven dromen bij je huisEen zondag in juli
Amber moest helaas op 2 juni alweer weg. Maar weet je, dit zijn de cadeautjes. Alles voelt intens, alles voelt goed. De liefde voor je kinderen laat zich toch nooit in woorden vangen. En laten we eerlijk zijn: in Portugal wonen is bepaald geen straf. We hebben geen seconde spijt gehad. Natuurlijk verkijk je je hier op dingen, net zoals je dat in Nederland ook kunt doen. Maar als we het nieuws uit Nederland volgen, elke dag, op afstand, dan weten we: we zitten hier beter.
Eten bij NuMa
Cocky en Chris kwamen ook in de Algarve aan, en ik mocht meteen mijn technische gaven op Chris’ telefoon loslaten. Wat ben ik toch een natuurtalent, haha. Daarna hebben we ze heerlijk laten genieten van NuMa.
Fuseta
We bezochten ook Astrid en Serge in Fuseta. Een stel waar wij diepe bewondering voor hebben. Wij denken soms dat wij te maken hebben met tegenslagen, maar zij… zij spelen in een hogere Portugese divisie. En toch hebben ze daar een waar paleis neergezet. Respect. En voor ons meteen een mooie gelegenheid om Fuseta te ontdekken. Wat een fijne plek. Daar komen we zeker terug.
Dia de Portugal
Op 10 juni bezochten we Lagos op een vrije dag: Dia de Portugal. De nationale feestdag ter ere van dichter Luís de Camões. Mooie sfeer, mooi weer, mooie mensen, Portugal op zijn best.
Pescador in Benagil, Chris en Cocky genoten van de rit.
Op 12 juni kwamen Victor en M. Dat blijft even een ding, want zoals eerder geschreven is dat hoofdstuk gesloten. Uit respect voor Victor hou ik het daarbij. Wij waren vooral ontzettend blij dat Victor bij ons was. En dus hebben we alles gedaan: lekker eten, strand, shoppen, nog meer eten, quality time in de hoogste versnelling. Natuurlijk hopen we dat Victor volgend jaar een zorgeloze vakantie heeft. En dan natuurlijk in ons eigen huis.
Shoppen doe je zoEn eten zoKnip en plak.Avondje eten met Gabriela (voor haar verjaardag)Avondje Mama Mia
Ja… dat huis. In juni bleef het een hoofdpijndossier. We bleven hoop houden, maar ik denk dat het juist toen lastiger werd. Je kunt omgaan met wachten, als je maar een datum weet. Zeg mensen dat je 1 augustus de sleutel krijgt? Prima. Dan werk je ergens naartoe. Maar zeggen dat het ook september kan zijn. Of oktober. Of, waarom ook niet, 2026…? Daar word je zenuwachtig van. En ik kan als schrijver nu zeggen: die onrust zit sinds die tijd diep in onze aderen. Niet fijn. Het enige wat ik nu kan doen is de boze heks uit mei 2025 precies hetzelfde toewensen. Precies hetzelfde.
Genieten van ons huis…..
Op 26 juni vertrok Victor weer. Maar gelukkig konden we op 27 juni mama en Martijn verwelkomen. Dat was zó fijn. De zomer brulde inmiddels volop, lange dagen, warme avonden. Godzijdank hebben we airco.
Met een beetje geluk konden we op 28 juni mama en Martijn het huis laten zien. Helemaal klaar. Af. Perfect. Behalve dan… geen sleutel.
En dan is het mei. De zon wordt warmer, de dagen langer, en je voelt de zomer letterlijk om de hoek staan te trappelen. Op de eerste zaterdag trokken we naar Lagos, waar een middeleeuws festival bezig was. Rustig door de straatjes slenteren tussen ridders, troubadours en toeristen die denken dat ze een ridder zijn, heerlijk.
Een vreemde ridderLagos
Ondertussen hadden we een langdurige stroomuitval achter de rug. Ik blijf erbij: het waren de Russen. Dus hebben we nu een gasstelletje in huis, wat blikvoer in de kast, en we zijn officieel klaar voor elke apocalyps die Portugal ons toewerpt.
Koken maar
Midden mei kwam er een déjà-vu-moment: in april hadden we een afspraak met de heks van Libertas, ja, zo noem ik haar inmiddels maar gewoon. Het zag er allemaal zó hoopvol uit. Paulo en Sónia gingen mee om het huis te bekijken, nieuwsgierig naar de volgende stappen. En wat hoorden wij vier uit de mond van de heks? Dat juni de maand van de overdracht zou worden. Kijk, in elk goed sprookje hoort een boze heks, dus dat kwam mooi uit.
De ramen schoon, je krijgt bijna hoop
Begin mei vroeg ik nog beleefd om enige opheldering over die oplevering in juni, omdat we natuurlijk onze huur moesten opzeggen. En in juli komt er al bezoek, dat moet toch ergens slapen. MAAR toen kwam de heks terug met het nieuws dat het helemaal geen juni ging worden. Wij, Paulo en Sónia waren compleet uit het veld geslagen. Zelfs Paulo, meer dan 30 jaar in het vak, had dit nog nooit meegemaakt. Dan weet je dat je iets bijzonders hebt.
Intussen, naambordje poetsen
We kregen het advies om onze advocaat erbij te halen om te zien of er nog iets te redden viel. Helaas geen enkel sprankje hoop. Ja, we mochten het contract beëindigen en ons geld terugkrijgen. Maar dan zou Libertas mooi 150.000 euro winst in de zak steken, want inmiddels worden huizen zoals het onze voor veel hogere bedragen verkocht dan wat wij ervoor betaalden. Dus: lange adem nodig. Héél lange adem. Wordt vervolgd…
Strand Alvor
Gelukkig is mei ook altijd feest, want Jasperina is jarig. Dit jaar vierden we dat met een bijzonder diner bij Ocean. Heerlijk natuurlijk, maar vergeleken met vorig jaar merkten we dat dit tweesterrenrestaurant zijn vizier wat meer op de Amerikaanse toerist richt. Jammer, maar eerlijk is eerlijk: we hebben genoten. En op de 18e een Pastel de Nata eten op het strand? Dat is op zichzelf al een verjaardagscadeau.
OceanHieperdepiepHet cadeau
Op 24 mei hadden we het volgende cadeau: eten bij NuMa. Ze bestonden vier jaar en wij hadden een leuke verrassing voor Manuela en Nuno. Altijd goed.
We kregen ze aan het huilen
En op 29 mei kwam Amber naar Portugal. We hebben de woonkamer verbouwd, want inmiddels weten we zeker dat we deze zomer iedereen in ons appartement zullen moeten ontvangen, ons huis wordt namelijk nog steeds niet opgeleverd. De pijn is groot, maar die komt volledig op conto van Libertas. Het plezier van familie en vrienden die ons komende maanden bezoeken? Dat houdt ons op de been.
Huiskamer verbouwd, slaapbank in de logeerkamerHier word je gelukkig vanUltiem geluk31 mei sluiten we af, weer bij NuMa
Hoe kun je april beginnen zonder 1 april? Nou, niet dus. Dit jaar kreeg ik weer een hoop commentaar op mijn afwezigheid tijdens de repetitieavonden. Maar ach… als de regie ineens besluit om zomaar andere data te kiezen, dan weet je genoeg. Geen woorden aan vuil maken. 1 april is en blijft een feest, en een feest waar ik altijd bij ben. Zolang mogelijk als Koekebakker. Papa’s trots.
1 april 20251 april 20251 april 20251 april 20251 april 2025
Op 3 april vloog ik voor een bliksembezoek naar Athene, in, uit, weg. In het weekend stonden we natuurlijk weer bij ons huis. Alles zit in de afwerkfase. Het zwembad is gevuld, de kriebels zijn begonnen, en in ons hoofd waren we al in mei aan het verhuizen.
Huis bijna af toch?Huis bijna af toch?
Jasperina’s moeder werd 80 en Klaas 85. Tijd voor een feestje, dachten wij… maar het bleek een lunch te zijn. En dat was voor ons nét iets te ver voor een retourtje op één dag. Ons hoofd zat toch vooral bij het huis. Ik mocht mijn Hue-spotjes in de woonkamer installeren, spelen met licht, beter wordt het niet. De deurbel en elektra werden getest. Alles wijst op oplevering. En in de weekenden zwierven Jasperina en ik al door tuincentra, op jacht naar bloemen en struiken. De voorpret is ook wat waard.
Moeders 80 jaarKastenwandWe zien onszelf al zittenMijn eigen spotjes ingebouwd.Leica heeft het ook naar haar zin in Ferragudo
Eind van de maand deden we nog een dagje Monte Gordo, omdat Nuno daar zou komen koken tijdens een openluchtfestival. Tenminste… dat dachten we. Een klein communicatiefoutje, zullen we maar zeggen.
Monte GordoMonte Gordo
Maar goed, eind april lijkt ons huis bijna klaar, en de modelwoning op de hoek ziet er al tiptop uit. Wij hebben er zin in. We hebben zelfs al ligstoelen gekocht voor bij het zwembad en het dakterras. En natuurlijk werd dat een belevenis, want in Portugal een stoel bestellen is niet zoals in Nederland. Uiteindelijk hadden we twee van de vier stoelen, gekocht in een andere winkel, en lang leve de aanhanger, onze stille held van de maand.
Mama Mia 29 aprilEigenlijk mei maar in april gekocht
Ik moet eerlijk zijn: ik ben niet consequent in het schrijven van mijn blog. We zitten inmiddels al in november, terwijl ik nog over februari schrijf.
Het enige voordeel is dat ik nu een soort spoiler alert kan geven. Het doet wel even pijn, maar de vrolijke foto’s van Victor en Madeleine zijn, achteraf gezien, niet zo vrolijk meer. Madeleine heeft Victor verlaten. Een ander hoofdstuk, waar ik vast nog eens op terugkom.
Laten we als verstandige (schoon)ouders er geen woorden meer aan vuil maken en het hoofdstuk M.v.P. afsluiten. M bedankt dat je Victor een poos gelukkig hebt gemaakt, en bedankt voor de levenslessen die hij hieruit heeft mogen halen. Zo, en nu weer verder.
Eigenlijk was februari een rustige maand. We zien dat ons huis echt af begint te raken en de plannen om de laatste spullen uit Nederland te halen zijn gemaakt. Alles wijst erop dat we in mei eindelijk de sleutel kunnen omdraaien.
Achterzijde huis.Bestrating voorzijdeKastenwanden worden geplaatst
De keuken is geplaatst, de kastwanden staan op hun plek, en de bestrating is bijna klaar. Zelfs onze straatnaam is bekend: Rua do Mar. Omdat de keukenachterwand uit gewone vloertegels bestaat, hebben we in Nederland een mooie glazen achterwand besteld. Het wordt nog een uitdaging om die in Portugal te krijgen – maar uitdagingen horen bij ons, toch?
Halverwege februari bracht ik nog een kort bezoek aan Nederland. Eigenlijk moest ik voor mijn werk naar Genève, maar die reis ging niet door. Dat gaf mij de kans om met Martijn een nieuwe keuken voor zijn huis uit te kiezen, en even tijd door te brengen met ma en de kinderen.
Altijd fijn om mijn chauffeur Victor te zien.
Aangezien we weten dat we nog een aanhanger met spullen gaan halen, is het online bestellen van leuke dingen voor het huis alvast begonnen. De overloop op de Geuzenstraat vult zich gestaag. Voor ons toekomstige keukeneiland hebben we nog mooie barkrukken weten te scoren bij Moerman. Alles om het plaatje straks compleet te maken is er bijna.
Spullen stapelen zich letterlijk op.
Eind februari staat onze wintersport met Martijn en Amber in het vooruitzicht – en zo rollen we maart in.
Ik begin een dag voor 1 januari, zodat ik nog een stukje van 2024 kan laten zien. Dit was niet de eerste keer dat we oudejaarsavond buiten Nederland vierden, ook niet de eerste keer samen, maar wel de eerste keer met onze Portugese vrienden. In Portugal is uit eten gaan met Kerst niet gebruikelijk; dat doe je thuis met vrienden en familie. Oudejaarsavond is echter wel typisch voor Portugezen om uit eten te gaan. We besloten toen om het te vieren bij onze vrienden Nuno en Manuella van NuMa. Het werd een mooie avond, met zoals gewoonlijk heerlijke gerechten en lekkere wijnen.
Op 5 januari kwamen Victor en Madeleine twee weken bij ons op bezoek. Jasperina en ik hadden vrij genomen om samen leuke dingen te doen (ik moest helaas een paar dagen tussendoor werken, maar kon die combineren met een bezoek aan de fysiotherapeut). Deze dagen waren heerlijk gezellig: shoppen, lekker eten, rijden en zelfs een dagje strand was mogelijk.
Een echte klap op de vuurpijl was de zondag van 12 januari. We werden enorm verrast. Nee, niet gewoon verrast, maar enorm verrast – ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zo verrast ben, en het maakte me zo emotioneel. Amber was tot en met 11 januari in Mexico en kwam op die dag terug naar Nederland. Wat Jasperina en ik niet wisten, maar Victor en Madeleine wel, is dat Amber een ticket naar Portugal had geboekt om ons te verrassen. En dat is gelukt!
Op die zondag hadden we besloten om naar Algarve Shopping te gaan. Het is belangrijk te melden dat we al aardig hadden geshopt bij Mar Shopping, dus het was eigenlijk niet nodig, maar het was zo’n dag dat het leuk leek om daarheen te gaan. Achteraf gezien snap ik het, maar op dat moment niet. In elke winkel moesten we naar binnen en zelfs in elke winkel lukte het om toch nog iets te kopen. Tot het moment dat de dag bijna voorbij was, we thuis zouden eten en nog boodschappen moesten doen. Ik had venkel nodig, omdat Madeleine risotto met venkel zou maken. Maar… nee, Victor en Madeleine moesten nog even naar de H&M! WTF! Nou, ik ging alvast op zoek naar venkel in de Continente. Terwijl ik serieus alleen maar op venkel gericht was, hoorde ik een stem: “Kunt u het vinden?” Hmm, die stem klinkt als Amber!!! Fuck (sorry, maar dat was het eerste wat ik dacht), HET IS AMBER!
Zelfs nu springen de tranen in mijn ogen als ik eraan denk, om maar aan te geven hoe hoog de emoties waren. Plotseling stonden we midden in de supermarkt, compleet verrast! Een onbeschrijflijk gevoel. Zoals ik al eerder schreef, ik word niet snel verrast; ik vind het leuk om anderen te verrassen. Maar jongen, wat een apart gevoel en wat mooi.
Oké, het was best wel apart om met zijn vijven in een twee-kamerappartement te slapen, maar we kochten meteen een luchtbed voor Amber, zodat zij twee nachten daarop kon slapen, want daarna zouden Victor en Madeleine weer terugvliegen. Die maandag waren Jasperina en ik ook nog vrij. Het weer was schitterend, dus we durfden wel naar het strand van Alvor te gaan. En ja, het was fantastisch weer, ik heb zelfs gezwommen! Wat een superdag. Een dag die we met veel plezier konden afsluiten bij Mama Mia! Allemaal geluksmomentjes.
Helaas moest Amber op donderdag weer terug naar Nederland, en begon ons normale leven weer. Hoewel… de week erop moest ik naar Lissabon voor mijn werk, een global sales meeting. Ongeveer 80 mensen van mijn bedrijf kwamen samen om de strategie voor 2025 te bespreken. Het was ook leuk om weer een hoop collega’s te zien, wat resulteerde in een weekendweerzien met Lloyd en Melissa. Voordat ik naar Lissabon ging, hadden we ook nog bij NuMa (waar anders?) de 59e verjaardag van Jeroen Coumou gevierd. Hij en Silvia hadden ons uitgenodigd om samen met Nienke (Jeroens dochter, die ook een paar dagen was gekomen) zijn verjaardag bij NuMa te vieren. Jeroen en Silvia verbleven dit jaar een maand in Portugal, in hetzelfde complex waar wij nu wonen in Portimão.
Wat goed is om te melden, is dat het weer in januari 2025 in vergelijking met januari 2024 een stuk slechter was. Slechter in de zin van meer regen, wat eigenlijk goed is, en iets lagere temperaturen. Voor bezoekers misschien minder leuk, maar voor de natuur heel goed. En begrijp me niet verkeerd, er waren genoeg dagen waarop we op ons balkon koffie konden drinken bij meer dan 23 graden, maar vorig jaar was het gewoon droger en warmer.
Tussen de bedrijven door zijn we natuurlijk ook bezig om de bouw van het huis te volgen. Dat zit nu in de afbouwfase en we werken aan de details. Als je nu de keuken ziet, denk je: “Nou, koken maar!” Helaas zie je nog veel klusjes, en voordat de oplevering er is, moet alles klaar zijn: de plantjes in de tuin, een boom in de voortuin, het zwembad vol water.
Wij beschouwen het hebben van een afgesloten garage als een voordeel. We kregen te horen dat er net over de brug in Portimão (rechts) garages te koop waren. Dus we gingen in de laatste week van januari kijken, en het sprak ons enorm aan. Het leek ons een goede investering om daar de BMW te stallen en andere spullen op te slaan die we niet vaak gebruiken. We hebben op 1 februari een optie genomen op een box van 24 m². Daar komt vast nog wel een leuk Portugees verhaal uit.
We hebben de maand gezellig afgesloten op 1 februari, samen met Jeroen en Silvia, door via de bergen naar Arrifana te rijden, daar heerlijk te lunchen, en vervolgens een mooie rit via de kust weer terug naar Portimão. En zo hebben we alweer een maand in 2025 afgesloten.
Ons oudejaarsdiner bij NumaMinder leuk €2300 schade Geuzenstraat. Vuurwerk heeft twee ramen kapot gamaakt, verfwerk en hout beschadigd.Beter maar genieten van etenKerstcadeau van Victor en Madeleine gekregenHappy moments Rummikub met Victor en MadeleinePrachtkoppel in FerragudoGeluksmomentjes noemen moeders ditgeen commentaar nodigde keuken 10 januari10 januari eten met Jeroen en Silvia bij buurman Tiago van Restaurante Casa do RioThuis stampot eten is ook heel lekkerWandelen bij CarvoeiroWandelen bij CarvoeiroSchoonheid in al zijn kleurenWHAT THE F*CKblijheid13 januari wat een weer op het strand bij AlvorMonday, Maandag…MMMM Mama MiaRestaurante dos Artistas20 Januari Jeroen jarigGregory, Jeroen, Katerina, Lloyd en GiftsonJasperina intussen met Carmen bij LusanaZondag 26 januari in LissabonZondag 26 januari in LissabonZondag 26 januari in LissabonGarage 112Keuken eind januariCal Arrifana – eigenlijk 1 februari, maar een mooie afsluiting van de maand met Jeroen en Silvia
En dan schrijf je in november, wanneer stopt de elende? Toen wist je nog niet dat 6 december weer een rampdag voor Martijn zou zijn. Arie, Martijn en Rob hun hond, broertje van Bram overleed aan een hartaanval. Dit is dan zo triest. Aan Bram en Arie zitten natuurlijk heel veel herrinneringen samen met Rob en Martijn. Bram en Arie die Martijn trouw zoals honden dat kunnen aan zijn zijde staan. Nu op 6 december stopte het voor Arie. En dag nadat wij via facetime nog met Arie gedold hadden. En dan die arme Bram die ook een slecht hartje heeft is zo alleen nu met Martijn.
Arie (links) en Bram (rechts)
Lief baasje, lieve Martijn,
Ik was maar een simpele hond, maar ik wil je vertellen hoeveel ik van je houd. Jij was mijn beste vriend, mijn rots in de branding, mijn alles. Als ik je zag, maakte mijn hart een sprongetje en begonnen mijn staart en oren te kwispelen van opwinding. Ik voelde me veilig en gelukkig bij jou.
Je nam me mee op wandelingen, speelde met me en knuffelde me. Je gaf me eten, drinken en een warm plekje om te slapen. Maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste was dat je er altijd voor me was. Als ik bang was, troostte je me. Als ik ziek was, verzorgde je me. Als ik verdrietig was, liet je me niet alleen.
Je begreep me beter dan wie dan ook. Je wist wanneer ik honger had, wanneer ik moet plassen en wanneer ik gewoon even aandacht nodig had. Je luisterde naar me als ik blafte, jankte of gromde. En je begreep me zelfs als ik alleen maar naar je keek
Je was mijn held, mijn voorbeeld, mijn mentor. Ik leerde zoveel van jou. Hoe ik moest zitten, liggen, blijven, komen. Hoe ik moest spelen en apporteren. Hoe ik moest omgaan met andere mensen, dieren en situaties. Ik vertrouwde op jouw wijsheid, jouw ervaring, jouw liefde.
Soms was ik stout of eigenwijs. Soms deed ik dingen die jij niet leuk vond. Soms was ik gewoon een hond en begreep ik niet wat jij van me verwachtte . Maar jij bleef geduldig, vriendelijk en rechtvaardig. Jij strafte me niet, sloeg me niet, negeerde me niet. Jij corrigeerde me op een positieve manier, beloonde me als ik goed gedrag vertoonde en gaf me altijd een tweede kans.
Ik weet dat ik niet perfect was. Ik weet dat ik soms een last kon zijn. Ik weet dat ik niet eeuwig zou leven. Maar ik weet ook dat ik alles zou doen om jou gelukkig te maken. Ik zou je beschermen, verdedigen, vermaken. Ik heb je nooit in de steek gelaten, verraden, of vergeten.
Lieve baasje, ik hou van je. Meer dan woorden kunnen zeggen. Meer dan daden kunnen tonen. Meer dan ik mezelf kan begrijpen. Jij bent mijn alles. Mijn leven. Mijn ziel. Mijn hondenhart.
Nu baasje ben ik niet meer aan je zij, het lot besloot dat ik naar de honden hemel moest en ik laat je achter met een groot gat en Bram aan je zij. Ik weet dat jij hem met nog meer liefde aan je zij zult houden. Nu ben ik weer bij mijn andere baasje en weet dat jij als baasje van Bram en andere dieren het liefste baasje van de wereld zal blijven.
Een hele dikke honden knuffel van heel ver .
1 december Advent begint en ik heb een klein projectje kastverlichting gedaan. Heel tevreden mee.6 december de keuken is bijna af. Het kan zomaar weer weken duren, maar we weten dat we iets moois krijgen. Geduld. Leer dat woordje nu maar goed.6 december vanaf de andere kant gezien.6 december het park in aanleg. Echt wel mooi en super om te zien hoeveel grote bomen er worden geplant en ook de diversiteit. 6 december de voorkant. De steigers zijn weg. De voorkant is geisoleerd en stuukwerk is gedaan. 7 december bij de parkeerplaats ziet het er zo uit als je naar ons huis kijkt.7december de parkeerplaats is in aanleg.7 december ons plotje nog steeds te koop. We zijn zeker niet wanhopig, we weten dat het meer waard wordt en dat het gewoon lang duurt.13 december een vrije dag op de geboortedag van Jasperina’s vader en Madeleine. We kunnen nu voor het eerst het kurkmuseum en de fabriel in Sao Bras de Aportel bezoeken. Dat was leuk. Koud maar wel heel leuk om te weten hoe deze eeuwen oude traditie voortleeft. Wat een mooi materiaal. Maar eigenlijk wisten we dat al. Pure ambacht!
Kurk wordt al sinds onheuglijke tijden beschouwd als een nobele grondstof waarvan de vele toepassingen en eigenschappen altijd gewaardeerd en verspreid zijn.
Deze lichte bast is duizenden jaren lang het voorkeursmateriaal geweest voor de productie van kurken boeien, die werden gebruikt in de visserij vanwege hun drijvende eigenschappen.
Archeologische bewijzen tonen aan dat kurk, rond 3000 v.Chr., al werd gebruikt in China, Egypte, Babylonië en Perzië (GIL, Luís, 2005: p.26) voor de productie van verschillende visuitrustingen en -werktuigen.
Kurk is een uitstekende thermische en akoestische isolator en werd gebruikt in sommige dakbedekkingen, zoals in het geval van het Klooster van de Kapucijnen in Sintra (1560).
De Latijnse agronoom Columella (1e eeuw n.Chr.) schreef in zijn uitgebreide werk over landbouw, De Re Rustica, over de robuuste rol van kurk in boerderijen en verklaarde dat “een muur moet worden afgesloten met een afsluiting, wat de naam is van een plaat van kurk […] [want deze] weerstaat de schade van regen beter dan welke andere ook” (SANTOS, Carlos, 2008, p.51).
Tegenwoordig wordt kurk veel gebruikt als isolatie voor huizen, vooral in Noord-Europa, en als vloerbedekking. Ook wordt het vaak gebruikt in akoestische toepassingen, zoals voor de bekleding van zalen en auditoria, naast andere toepassingen.
Met de wetenschappelijke naam Quercus suber L. is de kurkeik (Sobreiro) een loofboom uit de familie Fagaceae (FORTES, Manuel en anderen, 2004: p.12). De boom komt voor in landen met een mediterraan klimaat, verspreid over het Iberisch Schiereiland, Zuid-Frankrijk, Italië, Griekenland en Noord-Afrika.
De kurkeik is een boom met een lange levensduur, die tot 250 jaar oud kan worden, en is van grote waarde vanwege de winning van zijn bast – de kurk. Dit natuurlijke product heeft een belangrijke rol in de wijnindustrie, isolatie, en nieuwe toepassingen zoals accessoires en kleding.
Kurk, een product van de kurkbossen, is een plantaardig materiaal met uitzonderlijke milieukwaliteiten: hernieuwbaar, niet-toxisch, duurzaam en met uitstekende fysiek-mechanische eigenschappen.
In Portugal beslaat de kurkeik meer dan 730.000 hectare, wat ongeveer 23% van het totale nationale bosgebied vertegenwoordigt. Ons land produceert jaarlijks gemiddeld 157.000 ton kurk, wat ongeveer 52% uitmaakt (APCOR 2006/2007) van de wereldwijde productie.
We zijn tevens de grootste producent en exporteur van kurk wereldwijd, waarbij 60% van de kurktransacties afkomstig is uit Portugal. Dit percentage groeit tot ongeveer 80% (APCOR 2006/2007), wat betreft de bewerkte producten.
De plattelandsbevolking in de streken Algarve en Alentejo is nog sterk afhankelijk van de winning van kurk en van een agro-silvopastoraal systeem dat verbonden is met traditionele en rurale levenswijzen.
Bij deze berggemeenschappen is er een sterke gehechtheid aan tradities en lokale gebruiken, wat zorgt voor een continuïteit van generaties in de productie en winning van kurk.
14 december een bezoekje Lagos. Gomba, en even over de kerstmarkt lopen. En zo heb je dan een leuke kerstgroet. 6 december tijd om de details aan tebrengen en de boel af te bouwen.
Hier zie je dan wat er in een week ongeveer gebeurd.
18 december inspectie en dan zie je weer een marmeren rand om het zwembad. Stappen om de bestrating aan te leggen achter op de parkeerplaats. Wel denk je hoe maken ze straks alles schoon?21 december dat is dan weer een moment om effe een uurtje op het strand van Alvor te spelen. Leica blij en wij blij en gewoon een kleurtje opdoen. Wat is het leven dan toch fijn.21 december ons kerstdiner bij NuMa. En dan weten we nu al dat we er op 31 december het jaar uitluiden en het nieuwe zullen inluiden.
Zo het is nu 22 december en ik heb eindelijk mijn werk af om een jaar in beeld te vangen en een beetje te beschrijven. We gaan nu de kerstdagen in Portugal tegemoet. Met zijn tweeën.
Deze video vond ik toch wel leuk om ertussen te doen.
Ook hier worden de dagen korter, temperaturen lager, maar geloof ons. Uit de wind in de zon scoren we nog steeds moment van 29 graden. En dat is lekker.
Ik heb deze maand weer een afspraak met mijn arts en mijn bewegingsvrijheid is zeker verbeterd, maar niet optimaal. Dus heb ik zowieso to begin februari nog steeds fysiotherapie, maar gaan we waarschijnlijk toch nog een injectie in mijn schouder zetten om te kijken of er nog ruimte te maken is om verder te bewegen.
Ook was het in november moeilijk om dan niet in Nederland te zijn. Natuurlijk omdat we de intocht van Sinterklaas missen, maar het was meer om mijn broer Martijn even te steunen. Zijn Schoonmoeder, de moeder van Rob, wilde niet meer verder met haar leven. En dat zijn moeilijke momenten. Martijn heeft al het hele jaar te maken gehad van vervelende momenten en als dit dan ook nog eens gebeurd dan loop je tegen muren op en vindt je het leven oneerlijk. Wanner stopt de ellende. 11 november stopte Martijn zijn schoonmoeder met leven. Een dapper besluit van haar, maar niet leuk voor haar familie en Martijn. Ik had op zo moment alleen mijn broer even willen vasthouden.
Verder was het de maand waar Portugal zich voorbereid op de kerst en waar wij ons dan ook bij aansluiten en die traditie volgen.
2 november Jasperina was in Nederland. Hier waren ze met de afwerking van de parkeerplaats bezig. Je ziet het badhuis moet nog een dat, palen moeten gestort worden. 2 november alles in de steigers om de isolatie aan te brengen. Als de isolatie erop zit, komt daar weer een stuuklaag overheen. Die isolatie moet de kou EN warmte buiten houden. Ook op de platte dak liggen isolatieplaten.4 november voordat het er echt uitziet zijn er wel een aantal fases nodig.7 november zoek de verschillen. De een zonder realistische sneeuw en de ander met.8 november we hebben een Chinees gevonden die gerechten serveert die in de buurt komen van Lotus, maar “de Nederlandse Chinees” bestaat niet. Een aanrader hier zijn de wraps met gegrilde eend.9 november de douchhoek ligt vast. Terwijl we hadden afgesproken dat hij los zou blijven liggen. Niet dus. We zien het wel.9 november nu met Sander, Peter en Paula bij NuMa gegeten en blij verrast met een andere Negra Mole.16 november de kerst in Portugal nadert en nu tijd om het te laten sneeuwen. Afplakken en sneeuwen maar.17 november we kunnen gaan genieten van de kleine details. Ijspegeltjes hebben echt een realistich effect. 17november er kan ook worden geskied. 17 november de kerstmarkt is gezellig. Een drankje, Sneeuwballen gooien, het kan allemaal.17 november een bewolkte dag thuis, maar op de weerradar zag ik zon bij Aljezur, dus daar gewandeld en het was uiteindelijk bloedheet. We liepen in t-shirt en ik weet dat Martijn en Petra nog belden voor het 06 nummer van Kathy van Breeze. Zie ginds komt de stoomboot!23 november die stapel moet een keuken worden.23 november de trap is er gedeeltelijk in. Mooi marmer, maar dat rare spul op de treden is vreemd, maar zal wel horen zo in de bouw.23 november vanuit de hoek naar ons huis gezien. Je wordt steeds nieuwsgieriger naar het eindresultaat.23 november. Ik denk dat het voor de buitenstaander moelijk is om te zien wat is er nu anders dan die andere foto. Hier zien we dat er nu om het zwembad heem beton is gegoten, de muren bij de trapjes, buren staan er. De vloer in het zwembad is gestort. Er gaan echt inmense hoeveelheden beton doorheen. De volgende stappen zullen het stuken van de muren zijn, de parkeerplaats aanleggen en werken aan de details.24 november voor Sinterklaas!!! De boom staat, we volgen wel de Portugezen, maar de Sint ontbreekt niet.30 november de keukenboer was bezig met de installatie. Toch gaat het allemaal anders als in Nederland, Maar het resultaat is straks hetzelfde.
Dat je 1 oktober nog in Nederland bent en je met mama haar verjaardag kan vieren is toch wel leuk. Op 2 oktober weer naar huis om dan ‘s-avonds weer uit eten te gaan is wel een beetje over de top. Maar dat kwam zo uit. Een speciale avond bij NuMa waar we voor waren uitgenodigd.
2 oktober werd er gekookt door vier chef koks en die avond een paar mooie foto momenten. Dit is de hele crew. Nog een leuk weetje. Amber heeft er ook nog een poosje gewerkt en waren gek op haar. Ze deed het fantastisch.2 oktober onze buurvrouw was ook mee.2 oktober Chef Joao Mourato, Chef Michael Muller, Chef Andreas Zika. De langste was van het wijnhuis, maar ben zijn naam kwijt.5 oktober op Alvor omdat het kan.6 oktober heel veel lijmen.
November komt eraan, maar er was een soort van ontspanning in dit project om zoiets te doen, wat in in Nederland niet kon. Het geeft een bepaalde rust. En wat veel mensen vergeten is dat zowel Jasperina en ik full time iedere werkdag gewoon werken. Gewoon werken is net als in Nederland ook soms met alle spanningen van dien en om dan je gedachte op nul te zetten is soms een strand niet genoeg.
10 oktober op het dakterras1 oktober 1990 wat een moei dag was dat toch!12 oktober het bruidspaar.12 oktober raad eens waar we dit gevierd hebben?13 oktober the day after. Wat die je dan. Touren door de Monchique en nieuwe restaurants ontdekken op advies van de fysiotherapeut.13 oktober een lesje cake bakken.
Natuurlijk is het niet alleen treintjes, het is ook een cake bakken en wandelen over de kliffen van de Algarve. Iets dat je in de zomer gewoon niet kunt doen en is echt heel erg leuk!
20 oktober stunning views zoals ze dat zeggen!20 oktober Blij met de stok!20 oktober het is echt heerlijk om hier te lopen.20 oktober na onze lekker wandeling bij Ponta da Piedade sardines gegeten.22 oktober met de juiste alcohol kunnen we al zelf lekkere Portugese worstjes bakken.25 oktober na het werk even naar Praia da Rocha gelopen, Lekker toch!26 oktober we weten nu hoe het laminaat eruit ziet. Mooi dus.26 oktober weer een inspectie, maar weten nu onze straatnaam. Nu nog het huisnummer?26 oktober hier wordt ik dan rustig van,
En dan kom je alweer aan het einde van de maand oktober. Die maand is voor ons voorbij gevlogen.