April beginnen zonder 1 april is niet mogelijk. Het was de reden dat we in maart in Brielle waren. 1 april vieren was als vanouds alleen zonder Amber, die was al in Barcelona. Het weer was mooi, de dag was snel voorbij en we hadden een geweldig Geuzenmaal thuis op de Geuzenstraat. Deels door ma en een groot gedeelte door Martijn. Ik weet dat we de avond muzikaal afsloten en lekker Hollands!
April is normaal een maand waar je gaat merken dat de zomer eraan komt. Dagen van 29 graden zijn normaal, de avonden nog te koud om in een t-shirt te lopen. Maar wat een weer. De hele maand was heel veel uit eten, gewoon omdat het zo mooi was om buiten te zitten. Ook in de weekenden nog mooi weer om te wandelen en te fietsen. Zo ook op 13 april, we deden een mooie rit naar Silves, waar we lekker wat hebben gegeten en gedronken. De rit via Estombar langs de wijngaarden en ook zo weer terug is geweldig. Stom om te vermelden maar wel eerlijk, af en toe de helling af harder dan 40km was heel gewoon.
Toen we eenmaal terug waren in Portimão wilde we nog even over de boulevard fietsen en even kijken of een specifiek restaurant open was. Niet dus. Maar weer verder fietsen totdat ik op het fietspad op de boulevard twee tegemoet komende stepjes aankwamen. Ik ging uit beleefdheid opzij, fietste niet hard misschien 15km p/u. Maar op het moment dat ik terug op het fietspad wilde gaan was een soort randje van 5 cm net genoeg om mijn voorwiel te laten blokkeren waarbij ik voelde dit gaat niet goedkomen, en voordat ik het wist werd ik met fiets en al gelanceerd waarbij ik met een harde klap op mijn linkerschouder terrecht kwam. Aanvankelijk dacht ik aan een schouder uit de kom, maar al snel voelde het niet goed en een circus werd opgestart. Ambulance, veel mensen en veel meer. Wat ik niet bewust meemaakte is dat Jasperina ook onze vrienden (tevens makelaars, Paulo en Sonia) gebeld had. Dus beide stonden binnen no time bij ons en waren als hulp ter plaatse om alles in het Portugees goed te vertalen. Sonia is constant bij Jasperina gebleven. Ik werd afgevoerd via de Bombeiros (brandweer) ambulance naar het publieke ziekenhuis. Deze broeders mogen alleen eerste hulp verlenen en deden bij mij de nodige stabilisatie.
Eenmaal in het ziekenhuis krijg je een soort entree bandje met een kleur die de ernst van de zaak aangeeft. Je komt in een zaaltje te zitten met allerlei eerste hulp gevallen, dronkaards, drugverslaafden, gillende oude mensen die aan een infuus zaten. Ik moest wachten dat is alles wat ik te horen kreeg. Tot op een gegeven moment iemand zei dat ik foto’s moest laten maken in de rontgen ruimte. Dit was al meer dan 2 uur later. Tot die tijd heeft niemand mij aangekeken (in de ogen), niemand gevraagd “gaat het””, “wilt u iets drinken”? Op een gegeven moment mocht ik foto’s laten maken. Eerst gingen ze ervan uit dat ik wel de weg wist. Niet dus, er liep dan uiteindelijk iemand met me mee en plaatste me voor de deur van de rontgen ruimte. Daar stond ik dan, met pijn, infuus aan de arm. Zonder enige hulp moest ik zelf mijn tshirt uit doen (gelukkig een wijde) en er werd een foto genomen. Toen mocht ik weer terug naar de plaats waar ik vandaan kwam. Hoe? Zoek het maar uit.
Eenmaal terug wilde ik weer op het bed gaan liggen waar ik lag. NEE, hup in de wachtruimte op een plastic stoeltje wachten tot de doctor mij zou roepen. Inmiddels had Sonia Jasperina naar het ziekenhuis gebracht en Sonia zou voor ons Leica uitlaten. Het begon al langzaam donker te worden en volgens mij was het rond zes uur (nog geen eten en drinken gekregen, maar Jasperina had wat water en iets ander meegenomen). De doctor vertelde dat ik een breuk had en dat een operatie wel nodig zou zijn. OK. Wanneer? Nou over een week of twee zou er wel plek zijn. OK. Wat doen we in de tussentijd? Nou gewoon thuis wachten. Nou onze broek zat inmiddels op de knieën. Dus zeiden we dat we particulier verzekerd waren, maar om daar gebruik van te kunnen maken moesten we eerst een papierwinkel tekenen om ontslag te krijgen. Dus Japerina moest mij gaan chauffeuren naar Alvor het particuliere hospital.
Het was inmiddels acht uur en aangekomen bij HPA (het particulier ziekenhuis) mochten we daar ook een paar uur wachten en af en toe een gesprek met zusters en broeders die een soort intake en inventarisatie maakte. Ik moest wachten tot de arts er zou zijn. Die kwam volgens mij rond tien uur. Die heeft mij onderzocht en besloten dat er een MRI scan moest komen. Dus naar de afdeling waar die plaatsvinden en weer wachten. Rond de klok van twaalf weer bij de arts die vroeg of ik geopereerd wilde worden of dat ik gewooon verder wilde leven met een lichte beperking? Nee ik wilde een operatie. Nou dat kon de volgende dag om drie uur ‘s-middags. Fijn dus. Moet ik dan nu in het ziekenhuis blijven? NEE, morgen rond 12 uur moest ik mij melden en dan mocht ik na de operatie een nacht blijven. Een berg pijnstillers en dan tot morgen!
Bij de uitgang moesten we ons nog melden voor de opname de volgende dag. Mooi. Weer een papieren tijger van handtekeningen voorzien. En voordat ik de deur uitging, moest ik wel €6,700 afrekenen. Pinnen mocht. Ja maar ik kan niet zoveel pinnen en ik heb geen idee hoe ik dat kan verhogen op mijn app. Een bankoverschrijving mocht ook, maar moest wel aantonen dat het was uitgevoerd. Gelukking kon ik dat allemaal en dat zou voor Jasperina allemaal een stukje moeilijker worden. Hup naar huis, op naar een pijnlijke nacht.
Eerst even om 1 uur in de nacht naar McDonald’s want we hadden sinds Silves niks meer gegeten. Ook dat werd een fiasco, want een McDrive in Portugal on 1 uur ‘s-nachts betekend dat ze geen Engels praten, de kwaliteit niet de kwaliteit is (als je van kwaliteit kan praten) zoals in Nederland. Dus koude friet, koude hamburger en naar huis.
Hierna volgt een lange nacht, pijn en het besef dat je met een arm niet veel kunt. Jasperina werd direct als mijn persoonlijke zuster gebombardeerd. Wassen, aankleden, toiletteren overal heb je hulp nodig. Heel zwaar en heel veel bewondering voor Jas, maar ook naar alle verplegers die dit dagelijk doen!
De opname en de operatie gingen best goed en alles heel gecontrolleerd. Ja veel wachten, maar dat is iets Porugees en heeft niks met ziekenhuizen te maken. Wel een ding om te melden, voor alle opnames moest ik weer bergen met documenten tekenen, maar ook eentje die bijzonder was, zodra ik uit bed zou willen was het verboden dit zelfstandig te doen, dat moest onder begeleiding. Doe je het zelf dat vervalt alle verantwoordelijkheid van het ziekenhuis. OK…. Sounds easy.
Na de operatie terug in mijn kamer, kwam Jasperina. In de morgen kreeg ik ontbijt, alleen hadden ze niet in de gaten dat je met een hand niet een broodje kunt smeren. Maar uiteindelijk een yoghurt op. Alleen Jeroen heeft zijn ochtendritueel. Maar naar een toilet gaan mocht niet. Op de bel drukken…. Wachten. Portugees wachten….. Wow dat duurde anderhalfuur dus. Naar het toilet met een broeder. Dat was voor mij een ervaring. Mocht wel mijzelf ‘doen’. Want hierna kwam er een douche ritueel. Geen details nodig, maar iets wat ik niet zal vergeten.
Hierna was het naar huis gaan en 15 april was ik overgeleverd aan zuster Jasperina. Dat zijn echt een paar zware weken geweest. Jas moest mij wassen, aankleden, autorijden, etc. Maar na een poosje durfde ik al iets meer, maar ik weet dat de maand april Jasperina nog mijn chauffeuse was. Ik kon wel werken, typen lukte en met wat fysiotherapie moest ik ook bewegen.
Een week later kwam mijn collega Lloyd met zijn vrouw Melissa op vakantie in Ferragudo en hebben we op een gegeven moment een mooie dag in de Monchique gehad en daarna bij Numa uit eten. Dat zijn dan kleine dingen die het leven op dat moment mooi maken. Ik heb mij toen en nu nog steeds beseft dat dit sinds mijn vliegtuigongeluk toch wel de tweede keer is dat ik een engeltje op mijn schouder heb gehad. Tien centimeter verder met mijn hoofd en ik was er of niet meer geweest of had echt in een rolstoel beland. Zo emotioneel als ik ben doet dat iets met mij. Dat is niet anders, maar dat bewijst alleen maar dat je moet leven. “Dream as you will live forever, live as if you will die today” (James Dean)
Tegen het einde van de maand durfde ik al een beetje te rijden. Zeker met de BMW (automaat) ging dat goed. Het weer begon steeds mooier te worden, dus was het tijd om te shoppen en de kasten nog voller te krijgen met nieuwe kleren en schoenen.
