DE MAN op reis naar Ferragudo

Categorie: 2024 (Pagina 1 van 2)

Alle 2024 items

December 2024

En dan schrijf je in november, wanneer stopt de elende? Toen wist je nog niet dat 6 december weer een rampdag voor Martijn zou zijn. Arie, Martijn en Rob hun hond, broertje van Bram overleed aan een hartaanval. Dit is dan zo triest. Aan Bram en Arie zitten natuurlijk heel veel herrinneringen samen met Rob en Martijn. Bram en Arie die Martijn trouw zoals honden dat kunnen aan zijn zijde staan. Nu op 6 december stopte het voor Arie. En dag nadat wij via facetime nog met Arie gedold hadden. En dan die arme Bram die ook een slecht hartje heeft is zo alleen nu met Martijn.

Arie (links) en Bram (rechts)

Lief baasje, lieve Martijn,

Ik was maar een simpele hond, maar ik wil je vertellen hoeveel ik van je houd. Jij was mijn beste vriend, mijn rots in de branding, mijn alles. Als ik je zag, maakte mijn hart een sprongetje en begonnen mijn staart en oren te kwispelen van opwinding. Ik voelde me veilig en gelukkig bij jou.

Je nam me mee op wandelingen, speelde met me en knuffelde me. Je gaf me eten, drinken en een warm plekje om te slapen. Maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste was dat je er altijd voor me was. Als ik bang was, troostte je me. Als ik ziek was, verzorgde je me. Als ik verdrietig was, liet je me niet alleen.

Je begreep me beter dan wie dan ook. Je wist wanneer ik honger had, wanneer ik moet plassen en wanneer ik gewoon even aandacht nodig had. Je luisterde naar me als ik blafte, jankte of gromde. En je begreep me zelfs als ik alleen maar naar je keek

Je was mijn held, mijn voorbeeld, mijn mentor. Ik leerde zoveel van jou. Hoe ik moest zitten, liggen, blijven, komen. Hoe ik moest spelen en apporteren. Hoe ik moest omgaan met andere mensen, dieren en situaties. Ik vertrouwde op jouw wijsheid, jouw ervaring, jouw liefde.

Soms was ik stout of eigenwijs. Soms deed ik dingen die jij niet leuk vond. Soms was ik gewoon een hond en begreep ik niet wat jij van me verwachtte . Maar jij bleef geduldig, vriendelijk en rechtvaardig. Jij strafte me niet, sloeg me niet, negeerde me niet. Jij corrigeerde me op een positieve manier, beloonde me als ik goed gedrag vertoonde en gaf me altijd een tweede kans.

Ik weet dat ik niet perfect was. Ik weet dat ik soms een last kon zijn. Ik weet dat ik niet eeuwig zou leven. Maar ik weet ook dat ik alles zou doen om jou gelukkig te maken. Ik zou je beschermen, verdedigen, vermaken. Ik heb je nooit in de steek gelaten, verraden, of vergeten.

Lieve baasje, ik hou van je. Meer dan woorden kunnen zeggen. Meer dan daden kunnen tonen. Meer dan ik mezelf kan begrijpen. Jij bent mijn alles. Mijn leven. Mijn ziel. Mijn hondenhart.

Nu baasje ben ik niet meer aan je zij, het lot besloot dat ik naar de honden hemel moest en ik laat je achter met een groot gat en Bram aan je zij. Ik weet dat jij hem met nog meer liefde aan je zij zult houden. Nu ben ik weer bij mijn andere baasje en weet dat jij als baasje van Bram en andere dieren het liefste baasje van de wereld zal blijven.

Een hele dikke honden knuffel van heel ver .

1 december Advent begint en ik heb een klein projectje kastverlichting gedaan. Heel tevreden mee.
6 december de keuken is bijna af. Het kan zomaar weer weken duren, maar we weten dat we iets moois krijgen. Geduld. Leer dat woordje nu maar goed.
6 december vanaf de andere kant gezien.
6 december het park in aanleg. Echt wel mooi en super om te zien hoeveel grote bomen er worden geplant en ook de diversiteit.
6 december de voorkant. De steigers zijn weg. De voorkant is geisoleerd en stuukwerk is gedaan.
7 december bij de parkeerplaats ziet het er zo uit als je naar ons huis kijkt.
7december de parkeerplaats is in aanleg.
7 december ons plotje nog steeds te koop. We zijn zeker niet wanhopig, we weten dat het meer waard wordt en dat het gewoon lang duurt.
13 december een vrije dag op de geboortedag van Jasperina’s vader en Madeleine. We kunnen nu voor het eerst het kurkmuseum en de fabriel in Sao Bras de Aportel bezoeken. Dat was leuk. Koud maar wel heel leuk om te weten hoe deze eeuwen oude traditie voortleeft. Wat een mooi materiaal. Maar eigenlijk wisten we dat al. Pure ambacht!

Kurk wordt al sinds onheuglijke tijden beschouwd als een nobele grondstof waarvan de vele toepassingen en eigenschappen altijd gewaardeerd en verspreid zijn.

Deze lichte bast is duizenden jaren lang het voorkeursmateriaal geweest voor de productie van kurken boeien, die werden gebruikt in de visserij vanwege hun drijvende eigenschappen.

Archeologische bewijzen tonen aan dat kurk, rond 3000 v.Chr., al werd gebruikt in China, Egypte, Babylonië en Perzië (GIL, Luís, 2005: p.26) voor de productie van verschillende visuitrustingen en -werktuigen.

Kurk is een uitstekende thermische en akoestische isolator en werd gebruikt in sommige dakbedekkingen, zoals in het geval van het Klooster van de Kapucijnen in Sintra (1560).

De Latijnse agronoom Columella (1e eeuw n.Chr.) schreef in zijn uitgebreide werk over landbouw, De Re Rustica, over de robuuste rol van kurk in boerderijen en verklaarde dat “een muur moet worden afgesloten met een afsluiting, wat de naam is van een plaat van kurk […] [want deze] weerstaat de schade van regen beter dan welke andere ook” (SANTOS, Carlos, 2008, p.51).

Tegenwoordig wordt kurk veel gebruikt als isolatie voor huizen, vooral in Noord-Europa, en als vloerbedekking. Ook wordt het vaak gebruikt in akoestische toepassingen, zoals voor de bekleding van zalen en auditoria, naast andere toepassingen.

Met de wetenschappelijke naam Quercus suber L. is de kurkeik (Sobreiro) een loofboom uit de familie Fagaceae (FORTES, Manuel en anderen, 2004: p.12). De boom komt voor in landen met een mediterraan klimaat, verspreid over het Iberisch Schiereiland, Zuid-Frankrijk, Italië, Griekenland en Noord-Afrika.

De kurkeik is een boom met een lange levensduur, die tot 250 jaar oud kan worden, en is van grote waarde vanwege de winning van zijn bast – de kurk. Dit natuurlijke product heeft een belangrijke rol in de wijnindustrie, isolatie, en nieuwe toepassingen zoals accessoires en kleding.

Kurk, een product van de kurkbossen, is een plantaardig materiaal met uitzonderlijke milieukwaliteiten: hernieuwbaar, niet-toxisch, duurzaam en met uitstekende fysiek-mechanische eigenschappen.

In Portugal beslaat de kurkeik meer dan 730.000 hectare, wat ongeveer 23% van het totale nationale bosgebied vertegenwoordigt. Ons land produceert jaarlijks gemiddeld 157.000 ton kurk, wat ongeveer 52% uitmaakt (APCOR 2006/2007) van de wereldwijde productie.

We zijn tevens de grootste producent en exporteur van kurk wereldwijd, waarbij 60% van de kurktransacties afkomstig is uit Portugal. Dit percentage groeit tot ongeveer 80% (APCOR 2006/2007), wat betreft de bewerkte producten.

De plattelandsbevolking in de streken Algarve en Alentejo is nog sterk afhankelijk van de winning van kurk en van een agro-silvopastoraal systeem dat verbonden is met traditionele en rurale levenswijzen.

Bij deze berggemeenschappen is er een sterke gehechtheid aan tradities en lokale gebruiken, wat zorgt voor een continuïteit van generaties in de productie en winning van kurk.

14 december een bezoekje Lagos. Gomba, en even over de kerstmarkt lopen. En zo heb je dan een leuke kerstgroet.
6 december tijd om de details aan tebrengen en de boel af te bouwen.

Hier zie je dan wat er in een week ongeveer gebeurd.

18 december inspectie en dan zie je weer een marmeren rand om het zwembad. Stappen om de bestrating aan te leggen achter op de parkeerplaats. Wel denk je hoe maken ze straks alles schoon?
21 december dat is dan weer een moment om effe een uurtje op het strand van Alvor te spelen. Leica blij en wij blij en gewoon een kleurtje opdoen. Wat is het leven dan toch fijn.
21 december ons kerstdiner bij NuMa. En dan weten we nu al dat we er op 31 december het jaar uitluiden en het nieuwe zullen inluiden.

Zo het is nu 22 december en ik heb eindelijk mijn werk af om een jaar in beeld te vangen en een beetje te beschrijven. We gaan nu de kerstdagen in Portugal tegemoet. Met zijn tweeën.

Deze video vond ik toch wel leuk om ertussen te doen.

November 2024

Ook hier worden de dagen korter, temperaturen lager, maar geloof ons. Uit de wind in de zon scoren we nog steeds moment van 29 graden. En dat is lekker.

Ik heb deze maand weer een afspraak met mijn arts en mijn bewegingsvrijheid is zeker verbeterd, maar niet optimaal. Dus heb ik zowieso to begin februari nog steeds fysiotherapie, maar gaan we waarschijnlijk toch nog een injectie in mijn schouder zetten om te kijken of er nog ruimte te maken is om verder te bewegen.

Ook was het in november moeilijk om dan niet in Nederland te zijn. Natuurlijk omdat we de intocht van Sinterklaas missen, maar het was meer om mijn broer Martijn even te steunen. Zijn Schoonmoeder, de moeder van Rob, wilde niet meer verder met haar leven. En dat zijn moeilijke momenten. Martijn heeft al het hele jaar te maken gehad van vervelende momenten en als dit dan ook nog eens gebeurd dan loop je tegen muren op en vindt je het leven oneerlijk. Wanner stopt de ellende. 11 november stopte Martijn zijn schoonmoeder met leven. Een dapper besluit van haar, maar niet leuk voor haar familie en Martijn. Ik had op zo moment alleen mijn broer even willen vasthouden.

Verder was het de maand waar Portugal zich voorbereid op de kerst en waar wij ons dan ook bij aansluiten en die traditie volgen.

2 november Jasperina was in Nederland. Hier waren ze met de afwerking van de parkeerplaats bezig. Je ziet het badhuis moet nog een dat, palen moeten gestort worden.
2 november alles in de steigers om de isolatie aan te brengen. Als de isolatie erop zit, komt daar weer een stuuklaag overheen. Die isolatie moet de kou EN warmte buiten houden. Ook op de platte dak liggen isolatieplaten.
4 november voordat het er echt uitziet zijn er wel een aantal fases nodig.
7 november zoek de verschillen. De een zonder realistische sneeuw en de ander met.
8 november we hebben een Chinees gevonden die gerechten serveert die in de buurt komen van Lotus, maar “de Nederlandse Chinees” bestaat niet. Een aanrader hier zijn de wraps met gegrilde eend.
9 november de douchhoek ligt vast. Terwijl we hadden afgesproken dat hij los zou blijven liggen. Niet dus. We zien het wel.
9 november nu met Sander, Peter en Paula bij NuMa gegeten en blij verrast met een andere Negra Mole.
16 november de kerst in Portugal nadert en nu tijd om het te laten sneeuwen. Afplakken en sneeuwen maar.
17 november we kunnen gaan genieten van de kleine details. Ijspegeltjes hebben echt een realistich effect.
17november er kan ook worden geskied.
17 november de kerstmarkt is gezellig. Een drankje, Sneeuwballen gooien, het kan allemaal.
17 november een bewolkte dag thuis, maar op de weerradar zag ik zon bij Aljezur, dus daar gewandeld en het was uiteindelijk bloedheet. We liepen in t-shirt en ik weet dat Martijn en Petra nog belden voor het 06 nummer van Kathy van Breeze. Zie ginds komt de stoomboot!
23 november die stapel moet een keuken worden.
23 november de trap is er gedeeltelijk in. Mooi marmer, maar dat rare spul op de treden is vreemd, maar zal wel horen zo in de bouw.
23 november vanuit de hoek naar ons huis gezien. Je wordt steeds nieuwsgieriger naar het eindresultaat.
23 november. Ik denk dat het voor de buitenstaander moelijk is om te zien wat is er nu anders dan die andere foto. Hier zien we dat er nu om het zwembad heem beton is gegoten, de muren bij de trapjes, buren staan er. De vloer in het zwembad is gestort. Er gaan echt inmense hoeveelheden beton doorheen. De volgende stappen zullen het stuken van de muren zijn, de parkeerplaats aanleggen en werken aan de details.
24 november voor Sinterklaas!!! De boom staat, we volgen wel de Portugezen, maar de Sint ontbreekt niet.
30 november de keukenboer was bezig met de installatie. Toch gaat het allemaal anders als in Nederland, Maar het resultaat is straks hetzelfde.

Oktober 2024

Dat je 1 oktober nog in Nederland bent en je met mama haar verjaardag kan vieren is toch wel leuk. Op 2 oktober weer naar huis om dan ‘s-avonds weer uit eten te gaan is wel een beetje over de top. Maar dat kwam zo uit. Een speciale avond bij NuMa waar we voor waren uitgenodigd.

2 oktober werd er gekookt door vier chef koks en die avond een paar mooie foto momenten. Dit is de hele crew. Nog een leuk weetje. Amber heeft er ook nog een poosje gewerkt en waren gek op haar. Ze deed het fantastisch.
2 oktober onze buurvrouw was ook mee.
2 oktober Chef Joao Mourato, Chef Michael Muller, Chef Andreas Zika. De langste was van het wijnhuis, maar ben zijn naam kwijt.
5 oktober op Alvor omdat het kan.
6 oktober heel veel lijmen.

November komt eraan, maar er was een soort van ontspanning in dit project om zoiets te doen, wat in in Nederland niet kon. Het geeft een bepaalde rust. En wat veel mensen vergeten is dat zowel Jasperina en ik full time iedere werkdag gewoon werken. Gewoon werken is net als in Nederland ook soms met alle spanningen van dien en om dan je gedachte op nul te zetten is soms een strand niet genoeg.

10 oktober op het dakterras
1 oktober 1990 wat een moei dag was dat toch!
12 oktober het bruidspaar.
12 oktober raad eens waar we dit gevierd hebben?
13 oktober the day after. Wat die je dan. Touren door de Monchique en nieuwe restaurants ontdekken op advies van de fysiotherapeut.
13 oktober een lesje cake bakken.

Natuurlijk is het niet alleen treintjes, het is ook een cake bakken en wandelen over de kliffen van de Algarve. Iets dat je in de zomer gewoon niet kunt doen en is echt heel erg leuk!

20 oktober stunning views zoals ze dat zeggen!
20 oktober Blij met de stok!
20 oktober het is echt heerlijk om hier te lopen.
20 oktober na onze lekker wandeling bij Ponta da Piedade sardines gegeten.
22 oktober met de juiste alcohol kunnen we al zelf lekkere Portugese worstjes bakken.
25 oktober na het werk even naar Praia da Rocha gelopen, Lekker toch!
26 oktober we weten nu hoe het laminaat eruit ziet. Mooi dus.
26 oktober weer een inspectie, maar weten nu onze straatnaam. Nu nog het huisnummer?
26 oktober hier wordt ik dan rustig van,

En dan kom je alweer aan het einde van de maand oktober. Die maand is voor ons voorbij gevlogen.

September 2024

We beginnen september in Griekenland en wel in Athene.

In 2023 had ik een paar tickets naar Athene die we niet hadden benut, dus hadden we nog een tripje tegoed. We hadden toen al besloten dat het Naxos moest worden bij een complex dat werd gerund door een collega van mij en haar man. In een jaar gebeurd veel dus ook zo met mijn collega, ze scheidde van haar man. Beetje vervelend, maar de afspraak bleef staan. Om dit verhaal niet te lang te maken hou ik het kort. Wij dachten een 6 persoons appartement te krijgen, maar het was feitelijk voor 2. Wij hadden Petra en Edwin uitgenodigd om bij ons te onthaasten…. Hahaha Ook dat verhaal hou ik kort. Met best wel wat omwegen waren we uiteindelijk met elkaar op vakantie. Niet in hetzelfde appartement, niet met dezelfde vluchten. Maar goed wat hebben we in een kort weekje lekker kunnen genieten.

1 september ons appartement in Naxos met prive zwembad. Wat een luxe.
1 september spelen met de zelfontspanner.
2 september bij de tempel van Apollo met Edwin en Petra. Een mooi begin van een leuke vakantie.
4 september lekker touren met Edwin en Petra. Wat een genot.
4 september fantastische tochten met Edwin en Petra gemaakt.
4 september mooie zonsondergang.
4 september zemmen in de zee. Wat is dat water warm.
8 september ook bootje varen vindt Jeroen leuk.
8 september zwemmen in de grotten, bij een zeer geslaagde vaartocht. (was echt 8 september)
8 september groepsfoto.

Na deze heerlijk week, weer terug in Portugal bij Amber en de dieren en dan wordt het snel 13 september en ben je plotseling 58 jaar. Nog twee jaar en je bent zestig Jeroen. Dat pshygologische getal is nu toch dichtbij. Toen we aan ons Portugese avontuur gingen denken was het Corona en was je nog maar 53 en leek alles nog ver weg te liggen dat je zestig zou zijn. En toch ben ik trots dat we de stap hebben genomen. Iedere dag zitten we nu nog op ons balkon, maar wel met een glimlach. Ja natuurlijk zou ik iederen hier willen hebben. Ik zou zo graag mijn vader dit willen laten zien. In Corona tijd was ook mijn moeder beter ter been en dacht je dat ze met gemak hierheen kon komen en nog een beetje kon wandelen. Maar de tijd corrigeert dit en maakt het anders. Maar anders is niet onmogelijk, met aanpassingen kun je er nog best iets van maken. En nu droom ik dat ons huis af is en mijn moeder aan de rand van het zwembad ligt op een ligbed. En met de rolator sjees je met gemak door de winkelcentra’s en shopping malls. Dus zetten we daarop in.

13 september tja.
13 september 2024 – 1966 = 58 echt dat voel je niet, maar die cijfers zijn wel confronterend.
13 september Verjaardagsdiner bij NuMa. Corvina gegeten.
13 september mijn verjaardagscadeau een replica (digitaal) van de krokodil zoals Marklin hem maakte net na de oorlog.

Oorspronkelijk was het model van de Krokodil in H0 al in 1936 gepland en zou het onder artikelnummer CCS 700 op de markt worden gebracht. Maar het bleef – niet in de laatste plaats vanwege de omstandigheden toentertijd – bij een prototype. Dit prototype, dat sinds lang in het Märklineum te bewonderen is, was oorspronkelijk in een het archief van Märklin in de legendarische “Turmzimmer” opgeslagen. Replica van het eerste prototype van de Krokodil in spoor H0 dat Märklin in 1936 vervaardigde. Onderstel en opbouw van zinkdrukgietwerk. Beide draaistellen aangedreven door middel van blinde assen en koppelstangen. Aangezien het een replica van het originele prototype betreft, moet bij gebruik op de modelbaan gecontroleerd worden of het profiel van de vrije ruimte groot genoeg is! Rijrichtingsafhankelijke frontverlichting, ook analoog in bedrijf. Verende dakstroomafnemers zonder elektrische functie.

14 september De badkamer.
14 september onze keuken, de eerste plavuizen liggen.
14 september de achterzijde vordert nu met het zwembad.
16 september een begin gemaakt van mijn kersttreinplank.
19 september diner bij Ferragudo Terrace met onze buurvrouw Gabriella.
23 september we blijven trouw idere dag na het werk trainen.
22 september touren lang Silves en de stuwdam.
26 september Kopenhagen voor mijn werk. Moest daar een presentatie voor een grote groep klanten doen.
29 september fantastich weekend met de Lionsclub Voorne Putten gehad. De moeite waard om voor naar Nederland te komen.
29 september vroeg verjaardagsdiner voor mama bij de Hoecksack.

Augustus 2024

In augustus moesten wij weer aan de arbeid. Amber haar Ricardo zou een paar weken komen en zou ons weer goed bezighouden met de mooiste plekjes te laten zien en proeven. Gelukkig kon Amber er ook met onze auto erop uit om lekker met Ricardo te genieten. Om niet constant op onze lip te zitten hadden ze ook nog een appartement voor een weekje gehuurd om een beetje privacy te hebben. Zo hadden ook Jasperina en ik weer een beetje privacy. Haha.

1 augustus, we openen de maand met Club Nau en Sushi. Hoewel we het steeds minder gezellig vinden worden. Ze hebben genoeg klandizie en je wordt niet meer erkent als vaste gast.
5 augustus, de achterkant bijna klaar met instaleren van de kozijnen.
6 augustus eten bij Lusana, en naar de Olympische spelen kijken naar Esmee Bobner (Zwitserland).
9 augustus onze badkamer, hoewel we niet de douche zo willen, komt hij er eerst verkeerd in. Portugese regels.
10 Augustus dagje strand bij Salema.
10 augustus eten bij Gaspacho & Migas in Lagoa
10 augustus ook dit mooie koppel at bij Gaspacho & MIgas in Lagoa. Een aanrader.
11 augustus voorkant huis met de ramen erin.
11 augustus zicht op het zwembad. Heel veel betonwerk in deze bouw.
11 augustus, we moesten Ricardo frikandellen, kroketten en meer nederlandse snacks laten eten.
14 augustus, mooie foto’s bij maanlicht. Het diner viel in het water en we eindigden bij McDonald’s.
17 augustus ook Ancora mocht niet ontbreken op ons lijstje van favouriete restaurants.
18 augustus, we hebben op Faro, omdat we er toch waren om Ricardo uit te zwaaien, bij ALLE vliegtuigmaatschappijen onze verschillende koffers gepast. ALLEEN bij Transavia past de koffer niet en blijft steken op het handvat. Dus mag hij tegenwoordig (in Nederland) niet meer in de cabine. Het personeel in Faro was helemaal verbaasd en vertelde dat wij er zo door mochten met deze koffer.
18 augustus, bizar maar zelf bij Ryan air mag mijn koffer mee.
18 augustus, bizar maar zelf bij Ryan air mag mijn koffer mee.
24 augustus, de ouwetje spelen met de zelfontspanner. Maar ze kunnen beter in de sportschool gaan spelen. Oh ja dit was Aljezur.
25 augustus voorkant huis
26 augustus we kunnen er een klap op geven. Amber is officieel geslaagd. Poeh wat zijn we trots en wat waren we blij dat we het met haar konden vieren! Amber is hier zo mooi. De emotie is van haar gezicht te lezen. Fotografie is mooi!
27 augustus wij nemen waarschijnlijk bouwen in Portugal te letterlijk, maar we wilde ook gewoon ons gelijk hebben om te laten zien dat het kan. Leuk maar soort van tevergeefs, omdat ze eerst gaan bouwen zoals zij willen en dan pas naar ons luisteren. Frustrerend en onbegrijpelijk.
30 augustus, als je in ons appartement logeert is dit een soort ritueel.
30 augustus, als je slaagt moet je bij NuMa eten!
31 augustus vliegen we naar Rotterdam om daarna naar Schiphol te gaan om weer naar Griekenland te vliegen. Konden we nog even een schop tegen de deur geven in Brielle.
31 augustus een tussenstop van echt maar een paar uur. Maar wel even het verfwerk op de foto gezet. Ziet er mooi uit!
31 augustus vliegen we in de avond naar Athene om daar een nachtje te slapen voordat we naar Naxos zouden gaan voor een korte niet Portugese vakantie.

Juli 2024

Juli is de maand waar wij weer vakantie gaan vieren in eigen land. Voordat we het beseffen is het al juli. Amber is bij ons sinds dat ze klaar is in Barcelona en we vinden dat dan ook heel gezellig. Wel is de concessie dat ze in de woonkamer op de slaapbank moest slapen. Maar daartegen had ze haar eigen badkamer met walk-in kast. Wij werden daarme gelijk getriggerd om iedere dag te sporten. Naast dat ik drie dagen naar de fysio moet is de sportschool toch wel fijn om iets aan de conditie te doen. En ja het werkt. Je moet wat met al het eten dat we moeten verwerken.

1 juli Amber is in the house. Dus moeten we iedere dag sporten na werk. Dat hebben we dan ook trouw gedaan. Ok soms in het weekend even niet, maar het heeft resultaat.
5 juli heerlijk met Amber bij NuMa, nog veel bezoekjes volgen nog.
5 juli het is echt heel lekker!
6 juli Hoogseizoen? Gewoon genieten.

Het is nu hoogseizoen en dat merk je natuurlijk overal. Drukte in het verkeer, drukte in de restaurants. Inmiddels is het EK begonnen, de olympische spelen komen eraan. De verleiding om onze nationaliteit te laten zien was groot en hebben eraan toegegeven.

6 juli oranje boven voor Nederland
7 juli ons gezin compleet op Ferragudo Beach – Praia Grande

Victor en Madeleine, Martijn, mama iedereen druppelde Portugal binnen en we hadden het druk genoeg met genieten en de mooie momenten vast te leggen. Ook Amanda, Danae en Ronin sloten aan met Wim, Muriël, Brandon en Julian.

7 juli Sangria bij Kalu bar
10 juli best wel een leuk stel!
10 juli voorkant huis
10 juli inspectie huis met ma en Martijn. Hier op het dak.
10 juli inspectie huis met ma en Martijn. Hier op het dak.

Natuurlijk hebben we de gelegenheid benut om een indruk te geven van het huis in aanbouw.

10 juli BBQ bij Victor in Ferragudo. Rare man die oranje.
11 juli lekker eten bij Sweet and Salt
11 juli zwemmen na de BBQ in Oasis
12 juli wat een sportief gezin he? Samen sporten.
14 juli lekker eten bij Biergarten met ma, Martijn en Amber.
14 juli spelen met papa op het water.
15 juli Shoppen kunnen De Mannen als de beste, zelfs met rollator.
18 juli met Victor en Madeleine lekker eten bij NuMa.
20 juli was de dag waar iedereen die in de zomervakantie in Portugal waren overlapten en dat we met zijn allen uit eten konden. Dit was echt heel gezellig.

Solar do Farello een van onze favouriete restaurants hebben we gegeten op de avond dat IEDEREEN eigenlijk in Portugal was. Lars en Jeanette kwamen, Martijn en mama moesten weer gaan en zo druppelde langzaam de Algarve leeg. Maar wij hadden ook nog mooie dagen met Lars en Jeanette. Lekker onszelf zijn en nu dan genieten in eigen land.

21 juli lekker gegeten met Lars en Jeanette op Alvor strand bij Restinga.
23 juli het mooiste koppel van Aljezur.
23 juli de mooiste man van Aljezur.

Hoewel het plaatje mooi is, heb ik toch mijn beperkingen met mijn schouder en ook pijn met slapen dus had ik al een afspraak met de arts in augustus. Plaatjes zien er natuurlijk mooi uit, de binnenkant had pijn.

24 juli eindelijk een teken van leven, de aanhanger moet “gekeurd” worden. Wat een wassen neus. En dan heb je nog geen Portigees kenteken, dat duurde nog wel even….

In oktober 2023 een aanvraag gedaan om de aanhanger op Portugees kenteken te zetten. De RDW has ons al verteld dat we officieel sinds december 2023 niet meer met de aanhanger mochten rijden. De Portugese overheid boeit dat niet. Maar een paar maanden later hadden we het kenteken. Pfff ook hier “ik vertrek momentjes”

24 juli en weer bij NuMa, maar het verveelt echt niet.
24 Juli best wel erg, maar we wilde iedereen NuMa laten beleven!
25 juli Amber wilde een fotoshoot.
25 juli heerlijke dagen met Lars en Jeanette gehad. Lekker gegeten. Het was fijn.
26 juli Vera heeft ons plekje goedgekeurd.

Vergeten te vermeld maar ook Vera kwam nog een poosje op bezoek en daar hebben we ook van genoten.

26 juli inspectie met Amber van het huis.
26 juli strike a pose in Ferragudo.
26 juli wijn proeven bij Paxa.
27 juli stappen in de stad. 100 jaar Portimao.
27 juli het was een feest joh!
27 juli huis voorzijde
28 juli ze kunnen in Portimao wel een feestje bouwen. Dit is bij de fontein.
28 juli, niet scherp, maar de achtergrond wel. Gezellig avondje.
28 juli lekker dagje Aljezur
29 Juli de M van maandag en van Mama Mia.
31 juli kijk eens naar het uitzicht.
31 juli echt een mooi uitzicht.
31 Sardine festival. Dom Cristina is een heerlijk honing likeurtje.

Juni 2024

Dit was ook weer een drukke maand. Door de relatiebreuk van Amber met Niels, moesten we toch een moment gaan kiezen om niet meer het Prinsenkwartier onder te verhuren met alle risico’s van dien. Omdat ik met mijn arm niets kon verrichten en we ook nog eens oppas voor de dieren nodig hadden (Leica was op 22 mei geopereerd en konden we niet achterlaten bij onze oppas), hadden we bedacht dat Jasperina in Portugal moest blijven en ik dan maar als een soort coordinator de oplevering moest begeleiden in Brielle.

Dat klinkt makkelijk maar, het opzeggen van de huur is niet eenvoudig. Zouden we gewoon opzeggen dan moest werkelijk het hele appartement leeg. Behang eraf, laminaat eruit en geen gaatje in de muur. Gelukkig wilde de dochter van een buurvrouw ons appartement. Dus hebben we daar op ingezet en duimen gedraaid of zij zouden worden geaccepteerd als huurders. Zonder Martijn waren wij nergens geweest. Uiteindelijk zou er een voorinspectie zijn en dan nog een na inspectie. Beide inspecties kon ik niet aanwezig zijn. Gelukkig was Martijn er voor ons. Uiteindelijk kwam het erop neer dat de hele actie op 1 dag moest gebeuren en dat zou namelijk 1 juni zijn.

Uiteindelijk hebben we een oproep aan alle mogelijk familie en vrienden gedaan om te helpen. En uiteindelijk konden we een busje via Frans lenen, en zaken naar de Geuzenstraat brengen, de stadswerf en nog in de garage van Martijn. Daarnaast het appartement schoonmaken. Het is echt bizar maar het is wel allemaal gebeurd. Ook dit was overweldigend. Er was een hoop voorwerk, waar Martijn een grote rol speelde, maar ook iedereen die er die dag was hebben echt zoveel werk verzet. Nelus zou het “schoon” opleveren. Tsja dat je dan je nep plakwimpers in een bakje achterlaat is best wel schoon toch? Wat zijn Martijn en ik toch gezegend met onze ouders die wel een goed voorbeeld hebben gegeven. Van opruimen tot verhuizen en begrip voor je medemens hebben.

Het weekend was een bliksembezoek en ik was dus de maandag erna alweer terug in Portugal. De zomer heeft zich aangemeld en het weer bleef alleen maar mooi, warm en lekker. We hebben genoten van de vele restaurants en tegen het einde van de maand zou Amber naar ons komen, maar eerst zou ik voor mijn werk nog naar Istanbul vliegen. In de tussentijd zien we het huis vorderen, maar de volgorde van bouwen blijft een raadsel. De Portugese slag.

1 juni Prinsenkwartier opleveren, met hulp van zoveel lieve vrienden.
1 juni het appartement spik en span opgeleverd. Tjonge wat een werk verzet in een dag.
7 juni eten bij Salga in Ferragudo
8 juni heerlijk gegeten bij NuMa
9 juni voorkant huis. Klaar om nog meer te pleisteren.
9 juni een rit door de bergen en lunch op de rotsen bij Zambujeira do Mar
11 juni inspectie huis, muren zijn wit gepleisterd. De Portugese manier van bouwen blijft ons verbazen.
16 juni een bloemetje bij papa gebracht. Wat is het toch mooi.
16 juni als echte Duitsers op papa zijn verjaardag.
17 juni een verrassing we krijgen een prachtig park bij ons huis. Leica zal blij zijn. Als er maar genoeg takken liggen.
27 juni een weekje Istanbul. Same met mijn collega uit Athene. Fotis Georgakopoulos.
30 juni Amber is bij ons. Schnitzel eten bij Biergarten en naar Ronaldo kijken!

Mei 2024

Wij wisten dat mei een bijzondere maand zou worden. We hadden al voordat ik mijn ongeluk had een weekend naar Barcelona geboekt. Twee redenen: – Amber bezoeken op haar stage; – Jasperina’s verjaardag vieren in een twee sterren Michelin restaurant in Barcelona.

Maar voordat dit zover was belde meen ik op 1 mei John Hoenderkamp en zijn vrouw Cathy ons op. “Hoi wij zijn in Evora hebben jullie zin en tijd om vanavond af te spreken en een hapje te eten?” Uh, John Evora is toch wel 2,5 uur rijden vanuit de Algarve….

Een uurtje later belde John terug. “Jeroen wij slapen morgen in Portimão, kunnen we dan afspreken?”

Dit zijn dan van die waanzinnige momenten waar je spontaan gelukkig van wordt!

3 mei John en Cathy Hoenderkamp spontaan op visite, wat wij heel erg waardeerde.
4 mei voor het huis
4 mei Kalu Bar

We rijden met regelmaat langs het huis in aanbouw en dan eindig je zomaar op het strand. Het sporten stond wel vanwege de arm stil. Wel heb ik drie keer per week een uur fysiotherapie en daar zie je langzaam progressie. Nog altijd langzamer dan je zelf wilt.

9 mei op het dakterras
10 mei de eerste tekening die we zien van onze keuken
11 mei wat een dag op Alvor beach.

In mei zie je dus al de strandbedjes komen en zijn er echt dagen die voelen als hoogzomer. In Alvor is het ook nog eens prettig dat daar bedden met windschermen zijn. Een aanrader.

Barcelona 17-18-19 mei

Jasperina jarig, Amber zien, Barcelona zien. Wat een feest! Met de BMW voor het eerst een lange rit rijden. Heel eerlijk gezegd zou mijn linkerarm nog niet zelfstandig kunnen reageren in een noodsituatie, maar zolang ik het stuur vast heb gaat het zeker goed en relaxed. Op vrijdag reden we heen en maakte we ook kennis met de slechte snelwegen die Spanje heeft zeker rond Sevilla. Een ware crime. Maar al met al leuk om zo eens naar Barcelona te gaan. Maar volgende keer is het vliegtuig toch handiger en sneller en misschien zelfs goedkoper.

Wat was het mooi om Amber te zien. En wat waren (zijn) we trots hoe ons kleintje zelfstandig in Barcelona woont en haar eigen boontjes dopt. De ervaring die ze in Amerika en ook in Barcelona opdeed bepaald hoe ze haar leven gaat leiden. Een goede focus op wat de wereld heeft te bieden, de culturen die in ieder land en in ieder bedrijf zo anders zijn maken haar straks sterk. Zoals gezegd we zijn trots op onze kinderen en trots op onszelf hoe wij ze vrij konden laten in het leven dat ze willen leven. Tijd om dat goed te vieren. Wij vieren dat steeds vaker met eten en laten ons graag verrassen. En dat hoeft niet altijd in sterren restaurants, maar het zoeken en uitproberen van restaurants is een ware hobby waar we ons goed bij voelen.

17 mei eten bij Zed. Lees het boek van Richard Abrahams / Sagrada en je snapt het.

Cinc Sentits, een twee sterren Michelin restaurant wat ik 6 maanden van tevoren had geboekt moest het spektakelstuk worden op Jasperina’s verjaardag.

Op de dag zelf hebben we plekken bezocht in Barcelona die wij nog niet eerder tijdens vorige bezoeken hadden bezocht.

18 mei temple of the Sacred Heart of Jesus

Met openbaar vervoer en heel veel lopen hebben we veel gezien. Zo ook de plekjes waar Amber komt tijdens haar verblijf in Barcelona.

Ik ga nog proberen een apart verhaal over Cinc Sentits te maken, maar ik MOET gewoon een impressie geven van deze geweldige belevenis. Voor ons geweldig, maar begrijp dat mensen ons voor gek verklaren dat je dit doet, maar vergeet niet het maakt ons gelukkig. En daar draait het om!

18 mei een bijzondere ervaring en de foto’s doen tekort aan de echte ervaring die we hadden.
18 mei zo mooi om dit te kunnen doen.

Dit was een avond om nooit meer te vergeten en we moeten een keer ons best doen om iets te vinden dat dit overtreft.

De dag erna konden wij nog naar Tarragona mijn oude collega en vriend David en zijn vrouw Jutta en kinderen te ontmoeten. Dat dit leuk was is een feit, maar dat ik ben vergeten foto’s te nemen omdat we elkaar zoveel te vertellen hadden. In de avond konden we nog met Amber sushi eten! (Amber moest overdag werken, maar deed ze vanuit onze hotelkamer in het Hilton)

19 mei effe sushi scoren in Barcelona

Op maandag 20 mei zijn we op ons gemak terug gereden naar Portimão. In principe een rustige rit. Geen haast, het was een vrije dag, dus geen zorgen. Behalve het feit dat ik (maar nu ook Jas) mijn derde bijna dood ervaring had tussen Barcelona en Tarragona.

Zoals gezegd reden we eigenlijk rustig op de snelweg, cruise control op 110 km, naar huis. Totdat gewoon uit het niks een hele bijzondere situatie zich voordeed. Ik reed op de meest linkse baan en haalde op gemaak met 110 km/pu wat auto’s in en in een flits zie ik ineens een grijze Fiat 500 RECHT op ons afkomen. Dus in een split second stuurde ik naar rechts, met het geluk dat er niks naast mij zat. Ik keek recht in de ogen van een oude man, die in volle overtuiging oko 100 km/pu reed alleen wel op de verkeerde kant van de weg. In alle eerlijkheid was ik helemaal van de wereld. Kramp in mijn buik of er mensen achter mij ook zo veel geluk hebben. De onmacht dat je niet even iemand kan waarschuwen. En dan weer dat besef dat onze mooie weekend op een hele andere manier had kunnen aflopen. Ook nu krijg ik weer die kriebels in mijn buik, tranen in mijn ogen dat Jasperina en ik een heel ander weekend hadden kunnen eindigen. Wat een rare wereld. Wat een leven. Waarom werden wij gespaard terwijl we al teveel afscheid hebben moeten nemen van mensen die we nog zo graag bij ons hadden willen hebben?

Ik schrijf dit nu zo aan het einde van 2024, waarbij Spotify mij onlangs vertelde dat Engelbewaarder van Marco Schuitmaker op nummer twee staat van de meest gedraaide nummers van 2024. En ik zeg je oprecht dat dit alles heeft te maken dat ik mij kan spiegelen met de tekst van dat liedje. Waarom heb ik nu al drie keer een kans gekregen als er geen Engeltjes op mijn schouders hebben gezeten? Misschien allemaal heel wollig, maar dit is hoe ik het voel.

24 mei voor het huis

Terug thuis weer terug in het werkritme, maar het volgende weekend diende zich aan en ons favouriete restaurant NuMa, bestond 3 jaar en wij waren uitgenodigd dit te viereen als vaste klanten en inmiddels vrienden van Nuno en Manuela.

25 mei een fesstje bij NuMa
25 mei feest bij NuMa
25 mei 3 years of NuMa, their secret Laranjello

En dan kruipen we alweer naar het einde van mei. We beseffen ons constant hoe snel de tijd vliegt en hoeveel mooie moment wij beleven tussen het werken door.

29 mei Sushi bij Club Nau
30 mei en het is nog geen zomer
30 mei voor het huis

April 2024

April beginnen zonder 1 april is niet mogelijk. Het was de reden dat we in maart in Brielle waren. 1 april vieren was als vanouds alleen zonder Amber, die was al in Barcelona. Het weer was mooi, de dag was snel voorbij en we hadden een geweldig Geuzenmaal thuis op de Geuzenstraat. Deels door ma en een groot gedeelte door Martijn. Ik weet dat we de avond muzikaal afsloten en lekker Hollands!

April is normaal een maand waar je gaat merken dat de zomer eraan komt. Dagen van 29 graden zijn normaal, de avonden nog te koud om in een t-shirt te lopen. Maar wat een weer. De hele maand was heel veel uit eten, gewoon omdat het zo mooi was om buiten te zitten. Ook in de weekenden nog mooi weer om te wandelen en te fietsen. Zo ook op 13 april, we deden een mooie rit naar Silves, waar we lekker wat hebben gegeten en gedronken. De rit via Estombar langs de wijngaarden en ook zo weer terug is geweldig. Stom om te vermelden maar wel eerlijk, af en toe de helling af harder dan 40km was heel gewoon.

Toen we eenmaal terug waren in Portimão wilde we nog even over de boulevard fietsen en even kijken of een specifiek restaurant open was. Niet dus. Maar weer verder fietsen totdat ik op het fietspad op de boulevard twee tegemoet komende stepjes aankwamen. Ik ging uit beleefdheid opzij, fietste niet hard misschien 15km p/u. Maar op het moment dat ik terug op het fietspad wilde gaan was een soort randje van 5 cm net genoeg om mijn voorwiel te laten blokkeren waarbij ik voelde dit gaat niet goedkomen, en voordat ik het wist werd ik met fiets en al gelanceerd waarbij ik met een harde klap op mijn linkerschouder terrecht kwam. Aanvankelijk dacht ik aan een schouder uit de kom, maar al snel voelde het niet goed en een circus werd opgestart. Ambulance, veel mensen en veel meer. Wat ik niet bewust meemaakte is dat Jasperina ook onze vrienden (tevens makelaars, Paulo en Sonia) gebeld had. Dus beide stonden binnen no time bij ons en waren als hulp ter plaatse om alles in het Portugees goed te vertalen. Sonia is constant bij Jasperina gebleven. Ik werd afgevoerd via de Bombeiros (brandweer) ambulance naar het publieke ziekenhuis. Deze broeders mogen alleen eerste hulp verlenen en deden bij mij de nodige stabilisatie.

Eenmaal in het ziekenhuis krijg je een soort entree bandje met een kleur die de ernst van de zaak aangeeft. Je komt in een zaaltje te zitten met allerlei eerste hulp gevallen, dronkaards, drugverslaafden, gillende oude mensen die aan een infuus zaten. Ik moest wachten dat is alles wat ik te horen kreeg. Tot op een gegeven moment iemand zei dat ik foto’s moest laten maken in de rontgen ruimte. Dit was al meer dan 2 uur later. Tot die tijd heeft niemand mij aangekeken (in de ogen), niemand gevraagd “gaat het””, “wilt u iets drinken”? Op een gegeven moment mocht ik foto’s laten maken. Eerst gingen ze ervan uit dat ik wel de weg wist. Niet dus, er liep dan uiteindelijk iemand met me mee en plaatste me voor de deur van de rontgen ruimte. Daar stond ik dan, met pijn, infuus aan de arm. Zonder enige hulp moest ik zelf mijn tshirt uit doen (gelukkig een wijde) en er werd een foto genomen. Toen mocht ik weer terug naar de plaats waar ik vandaan kwam. Hoe? Zoek het maar uit.

Eenmaal terug wilde ik weer op het bed gaan liggen waar ik lag. NEE, hup in de wachtruimte op een plastic stoeltje wachten tot de doctor mij zou roepen. Inmiddels had Sonia Jasperina naar het ziekenhuis gebracht en Sonia zou voor ons Leica uitlaten. Het begon al langzaam donker te worden en volgens mij was het rond zes uur (nog geen eten en drinken gekregen, maar Jasperina had wat water en iets ander meegenomen). De doctor vertelde dat ik een breuk had en dat een operatie wel nodig zou zijn. OK. Wanneer? Nou over een week of twee zou er wel plek zijn. OK. Wat doen we in de tussentijd? Nou gewoon thuis wachten. Nou onze broek zat inmiddels op de knieën. Dus zeiden we dat we particulier verzekerd waren, maar om daar gebruik van te kunnen maken moesten we eerst een papierwinkel tekenen om ontslag te krijgen. Dus Japerina moest mij gaan chauffeuren naar Alvor het particuliere hospital.

Het was inmiddels acht uur en aangekomen bij HPA (het particulier ziekenhuis) mochten we daar ook een paar uur wachten en af en toe een gesprek met zusters en broeders die een soort intake en inventarisatie maakte. Ik moest wachten tot de arts er zou zijn. Die kwam volgens mij rond tien uur. Die heeft mij onderzocht en besloten dat er een MRI scan moest komen. Dus naar de afdeling waar die plaatsvinden en weer wachten. Rond de klok van twaalf weer bij de arts die vroeg of ik geopereerd wilde worden of dat ik gewooon verder wilde leven met een lichte beperking? Nee ik wilde een operatie. Nou dat kon de volgende dag om drie uur ‘s-middags. Fijn dus. Moet ik dan nu in het ziekenhuis blijven? NEE, morgen rond 12 uur moest ik mij melden en dan mocht ik na de operatie een nacht blijven. Een berg pijnstillers en dan tot morgen!

Bij de uitgang moesten we ons nog melden voor de opname de volgende dag. Mooi. Weer een papieren tijger van handtekeningen voorzien. En voordat ik de deur uitging, moest ik wel €6,700 afrekenen. Pinnen mocht. Ja maar ik kan niet zoveel pinnen en ik heb geen idee hoe ik dat kan verhogen op mijn app. Een bankoverschrijving mocht ook, maar moest wel aantonen dat het was uitgevoerd. Gelukking kon ik dat allemaal en dat zou voor Jasperina allemaal een stukje moeilijker worden. Hup naar huis, op naar een pijnlijke nacht.

Eerst even om 1 uur in de nacht naar McDonald’s want we hadden sinds Silves niks meer gegeten. Ook dat werd een fiasco, want een McDrive in Portugal on 1 uur ‘s-nachts betekend dat ze geen Engels praten, de kwaliteit niet de kwaliteit is (als je van kwaliteit kan praten) zoals in Nederland. Dus koude friet, koude hamburger en naar huis.

Hierna volgt een lange nacht, pijn en het besef dat je met een arm niet veel kunt. Jasperina werd direct als mijn persoonlijke zuster gebombardeerd. Wassen, aankleden, toiletteren overal heb je hulp nodig. Heel zwaar en heel veel bewondering voor Jas, maar ook naar alle verplegers die dit dagelijk doen!

De opname en de operatie gingen best goed en alles heel gecontrolleerd. Ja veel wachten, maar dat is iets Porugees en heeft niks met ziekenhuizen te maken. Wel een ding om te melden, voor alle opnames moest ik weer bergen met documenten tekenen, maar ook eentje die bijzonder was, zodra ik uit bed zou willen was het verboden dit zelfstandig te doen, dat moest onder begeleiding. Doe je het zelf dat vervalt alle verantwoordelijkheid van het ziekenhuis. OK…. Sounds easy.

Na de operatie terug in mijn kamer, kwam Jasperina. In de morgen kreeg ik ontbijt, alleen hadden ze niet in de gaten dat je met een hand niet een broodje kunt smeren. Maar uiteindelijk een yoghurt op. Alleen Jeroen heeft zijn ochtendritueel. Maar naar een toilet gaan mocht niet. Op de bel drukken…. Wachten. Portugees wachten….. Wow dat duurde anderhalfuur dus. Naar het toilet met een broeder. Dat was voor mij een ervaring. Mocht wel mijzelf ‘doen’. Want hierna kwam er een douche ritueel. Geen details nodig, maar iets wat ik niet zal vergeten.

Hierna was het naar huis gaan en 15 april was ik overgeleverd aan zuster Jasperina. Dat zijn echt een paar zware weken geweest. Jas moest mij wassen, aankleden, autorijden, etc. Maar na een poosje durfde ik al iets meer, maar ik weet dat de maand april Jasperina nog mijn chauffeuse was. Ik kon wel werken, typen lukte en met wat fysiotherapie moest ik ook bewegen.

Een week later kwam mijn collega Lloyd met zijn vrouw Melissa op vakantie in Ferragudo en hebben we op een gegeven moment een mooie dag in de Monchique gehad en daarna bij Numa uit eten. Dat zijn dan kleine dingen die het leven op dat moment mooi maken. Ik heb mij toen en nu nog steeds beseft dat dit sinds mijn vliegtuigongeluk toch wel de tweede keer is dat ik een engeltje op mijn schouder heb gehad. Tien centimeter verder met mijn hoofd en ik was er of niet meer geweest of had echt in een rolstoel beland. Zo emotioneel als ik ben doet dat iets met mij. Dat is niet anders, maar dat bewijst alleen maar dat je moet leven. “Dream as you will live forever, live as if you will die today” (James Dean)

Tegen het einde van de maand durfde ik al een beetje te rijden. Zeker met de BMW (automaat) ging dat goed. Het weer begon steeds mooier te worden, dus was het tijd om te shoppen en de kasten nog voller te krijgen met nieuwe kleren en schoenen.

1 april de reden van ons bezoek aan Brielle
5 april onze terugreis naar Portugal, overnachten in San Sebastian en ik kan zeggen de reis was best voorspoedig en nog ruimte om even over het strand te lopen. (baard eraf)
6 april 12 uur rijden en er nog best wel fris uitzien. Ook Leica, niet de auto.
6 april thuis. Gelijk de auto maar even gewassen. Er zaten best wel wat lijken op de voorkant.
6 april een maand te vroeg, maar Jasperina heeft van de kinderen, ma en Martijn dit mooie kunstbloemen boeket met vaas gekregen. Heel erg blij mee. En dat via nicht Leona!
7 april, een van de vele foto’s met eten en drinken die ik je allemaal maar bespaar, maar dat we veel buiten de deur eten is duidelijk.
10 april ons achterterras
12 april uitzicht dakterras. Rivier de Arade, Portimao en een stipje zee.
13 april. De dertiende ja wat een dag/nacht.
13 april dit zijn de resultaten van de scan. behoorlijk verbrijzeld.
19 april konder er al de hechtingen eruit. Maar Jeroen houdt daar allemaal niet zo van. Die mooie sokken zijn niet voor 1 april maar om trombose te voorkomen.
20 april de voorkant
Lloyd en Melissa op bezoek
28 april shoppen en zeker wel verdiend. Jasperiina heeft het niet makkelijk gehad met die patient in huis.

Maart 2024

Om bij de oefenavonden van de 1 aprilvereniging aanwezig te zijn en omdat we met Martijn en Amber nog een keer op wintersport zouden gaan zijn we de hele maand maart in Nederland geweest.

Met de BMW zijn Jasperina, Leica en ik naar Brielle gereden om vervolgens een paar dagen later naar Grossarl te gaan. Een beladen vakantie. We gingen naar dezelfde plek waar we een jaar eerder onze vakantie nog met Rob zouden vieren. We hadden met zijn allen nog iets af te sluiten. Ook moeilijk voor Martijn, maar ook voor Amber die het ook van heel erg nabij hadden beleefd. We sliepen in hetzelfde mooie appartement als in 2023. Jasperina en ik hadden besloten om “de kamer van” Rob en Martijn te nemen. Al met al hebben we een heerlijke week gehad en ik moet zeggen dat het moment van schrijven dan weer even zwaar valt, maar dat is eigenlijk heel mooi om te zien hoe diep Rob in ons hart zit.

Amber moest helaas werken, remote dan wel, maar er was weinig ruimte zodat ze met ons kon meegaan de sneeuw in, maar we hebben toch plezier gehad. Spelletjes gespeeld, lekker gegeten en ook een goede terugreis gehad.

Voor 2025 is er al weer geresveerd, helaas niet in hetzelfde appartement maar een gebouw ernaast. We zullen het zien.

Bij terugkomst hebben we gelijk de koe bij de horens gevat en Amber haar verjaardag gevierd, voordat ze weer naar Barcelona zou verdwijnen. Als je dan een maand in Brielle bent nog met gewone zaken aanwezig zijn. Zo ging ik ook naar de bijeenkomst van de Lions, en tot mijn verrassing kreeg ik daar mijn 10-jarige pin overhandigd. Je beseft dan weer hoe snel de tijd gaat.

Ook hebben we het best wel druk gehad met afspraakjes om zoveel mensen weer te zien en dat betekende een drukke agenda. Tussendoor werken en weer voorbereidingen treffen om met een volle auto weer terug te gaan naar Portugal.

Een van mijn wensen was om toch iets met mijn treintjes te doen en was dus ook nog eens druk om een selectie te maken van wat ik eventueel in Portugal wilde hebben. Voor degene die niks met treintjes hebben, die zullen wellicht denken dat ik helemaal gek ben geworden, maar ik ben als kind altijd al met treintjes bezig geweest van het moment dat ik een setje kreeg van mijn ouders. Het zit dus diep ja.

Voor de rest was alle tijd gevuld om te genieten van iedereen om ons heen.

12 maart We zijn in de zoutmijnen van Salzwelten. Misschien snap je nu waar de naam Salzburg vandaan komt?
12 maart Jeroen blij, treintje rijden….
12 maart Bram en Arie. Die waren er ook bij op wintersport.
13 maart echt genieten. Beetje skieên, beetje eten, beetje rusten. Heerlijk.
14 maart lekker toeren.
14 maart je zou het bijna vergeten maar Amber was er ook bij, maar moest werken dus kon niet echt mee de piste op. Wij hopen dat het 2025 wel lukt.
12 maart voor de verkoop van ons stukje grond hebben we mooie realistische ontwerpen laten maken van het project.
12 maart de voorzijde
16 maart het is geen 23 maart, maar we vieren wel Amber haar verjaardag in Brielle. Een feestje op de Geuzenstraat.
17 maart ik wil graag proberen in Portugal een baantje te maken. De test in Brielle uitgevoerd.
26 maart in Brielle bij mijn Lionsclub Voorne Putten mijn speldje voor tien jaar lidmaatschap gekregen.
« Oudere berichten

© 2024 DE REIS

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑