En dan is het mei. De zon wordt warmer, de dagen langer, en je voelt de zomer letterlijk om de hoek staan te trappelen. Op de eerste zaterdag trokken we naar Lagos, waar een middeleeuws festival bezig was. Rustig door de straatjes slenteren tussen ridders, troubadours en toeristen die denken dat ze een ridder zijn, heerlijk.
Ondertussen hadden we een langdurige stroomuitval achter de rug. Ik blijf erbij: het waren de Russen. Dus hebben we nu een gasstelletje in huis, wat blikvoer in de kast, en we zijn officieel klaar voor elke apocalyps die Portugal ons toewerpt.
Midden mei kwam er een déjà-vu-moment: in april hadden we een afspraak met de heks van Libertas, ja, zo noem ik haar inmiddels maar gewoon. Het zag er allemaal zó hoopvol uit. Paulo en Sónia gingen mee om het huis te bekijken, nieuwsgierig naar de volgende stappen. En wat hoorden wij vier uit de mond van de heks? Dat juni de maand van de overdracht zou worden. Kijk, in elk goed sprookje hoort een boze heks, dus dat kwam mooi uit.
Begin mei vroeg ik nog beleefd om enige opheldering over die oplevering in juni, omdat we natuurlijk onze huur moesten opzeggen. En in juli komt er al bezoek, dat moet toch ergens slapen. MAAR toen kwam de heks terug met het nieuws dat het helemaal geen juni ging worden. Wij, Paulo en Sónia waren compleet uit het veld geslagen.
Zelfs Paulo, meer dan 30 jaar in het vak, had dit nog nooit meegemaakt. Dan weet je dat je iets bijzonders hebt.
We kregen het advies om onze advocaat erbij te halen om te zien of er nog iets te redden viel. Helaas geen enkel sprankje hoop. Ja, we mochten het contract beëindigen en ons geld terugkrijgen. Maar dan zou Libertas mooi 150.000 euro winst in de zak steken, want inmiddels worden huizen zoals het onze voor veel hogere bedragen verkocht dan wat wij ervoor betaalden. Dus: lange adem nodig. Héél lange adem. Wordt vervolgd…
Gelukkig is mei ook altijd feest, want Jasperina is jarig. Dit jaar vierden we dat met een bijzonder diner bij Ocean. Heerlijk natuurlijk, maar vergeleken met vorig jaar merkten we dat dit tweesterrenrestaurant zijn vizier wat meer op de Amerikaanse toerist richt. Jammer, maar eerlijk is eerlijk: we hebben genoten. En op de 18e een Pastel de Nata eten op het strand? Dat is op zichzelf al een verjaardagscadeau.
Op 24 mei hadden we het volgende cadeau: eten bij NuMa. Ze bestonden vier jaar en wij hadden een leuke verrassing voor Manuela en Nuno. Altijd goed.
En op 29 mei kwam Amber naar Portugal. We hebben de woonkamer verbouwd, want inmiddels weten we zeker dat we deze zomer iedereen in ons appartement zullen moeten ontvangen, ons huis wordt namelijk nog steeds niet opgeleverd. De pijn is groot, maar die komt volledig op conto van Libertas. Het plezier van familie en vrienden die ons komende maanden bezoeken? Dat houdt ons op de been.
